Producentami Krzyku 3 są, podobnie jak w przypadku poprzednich części trylogii, Cathy Konrad i Marianne Maddalena. Trzecim producentem jest Kevin Williamson, pomysłodawca scenariusza pierwszego Krzyku i jego błyskotliwej kontynuacji. Scenariusz do Krzyk 3 napisał Ehren Kruger (“Arlington Road”, “Reindeer Games”).
Craven, Konrad i Maddalena ponownie zgromadzili na planie wyśmienitą grupę współpracowników: kierownika produkcji Stuarta Bessera, operatora Petera Deminga, scenografa Bruca Alan Miller, kostiumologa Abigail Murray, montażystę Patricka Lussier, kompozytora Marco Beltrami i kierownika muzycznego Eda Gerrarda. Dan Arredondo, Dixie J. Capp i Julie Plec są współproducentami filmu.
Producent Cathy Konrad dokładnie pamięta wszystkie etapy powstawania Krzyku i towarzyszące im wyzwania. Od początku było wiadomo, że Krzyk będzie trylogią, utrzymanie napięcia we wszystkich jej częściach było niezwykle istotne. Między pierwszym a drugim filmem był tylko rok przerwy, a pomiędzy drugim a trzecim dwa.”
Przeprowadzając casting do Krzyku 3 (w istocie do “Ciosu 3”) szukano aktorów, którzy byliby zdolni zachować najistotniejsze cechy postaci zagranych pierwotnie przez Davida Arquette, Neve Campbell i Courtney Cox Arquette. ”Parker Posey oddała błyskotliwość i energię Courtney,” mówi Konrad, “ Matt Keeslar miał w sobie sex-appeal Davida i niewymuszony styl gwiazdy filmowej. Emily Mortimer skoncentrowała się na przedstawieniu uosobienia uczciwości, Neve. Naprawdę nam się udało.”
Cox Arquette była zaskoczona interpretacją Gale w wykonaniu Posey. “Parker jest wspaniałą aktorką i jestem zaszczycona tym, że to ona mnie zagrała. To, że jest do mnie tak podobna jest aż przerażające. ”Patrzę się na nią i myślę: << Jestem naprawdę dobra>>, a dopiero potem uświadamiam sobie, że to nie ja, tylko ona. W zasadzie mam wrażenie, że zaczęłyśmy wyglądać tak samo!”
Posey też miała niezłą frajdę. „Bawienie się swoim wyglądem sprawiało mi wielką radość.”
Campbell, twardo stąpającej po ziemi, głównej bohaterce trzech części Krzyku, podobała się koncepcja filmu w filmie, która była okazją wplecenia w akcję humoru i ironii. “Te filmy są dobrą zabawą, bo nie biorą siebie zbyt poważnie. Kpią z horroru jako gatunku filmowego, z aktorów, a czasami nawet z widzów.”
Mimo to główne postacie Krzyku muszą sprostać sytuacjom, które bez wątpienia zniszczyłyby słabsze osoby. “Sidney jest szalenie sprytna,” mówi Campbell. „W miarę upływu lat staje się silną młodą kobietą. A co najważniejsze, nie godzi się na rolę ofiary.”
Craven potwierdza opinię Campbell. “Film zasadniczo ukazuje rozwój osobowości Sidney Prescott i otaczających jej ludzi, stawiających czoło kolejnym zagrożeniom,” tłumaczy reżyser, “ Sidney z dziewczynki przeistacza się w osobę dorosłą i ostatecznie rozgranicza to co jest prawdziwe, a co nie. Staje się młodą, niezależną kobietą, która rozlicza się z koszmarnymi przeżyciami sprzed lat i postanawia do nich nie wracać.”
Craven przedstawia swoją opinię na temat potencjalnego oddziaływania i znaczenia filmów grozy. “Trylogia Krzyku potwierdza moje przekonanie, że thrillery umożliwiają wykreowanie świetnych portretów postaci, sięgając głębi ludzkiej psychologii. Współczesna młodzież doświadcza wiele realnych i specyficznych dla tego pokolenia lęków i musi się nauczyć z nimi radzić w pozytywny i nie pozbawiony humoru sposób. Wszystkie części Krzyku pokazują jak realnie i z uśmiechem pokonywać stany silnego napięcia emocjonalnego.”
„Eksplozja napięcia może wywołać zarówno strach, jak i wesołość, jednocząc widownię oglądającą film.”
