Podczas pracy nad filmem ekipa “Kodu Leonarda da Vinci” przemierzyła Europę z jednego końca na drugi, podróżując najpierw z Paryża do Wielkiej Brytanii, a następnie na Maltę. Celem tej filmowej podróży było znalezienie jednych z najbardziej fascynujących i znaczących historycznie miejsc Europy.
Chociaż wiele z miejsc przedstawionych w filmie powstało jedynie w studiach filmowych Shepperton i Pinewood, to jednak większość kluczowych dla rozwoju akcji scen kręcono w plenerach. Jak mówi Tom Hanks: “Pracując nad filmem odwiedziliśmy wiele miejsc, o których Dan Brown pisze w swojej książce. Trzeba przyznać, że biorąc pod uwagę historyczne dziedzictwo i ducha czasu, jakie daje się w nich odczuć, robiły one ogromne wrażenie wzięte razem i wszystkie z osobna. Podobnie jak bohaterowie powieści musieliśmy często pełzać na kolanach i przeciskać się przez wąziutkie drzwi starych konstrukcji budowlanych. Niewątpliwie takie otoczenie w dużym stopniu wpłynęło na interpretację ról, a mnie samemu pomogło w sportretowaniu postaci Roberta Langdona. Muszę przyznać, że było to zupełnie odmienne doświadczenie niż udanie się do jednego ze studio hollywoodzkich i przemieszczanie się między sceną dźwiękową numer 5 a sceną numer 6, na której zwykle kręcone są zdjęcia.”
Francja
Początkowe sceny “Kodu Leonarda da Vinci” kręcone były na ulicach Paryża oraz w Luwrze. Tam właśnie rozpoczyna się intrygująca historyczno-kryminalna zagadka, która później zawiodła bohaterów do podparyskiego Wersalu, a dokładniej do Château de Villette.
Ogrywający w przedstawionej w filmie historii kluczową rolę Luwr, przez kolejne wieki nieodłącznie był związany z dziejami Paryża. Dzisiaj jest jednym z najstarszych i największych muzeów na świecie. Najstarsze fragmenty Luwru pochodzą z końca XII wieku. Wtedy to Filip II August wzniósł w tym miejscu fortecę obronną, której zadaniem była ochrona prawego brzegu Sekwany. W 2 połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję. W XVI wieku Franciszek I, ostatni mecenas mistrza Leonarda da Vinci, zamienił tę budowlę w renesansowy pałac. W 1793 roku, za sprawą dekretu Zgromadzenia Narodowego Rewolucji Francuskiej, po raz pierwszy udostępniono Wielką Galerię masowej publiczności. Prawie 200 lat później, do kolekcji licznych przeróbek i przekształceń muzeum, doszedł nowy eksponat – szklana piramida zaprojektowana przez amerykańskiego architekta chińskiego pochodzenia I.M. Peia. Obecnie piramida stanowi wejście do muzeum. Zarówno w książce, jak i w filmie pełni ona rolę ważnego symbolu, o wielorakich znaczeniach.
Ekipa filmowa miała wiele szczęścia, mogąc, po otrzymaniu specjalnego zezwolenia, nakręcić część zdjęć w Wielkiej Galerii. Ponieważ rejestrowanie scen miało miejsce po godzinach, aktorzy czuli się prawdziwie zaszczyceni mogąc obcować z największymi dziełami sztuki w komfortowych warunkach, bez obecności tłumu turystów. Jak mówi Audrey Tautou: “To niesamowita sprawa być w Luwrze w nocy, po zamknięciu sal dla zwiedzających. Wszystkie te wspaniałe obrazy i rzeźby mieliśmy prawie tylko dla siebie. To robi wrażenie, biorąc pod uwagę ile tysięcy ludzi stąpa po posadzkach Luwru każdego dnia.”
Sir Leigh Teabing (Ian McKellen), jeden z głównych bohaterów “Kodu Leonarda da Vinci” mieszka na północny-zachód od Paryża, niedaleko od Wersalu w Château de Villette. (Langdon i Sophie lądują w posiadłości tego ekscentrycznego Anglika, po ucieczce opancerzoną ciężarówką, chcąc uzyskać od niego informacje dotyczące symboliki Świętego Graala). Ukończona około roku 1696 dla François Mansarta, hrabiego Aufflay, imponująca posiadłość może się pochwalić dwoma malowniczymi jeziorkami, fontannami z kaskadami oraz przepięknymi ogrodami zaprojektowanymi przez André Le Nôtre (projektował on także ogrody w Wersalu). Zdjęcia na terenie Château de Villette kręcono przez trzy dni, przy czym większość scen rozgrywających się we wnętrzach domu Teabinga zarejestrowanych zostało w studio Shepperton.
Wielka Brytania
Z Paryża, a dokładnie podparyskiego Château de Villette , droga zaprowadziła naszych bohaterów (Langdona, Neveu, tym razem w towarzystwie Teabinga) do Londynu. Kolejne tropy wiodły do Temple Church, znajdującego się pomiędzy ulicą Fleet Street i Tamizą. Kościół ten konsekrowany w 1185 roku był jednym z elementów świątyni zbudowanej w XII wieku z przeznaczeniem na angielską siedzibę Zakonu Templariuszy. Kościół podzielony jest na dwie części, z których kolista była zaprojektowana na podobieństwo rotundy Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Po zniszczeniu Zakonu Templariuszy w 1307 roku, konkurujący wcześniej z nim o wpływy Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny przejął kościół i był w jego posiadaniu do czasu konfiskaty przez króla Henryka VIII. Korona ostatecznie użyczyła części kościoła dwóm collegom prawniczym, które użytkują tę przestrzeń po dziś dzień. Kościół, który przez wiele wieków opierał się historycznym zawirowaniom, został zbombardowany w 1941 roku. Po wojnie był pieczołowicie odbudowany, zachowując swój pierwotny kształt i wspaniałość.
Po prześledzeniu kolejnych tropów w Temple Church, Langdon zdaje sobie sprawę, że szukają odpowiedzi na zagadkę w niewłaściwym miejscu. Podpowiedzi jakie daje im kryptekst wiodą do Opactwa Westminster. Sceny w pobliżu świątyni kręcone były w rzeczywistych plenerach imponującej budowli, jednak wnętrza Opactwa ‘zagrała’ w filmie Katedra Lincolna, trzy godziny drogi na północ od Londynu.
Kolejnym przystankiem na drodze Langdona i Neveu do odkrycia zagadki Sauniera jest szkocka Kaplica Rosslyn. Rosslyn znajduje się siedem mil na południe od Edynburga, w niewielkiej wiosce o nazwie Roslin. Budowę kaplicy rozpoczęto w 1446 roku, a jej fundatorem był Sir William St. Clair, książę Orkney.
Początkowo planowano wzniesienie w tym miejscu wielkiej kolegiaty pod wezwaniem św. Mateusza, ale po zbudowaniu prezbiterium i kaplicy Matki Boskiej w 1484r. fundator zmarł i prace wstrzymano. Ta niewielka gotycka kaplica kryje niezwykłe dekoracje roślinne i misterne rzeźby figuratywne. Najwspanialsze i najbardziej oryginalne rzeźbienia znajdują się na Apprentice Pillar (kolumna czeladnika). Kaplicę zdobi również niesłychane bogactwo symboli: chrześcijańskich, celtyckich, żydowskich, masońskich i pogańskich. Nie dziwi fakt, że od dawna robiła ona wrażenie na twórcach i poetach, w tym również Sir Walterze Scottcie i Williamie Wordsworth.
Malta
Ostatnim przystankiem w podróży ekipy filmowej była Malta, gdzie kręcono zdjęcia do scen sięgających w głąb historii. Malta odegrała zatem rolę starożytnej Ziemi Świętej i Hiszpanii. Wyspa usytuowana w samym sercu Morza Śródziemnego od zawsze leżała na styku wpływów różnych kultur, czego świadectwem jest jej zróżnicowana architektura. Szczególnie interesujący jest fort w Vittoriosa, onegdaj siedziba zakonu joannitów (Kawalerów Maltańskich), którzy po wydaleniu z wyspy Rodos osiedli właśnie tam. Przez okres 250 lat, zakon prowadził swoją działalność z Malty, a przyświecała mu ochrona chrześcijaństwa przez imperium otomańskim. Zakon ostatecznie został rozwiązany przez Napoleona.
