Nigdy dotąd nie było takiej historii jak ta.
W 1986 roku, 23 letni, świeżo upieczony absolwent Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, skończył wersję roboczą swojego pierwszego scenariusza. Zaledwie w ciągu tygodnia zwrócił na niego uwagę producent filmowy Joel Silver, który we współpracy z reżyserem Richardem Donnerem i wraz z filmem "Zabójcza broń", na podstawie tego scenariusza, rozpoczęli nową erę filmu akcji. Zabójcza broń to nowy gatunek filmu narodzony pod auspicjami Silver, gdzie powstały również takie produkcje jak "Commando" czy "Predator", skupiony na osobowości postaci i stanowiący połączenie komedii z podnoszącym poziom adrenaliny filmem akcji.
"Zabójcza Broń", w której wystąpiliMel Gibson oraz Danny Glover jako jeden z najbardziej niedobranych duetów policyjnych, walczący z gangiem przemycającym narkotyki, był pierwszym z wielu filmów, w których Black stworzył szalone postaci, wybuchowe sceny akcji i idealnie dobrane do charakteru filmu dialogi. Sukces jaki ten film odniósł w kinach zaowocował kolejnymi częściami Zabójczej broni, wpłynął na następne pokolenie twórców filmowych i stworzył podstawy dla nieskończonej liczby filmów.
Pojawiła się nowa kategoria kina akcji: film „partnerski”/sensacyjny"
.
„Shane posługuje się niepowtarzalnym językiem, który widać we wszystkim co stworzył,” mówi Silver, który pomagał odkrywać na nowo zasady tworzenia filmu akcji w 1988 r. przy kręceniu "Szklanej pułapki", a następnie w 1999 r. jako producent Matrixa.
„Bez względu na to czy przestrzega on zasad gatunku filmowego czy też świadomie je łamie, w jego filmach pojawiają się zawsze oryginalni bohaterowie, nowatorskie sceny akcji i niezapomniane dialogi. Styl, w jakim pisze zawsze jest ciekawy i bawi tak jak i filmy, które potem oglądamy na wielkim ekranie.”
„Interesują mnie filmy, które łączą w sobie jakieś dwa elementy w sposób absolutnie nowatorski,” mówi Black, którego duet policyjny znany z Zabójczej broni to rzeczowy detektyw z ogromnym bagażem doświadczeń i młody policjant o skłonnościach samobójczych, którego niekonwencjonalne zachowanie stwarza wiele sytuacji z jednej strony komediowych, a z drugiej wywołujących dreszczyk emocji.
Black po raz pierwszy zetknął się z legendarnym filmem detektywistycznym przy okazji produkcji "Slivera" z 1991 r. "Ostatni skaut", film „partnerski/sensacyjny" z Brucem Willisem w roli prywatnego detektywa, bez grosza przy duszy, pragnącego odkupić grzechy przeszłości, który wraz z eks-mistrzem futbolu amerykańskiego, w tej roli Damon Wayans, próbują prowadzić śledztwo w sprawie korupcji na najwyższych szczeblach profesjonalnego futbolu, czyli w świecie gdzie w grę wchodzą wielkie pieniądze. Na podstawie jego kolejnego rewelacyjnego scenariusza z 1996 r. powstał film "Długi pocałunek na dobranoc" z Samuelem L. Jacksonem w roli prywatnego detektywa, który odkrywa, że Geena Davis nauczycielka cierpiąca na amnezję, w przeszłości była bardzo niebezpieczną tajną agentką zaangażowaną w sprawę obalenia rządu.
Pasja Blaka związana z eksperymentowaniem z coraz to innymi scenami akcji/przestępstw powiązana jest z jego dziecięcą obsesją na temat książek detektywistycznych – tanich wydań bohaterami których byli twardzi detektywi i kobiet w opresji; podszyte dreszczykiem emocji opowiadania gdzie dwa na pozór nie związane ze sobą wątki zaczynają się przeplatać w efekcie czego wybuchają skandale i pojawiają się morderstwa, a słodko-gorzka sprawiedliwość zawsze triumfuje.
„Czytałem The Hardy Boys i The Three Investigators, opowiadania akcji dla młodzieży, ale moich prawdziwych bohaterów z dzieciństwa można odnaleźć na półkach z książkami dla dorosłych,” mówi Black. „Uwielbiałem opowiadania kryminalne i można powiedzieć połykałem takie książki w całości. Przeczytałem ich setki. Co prawda nie wolno mi było ich czytać gdy byłem małym chłopcem, ponieważ zawierały opisy pościgów, więc wykradałem je i czytałem w ukryciu. Kupowałem je za pieniądze na lunch. Mogłem nie jeść obiadu przez trzy dni tylko po to żeby kupić sobie nową książkę Mike’a Shayne’a, Shella Scotta, czy Chestera Druma. Opisy pościgów były wspaniałe, ale to, co ja kochałem najbardziej, to ta aura tajemniczości. Powieści te były naprawdę męskie, w pewnym sensie nieoszlifowane i surowe, chłonąłem więc ich jeszcze głębszy sens naładowany emocjami i bardzo poruszający. Gdybym nie czytywał tych powieści w dzieciństwie nie stworzyłbym żadnego z moich filmów.”
„Moja fascynacja mitem prywatnego detektywa i moja obsesja związana z tymi tanimi wydaniami powieści sensacyjnej musiały znaleźć ujście, gdy już stałem się dojrzałym mężczyzną.” Mówi dalej Black. „Do pewnego stopnia "Zabójcza broń" i "Ostatni skaut" to tego efekty. Nigdy jednak nie próbowałem stworzyć postaci prywatnego detektywa, który łączyłby w sobie wszystkie te cechy, o których czytałem, choć zawsze tak naprawdę tego chciałem. "Kiss Kiss, Bang Bang" to wyraz szacunku skierowany specjalnie pod adresem wszystkich powieści detektywistycznych które przeczytałem w dzieciństwie.”
Akcja filmu "Kiss Kiss, Bang Bang" rozgrywa się w ziemi obiecanej o zszarganej reputacji zwanej Los Angeles, mieście przypominającym akwarium z rekinami, w którym zdegenerowane choć w głębi ducha porządne osobniki codziennie zmagają się z ich przeznaczeniem w bardzo podobny sposób w jaki czynią to prywatni detektywi z ukochanych książek Blacka. W akwarium z rekinami zamknięci zostali również drobny złodziejaszek Harry Lockhart i, czasami, aktorka Harmony Faith Lane, przyjaciele z dzieciństwa, którzy spotkali się po latach i którzy maja wspólnego idola w postaci dawno zapomnianego bohatera taniej serii wydawniczej Jonnego Gossamera, twardego prywatnego detektywa przypominającego do złudzenia bohaterów powieści w których zaczytywał się w dzieciństwie Black.
Fikcyjny twardziel Jonny Gossamer, który tylko przez moment pojawia sie w filmie Kiss Kiss, Bang Bang, mianowicie w scenie filmu w filmie, jest bardzo istotnym punktem odniesienia dla wszystkich bohaterów i jego obecność odczuwa się przez cały film. „W postaci Jonnego Gossamera wyczuwa się sens przeznaczenia. To tak jakby ktoś pluł w twarz śmierci,” mówi Black o postaci swojego fikcyjnego prywatnego detektywa. „Jest on mało znanym bohaterem kiepskiej jakości literatury sensacyjnej, który reprezentuje sobą dużo więcej niż to co postrzegają w nim bohaterowie filmu. Jest on prawdziwą metaforą młodzieńczego entuzjazmu, wiary w możliwość osiągnięcia czegoś więcej niż to, co się ma obecnie, wiary w bohatera, którym można się stać pewnego dnia.”
W miarę rozwoju akcji bohaterowie Blacka korzystają z każdej szansy, aby zmienić się na lepsze i może w końcu stać się dobrymi ludźmi. Coraz bardziej na grunt realny przenoszą cechy z fikcyjnego życia Jonna Gossamera gdzie przypadek ustępuje miejsca przeznaczeniu, prawda jest silniejsza niż fikcja i każdy może być wspaniały choćby przez jeden krótki moment.
„Ważnie jest żeby wierzyć w i doceniać coś, co obrosło kurzem na półkach księgarni i czego większość ludzi nie postrzega jako literaturę,” z przekonaniem mówi Black. „Do tej pory pojawiło się bardzo niewiele współczesnych interpretacji wielkiej tradycji prywatnych detektywów Los Angeles; To, czego pragnąłem, to był film, który balansuje na linie łączącej dwie cechy filmu, z jednej strony powinien on być na tyle poważny, że może wywołać dreszcz emocji, z drugiej, na tyle zabawny żeby oglądanie jego było rozrywką, a także gwarantowało efekt zaskoczenia.”
Po dopracowaniu tej sprytnej mieszanki stylów w swoim najważniejszym filmie z gatunku partnerskiego kina akcji i klasycznego filmu gangsterskiego, Black wysłał scenariusz "Kiss Kiss, Bang Bang" do "Silvera". „Wydawało się to logiczne żeby ten film powstał we współpracy z Joelem, ponieważ myślałem, że bardziej niż ktokolwiek inny, z kim pracowałem w przeszłości, będzie on tym scenariuszem zainteresowany i zrozumie jego nie tylko ogólny sens, ale przede ten, o który mi najbardziej chodziło,” mówi Black.
„Pomyślałem sobie, że scenariusz przesłany przez Shane’a jest zabawny, romantyczny, budujący napięcie i przepełniony nowatorskimi, zaskakującymi pomysłami,” mówi Silver. „Jest to wyrafinowana mieszanka gatunków filmowych i różnych pomysłów. Jest ona wyrazem uznania dla filmu z gatunku thrillera gangsterskiego i taniej powieści detektywistycznej, ale jej wydźwięk jest jak najbardziej współczesny. Jego uwielbienie dla tradycji prywatnych detektywów jest tutaj bardzo widoczne. Można również powiedzieć, że jest to najbardziej romantyczny scenariusz jaki wyszedł spod pióra Shane’a. A już na pewno jest to jego najbardziej oryginalne dzieło.”
„Poprzez Kiss Kiss, Bang Bang Shane wywiera wpływ na gatunek filmów detektywistycznych tak jak kiedyś zrobił to z filmem akcji,” mówi producentka Susan Lenin, która piastuje stanowisko Wice Prezesa do spraw produkcji w Silver Pictures. „W jednym filmie wprowadza on kilka oryginalnych, angażujących emocjonalnie bohaterów, tworzy dla nich inteligentne dialogi i umieszcza w samym środku szybkiej akcji, co przypomina w pewnym sensie klasyczną komedie sytuacyjną. Jest to jeden z najlepszym materiałów, które ostatnio czytałam. A świetny materiał przyciąga uwagę znakomitych aktorów.”
