Janusz Zaorski (reżyseria, scenariusz), absolwent Wydziału Reżyserii PWSTiF w Łodzi. Karierę filmową zaczynał na początku lat 70. Zrealizował wtedy serię tytułów, dzięki którym zyskał miano wnikliwego i cokolwiek złośliwego obserwatora polskiej rzeczywistości. W 1974 roku na ekranach kin zagościła z powodzeniem komedia „Awans“, ekranizacja powieści Edwarda Redlińskiego. Historia świeżo upieczonego magistra Grzyba (Marian Opania), który walczy o postęp w rodzinnym Wydmuchowie, przyniosła reżyserowi Nagrodę Główną Jury Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (FPFF) w Gdyni. Z uznaniem spotkały się też kolejne dzieła reżysera –„Chleba naszego powszedniego“ (1974) i „Partita na instrument drewniany“ (1975). W 1976 roku powstał serial telewizyjny „Zezem“ – cykl niby-wykładów profesora mniemanologii stosowanej Jana Tadeusza Stanisławskiego - dowcipnie portretujących wady rodaków. Serial cieszył się sporą popularnością, a Janusz Zaorski uhonorowany został Nagrodą Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji i Złotym Szczupakiem na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie.
„Pokój z widokiem na morze” (1977), dramatyczna historia pary psychiatrów, zmagających się o życie niedoszłego samobójcy, wyróżniono „Srebrnym Lampartem” i nagrodą FIPRESCI na MFF w Locarno. Lata 80. zaowocowały serią znakomitych filmów. Za „Dziecinne pytania” (1981) reżyser dostał wyróżnienie KSF „Młodzi i film”. „Matka Królów”, ponury i poruszający dramat z czasów stalinowskich, zrealizowany w 1982 roku - aż pięć lat musiał czekać na premierę. Kiedy wreszcie, w 1987 roku, trafił na ekrany, z miejsca zyskał zasłużony rozgłos, zdobywając kilkanaście nagród na całym świecie, w tym Srebrnego Niedźwiedzia MFF w Berlinie i Grand Prix FPFF w Gdyni. Kręcąc w 1984 roku „Baryton”, reżyser udowodnił, że świetnie czuje się w konwencji kina rozrywkowego i kolejny raz odebrał Nagrodę Główną Jury festiwalu w Gdyni. „Jezioro Bodeńskie” (1985) - błyskotliwa ekranizacja prozy Stanisława Dygata – przyniosła twórcy prestiżowego Złotego Lamparta - Grand Prix MFF w Locarno. W 1988 roku Janusz Zaorski dał upust swojej namiętności do piłki i podbił serca publiczności „Piłkarskim pokerem” - satyrycznym portretem machlojek w polskiej lidze. W latach 90. raczej nie rozpieszczał miłośników swojej twórczości i rzadziej stawał za kamerą. Nakręcił serial kostiumowy „Panny i wdowy” (1991), adaptację powieści Marii Nurowskiej. W 1997 roku wrócił do twórczości Edwarda Redlińskiego, realizując „Szczęśliwego Nowego Jorku”, ostry portret grupy Polaków wegetujących w USA. Film odniósł komercyjny sukces, przyciągając do kin blisko pół miliona widzów i przyniósł twórcy nagrodę za reżyserię FPFF w Gdyni. Janusz Zaorski ma też swój udział w powodzeniu telenoweli „Złotopolscy”, wyreżyserował ponad dwadzieścia odcinków serii.
Od lat jest jedną z czołowych postaci polskiego świata filmowego i telewizyjnego. W 1987 roku wybrano go na przewodniczącego Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Pełnił funkcję dyrektora i kierownika artystycznego Zespołu Filmowego „Dom“, był członkiem Komitetu Kinematografii, przewodniczył Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji.
Po zakończeniu zdjęć do „Hakera“ powrócił do ulubionego tematu. Zrealizował film dokumentalny „Biało-czerwono-czarny, czyli Olisadebe“ – rzecz o znakomitym, polsko-nigeryjskim piłkarzu, a wkrótce przystępuje do pracy na planie „Piłkarskiej ruletki“ - satyrycznej wycieczki w świat polskiego futbolu, tym razem z reprezentacją Polski na pierwszym planie.
Marek Nowowiejski (produkcja, scenariusz) karierę producencką rozpoczął z prawdziwym rozmachem. Wyprodukowany przez niego film Roberta Glińskiego „Wszystko, co najważniejsze“ (1992) zdobył Złote Lwy – Grand Prix FPFF w Gdyni i nagrody na festiwalach w Gijon i Trieście. Ma też w swoim dorobku produkcję thrillera „Wynajmę pokój“ Andrzeja Titkowa (1993), pełnił funkcję koproducenta egzekutywnego w „Gunblast Vodka“ („Córka konsula“) w reżyserii Jean Louis Daniela (1998). Wyprodukował wiele filmów dokumentalnych – między innymi – nagrodzoną na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie „Śmierć Zygielbojma“ w reżyserii Dżamili Ankiewicz, „Aleję przyjaciół“ Wojciecha Biedronia, „Biznesmena i kloszarda”, „Kieślowskiego i jego amatora” Krzysztofa Wierzbickiego i „Saragossę” Ryszarda Bugajskiego.
W latach 1995 – 1998 wyprodukował 65 odcinków popularnego programu telewizyjnego Macieja Orłosia „Oko w oko“, którego gośćmi byli – między innymi – John Malkovich, Nicole Kidman, sir Anthony Hopkins i Bill Gates. Niedawno na ekranach kin gościł - wyprodukowany przez Marka Nowowiejskiego - film animowany Piotra Dumały „Zbrodnia i kara“, który zdobywa nagrody na festiwalach na całym świecie. Aktualnie producent przygotowuje kilka filmów fabularnych, w tym „Sanatorium Gorkiego“ w reżyserii Roberta Glińskiego i dwie koprodukcje z USA.
Łukasz Kośmicki (zdjęcia) jest absolwentem Wydziału Operatorskiego PWSFTviT w Łodzi. Debiutował jako operator w filmie „Voyage en Pologne“, pełnił funkcję operatora w serialu „Ekstradycja“. Praca na planie filmów „Gry uliczne“ Krzysztofa Krauzego i „Poznań’56“ Filipa Bajona przyniosła mu nagrodę za najlepsze zdjęcia na FPFF w Gdyni w 1996 roku. W 2001 roku, na 12 Ogólnopolskim i Międzynarodowym Festiwalu Filmu Reklamowego i Reklamy w Krakowie, otrzymał Nagrodę Tytana dla najlepszego reżysera filmu reklamowego („Przebieralnia”).
Jest autorem zdjęć do filmów: „Gniew” (1997) -nominacja do Polskiej Nagrody Filmowej - „Orła”, „Billboard” (1998) i „Sezon na leszcza” (2000). Wkrótce rozpocznie pracę przy realizacji zdjęć do „Piłkarskiej ruletki” w reżyserii Janusza Zaorskiego.
Milenia Fiedler (montaż), absolwentka Wydziału Montażu Filmowego FAMU w Pradze, współpracowała już wcześniej z Januszem Zaorskim przy realizacji „Szczęśliwego Nowego Jorku” (montaż materiałów wideo) i „Złotopolskich”. W 1997 roku, za montaż filmu „Czas zdrady”, nagrodzono ją na FPFF w Gdyni. Praca na planie „Weisera” Wojciecha Marczewskiego przyniosła jej w 2001 roku kolejną nagrodę FPFF w Gdyni i Polską Nagrodę Filmową – Orła. Ma na swoim koncie współpracę z Natalią Koryncką-Gruz - „Amok” (1998), Witoldem Adamkiem - „Poniedziałek” (1998) i „Wtorek” (2001), Piotrem Wereśniakiem – „Zakochani” (2000) i „Stacja” (2001), Mariuszem Trelińskim – „Egoiści” (2000). Efekty jej pracy można też było oglądać na ekranach telewizorów, w serialach: „Na dobre i na złe”, „Palce lizać”, „Miasteczko”, „Król przedmieścia”.
Magdalena Dipont (scenografia) zalicza się do stałych współpracowników Andrzeja Wajdy – zajmowała się dekoracją wnętrz w serialu „Z biegiem lat, z biegiem dni...“ (1980) i w filmach - „Człowiek z żelaza“ (1981), „Kronika wypadków miłosnych“ (1985), „Korczak“ (1990), ostatnio projektowała scenografię do „Zemsty“ (2002). Pracowała przy dekoracji wnętrz w filmach Krzysztofa Kieślowskiego - „Bez końca“ (1984) „Podwójne życie Weroniki“ (1991), „Trzy kolory. Biały“ (1993) i w obsypanej nagrodami serii „Dekalog“ (1988). Jest autorką scenografii i dekoracji wnętrz do filmów Krzysztofa Krauzego „Gry uliczne“ (1996), „Dług“ (1999) – nominacja do Orła za najlepszą scenografię, „System“ (2000) i „Gra“ (2000). Z Januszem Zaorskim znają się od lat. Magdalena Dipont była dekoratorem wnętrz w „Dziecinnych pytaniach (1981), „Barytonie“ (1984) i „Jeziorze Bodeńskim“ (1985).
Marek Kościkiewicz (muzyka) to współzałożyciel popularnego zespołu „DE MONO“, współpracował już z Januszem Zaorskim, komponując muzykę do filmu „Szczęśliwego Nowego Jorku“ (1997). Będzie też autorem ścieżki dźwiękowej do „Piłkarskiej ruletki“ – najnowszego dzieła twórcy „Hakera“. Skomponował muzykę do komedii sensacyjnej „Fuks“ (1999). Piosenki jego autorstwa można było usłyszeć w filmach - „Co lubią tygrysy“ (1989), „3 dni bez wyroku“ (1991), „Żegnaj Rockefeller“, „Demony wojny według Goi“ (1998) i serialach - „Złotopolscy“, „Zostać miss“.
