Za pomocą pozornie prostej opowieści o młodzieńczej miłości film "Klip" dotyka kwestii paradoksalnego zderzenia między nieokiełznaną euforią i agresją a stanami apatii oraz poczucia beznadziei wśród młodego pokolenia Serbów początku XXI wieku. Niespożyta energia wszystkich postaci, z główną bohaterką na czele, szuka sposobów na swoje wyrażenie. Natyka się przy tym na sprzeczne ze sobą potrzeby dostosowania się do otoczenia, w którym żyją i zachowania od niego dystansu, a także poznania i zdefiniowania własnej tożsamości.
Gniew, destrukcja i autodestrukcja dają ujście owej energii, ale zupełnie niespodziewanie, także dla nich samych, pojawiają się czułość oraz empatia.
Bohaterowie dystansują się od wszelkich form społecznych i szarej, monotonnej, trudnej codzienności. Wyrażają to poprzez swoją apatię, która często jest świadomym nastawieniem, pozą przyjmowaną wobec starszych. Z drugiej strony mają poczucie, że prawdziwe życie przeniosło się do równoległego świata, noszącego w sobie wybuchową siłę, której nie potrafią kontrolować.
Film stawia pytanie, czy apatia to efekt tłumienia energii i przenoszenia jej do tego równoległego świata, czy też jest wytworem społeczeństwa, w którym duża grupa ludzi żyje z przekonaniem utraty sensu oraz nadziei.
Film jest mieszanką scen miłosnych i bolesnej rzeczywistości, wszechobecnego bałaganu, który otacza bohaterów, lekkości młodego wieku i ciężaru problemów społecznych i życiowych, w cieniu których dorastali bohaterowie, pielęgnując przez cały czas myśl o ucieczce, bo nie mogą i chcą sobie z tymi problemami poradzić. Żyją w zamkniętym kręgu, z którego nie potrafią wyjść, a jednocześnie są przekonani, że prawdziwa wolność mieści się w jego granicach.
