Na pytanie, co zainteresowało ich w scenariuszu, zarówno reżyser, producenci, jak
i aktorzy odpowiadają to samo: fakt, że masz możliwość komunikowania się
z nieżyjącą, ukochaną osobą oraz pytanie jak daleko możesz się posunąć by taką możliwość mieć i co możesz zaryzykować, by ten kontakt utrzymać.
„To absolutnie fascynujący pomysł” mówi reżyser Geoffrey Sax. „Myślę, że 99 na 100 ludzi skorzystałoby z okazji, by spędzić 30 sekund z ukochaną nieżyjącą osobą, nie zważając na koszty. Ja mógłbym nawet oddać rok życia”.
Dla Michaela Keatona temat komunikacji z „druga stroną” nie był priorytetem przy czytaniu scenariusza GŁOSÓW (choć ma w tym temacie niewytłumaczalne doświadczenia...). Wspomina rozmowę z Saxem i producentem Paulem Brooksem. „Opowiedzieli mi swoje własne historie o starcie ojców, o tym jak byli z nimi blisko co by zrobili, by móc się z nimi skontaktować. I gdyby musieli zdecydować się w ciągu trzech sekund, zrobiliby to. Zafascynowała mnie ta opowieść i pomyślałem, że ma uniwersalne znaczenie.”
Deborah Kara Unger zgadza się, że chcemy pozostać w kontakcie z tymi, których kochamy, nawet po ich śmierci. „Nienawidzę się żegnać. To dla mnie straszne. Nigdy nie mówię żegnaj. Wymyślam zaraz scenariusze, gdzie moglibyśmy się znów zobaczyć. Wiem, że to głupio brzmi, ale działa. Jestem spokojniejsza.”
Kiedy Sax, Keaton i Unger zrozumieli już co popycha ludzi do komunikowania się
z „druga stroną” okazało się, że mają różne zdania co do metody jakiej używają do komunikacji. Keaton mówi, że ma otwarty umysł i EVP jest „bez wątpienia nadzwyczaj intrygujące”.
„Nie miałem pojęcia, że EVP funkcjonuje jako zjawisko” mówi Sax. „Chwaliłem scenarzystę za wymyślenie takiego fajnego tytułu. Powiedziałem mu, że idea EVP jest świetna i musimy pomyśleć teraz jak to ugryźć. A on mi na to, że tysiące ludzi na całym świecie praktykuje to od dawna. Byłem zaszokowany! Myślę, że EVP powinno być brane poważnie, pomimo, że nie można tego zobaczyć. I nawet, jeśli tylko 1%
z zarejestrowanych przypadków jest prawdą, to mamy do czynienia z czymś absolutnie nadzwyczajnym”. Brooks mówi, że dla niego EVP jest „bramą do innego wymiaru”.
Keaton zobaczył w scenariuszu filmu GŁOSY nie tylko potencjał pasjonującego paranormalnego thrillera, ale również szansę opowiedzenia historii zwykłego człowieka i jego niezwykłej podróży. Szukania odpowiedzi na nurtujące go pytania na nieznanym i potencjalnie śmiertelnie niebezpiecznym terytorium.
„Lubię thrillery o siłach nadprzyrodzonych, ale tutaj najbardziej zafascynowało mnie to jak Jonathan stacza się i staje się więźniem własnej obsesji. Jego mózg architekta staje wobec czegoś, czego nie jest w stanie przyjąć. Nie to uważał za rzeczywistość.”
„Jonathana Riversa poznajemy jako faceta, który rozpoczyna nowe życie, po rozpadzie pierwszego małżeństwa” mówi Keaton. „Znalazł nowa kobietę, z którą chce być i jest na progu drugiego, szczęśliwego małżeństwa. I kiedy wszystko zaczyna grać, jego żona ginie. To już druga strata w niedługim czasie. Dotąd żył spokojnym, zwykłym życiem, a teraz obserwujemy jego powolną degradację. Przeżywa horror, kiedy z jednej strony walczy o dostęp do innego świata, a z drugiej chce zachować zdrowie psychiczne.”
Sarah Tate grana przez Deborah Karę Unger dołącza do podróży Jonathana i staje się jej integralną częścią. Łączy ich strata ukochanej osoby. Narzeczony Sarah zmarł niedawno i ona również liczy, że EVP pomoże jej skontaktować się z nim. „W tym mamy wspólny cel” mówi Unger. „Pragniemy nieść pomoc tym, którzy czują się fatalnie po odejściu ukochanej osoby. Chcemy dzielić się z nimi darem światła, nadziei. Jednak mylimy się bardzo, nie wiemy z czym tam naprawdę igramy.”
Geoffrey Sax zauważa: „Jedną z najważniejszych rzeczy w filmie jest główny bohater. Musisz go lubić i iść za nim dokądkolwiek pójdzie, nawet jeśli jest to ścieżka w dół. Jeśli nie obchodzi cię główny bohater, wtedy nie bierz się za robienie filmu.”
Dla Saxa i producenta Paula Brooksa najbardziej odpowiednią osoba do tej roli był Michael Keaton. „To co robi na ekranie Michael Keaton obchodzi cię, bo jest to doskonały aktor. Jest w stanie zainteresować cię swoim bohaterem. Staje się nim” Mówi Brooks. „Na przykład w scenie, kiedy Jonathan siedzi sam w pokoju po pogrzebie żony nie widzimy, żeby zbytnio okazywał emocje. Ponieważ wielu ludzi jest w podobnym stanie bardzo spokojnych, w ten sposób radzą sobie z żałobą, Michael Keaton postanowił zagrać to właśnie w taki sposób i wyszło mu znakomicie.”
Przygotowując się do roli Jonathana Michael Keaton wiedział, że nie może przedramatyzować swojej postaci. „Obawiałem się trochę historii o ‘wrażliwym facecie’. Chciałem, by widzowie weszli w jego skórę i polubili go dlatego, że jest zwykłym facetem i chcieli pójść w filmie jego śladem.”
Sax wiedział, że strona wizualna w GŁOSACH jest kluczowym elementem
w opowiedzeniu tak specyficznej historii. Zwrócił się do ekipy projektantów, by starannie przenieśli stopniową degradację Jonathana na ekran. GŁOSY nie są filmem z wielomilionowymi efektami specjalnymi, więc automatycznie większą uwagę należało przywiązać do pomysłowości i rzemiosła.
Do zilustrowania stanów emocjonalnych Jonathana użyto zróżnicowanej palety kolorów. Światło, kolory użyte na planie i ubranie bohaterów miały ogromne znaczenie. „Na początku filmu dom Jonathana i Anny jest w ciepłych pastelach, a oni noszą bardzo pastelowe ciuchy. Wszystko wokół kwitnie, ponieważ są idealną parą i wszystko im sprzyja; piękny dom, piękny świat. A potem, kiedy wszystkie piękne kolory znikają z życia, znikają też z filmu. Jonathan przeprowadza się do nowego domu, a jego obsesją staje się EVP. Wszystko wokół staje się bardzo geometryczne, kanciaste i bardzo zimne. Jego obsesja wzrasta, mieszkanie staje się bardziej niechlujne, tak jak sam Jonathan”.
