Ingmar Bergman – ur.14.07.1918 r. w Uppsala w Szwecji. Reżyser filmowy i teatralny, dramaturg, pisarz, scenarzysta. Jedna z najważniejszych postaci kina współczesnego.
Studiował historię sztuki i literatury. Po ukończeniu nauki w 1941 r. debiutował najpierw jako dramaturg, później jako reżyser teatralny. Zaczął pracować w Szwedzkim Instytucie Filmowym, gdzie pomagał przy pisaniu scenariuszy. Jako reżyser zadebiutował w 1945 r. filmem Kryzys. W jego pierwszych filmach można zauważyć wpływy francuskiego realizmu poetyckiego. Pojawiają się także tematy, które potem staną się charakterystyczne dla stylu Bergmana: dramat niemożności porozumienia między mężczyzną i kobietą, problemy związane z metafizyką, moralnością, psychologią i wiarą. Kolejne filmy Bergmana Wakacje z Moniką, Letni sen, Uśmiech nocy ujawniły niezwykły talent reżysera i zapowiedziały takie arcydzieła, jak Siódma pieczęć czy Tam, gdzie rosną poziomki. W 1972 r. odniósł duży sukces na arenie międzynarodowej filmem Szepty i krzyki. W 1976, kiedy został aresztowany przez szwedzką policję podatkową, Bergman wyjechał ze Szwecji do Niemiec, gdzie nakręcił Jajo węża, Jesienną sonatę
i Z życia marionetek. W latach 80. powrócił do kraju, aby nakręcić swój ostatni film kinowy Fanny i Aleksander. W latach 80. i 90. poświęcił się pracy w teatrze oraz realizował filmy dokumentalne, telewizyjne, pisał scenariusze (Dobre chęci, Wiarołomni). Bergman w swoich utworach rozważa sprawy życia i śmierci, wiary i zwątpienia, świętości i grzechu. Koncentruje się na duchowym konflikcie i rozpadzie osobowości, mówi o niemożności porozumienia, samotności. Nieustannie wykorzystuje w swoich dziełach wątki autobiograficzne.
Jego filmy były licznie nagradzane na międzynarodowych festiwalach, m.in. w Cannes: w 1956 r. – Uśmiech nocy, w 1957 – Siódma pieczęć, w 1958 – U progu życia, w 1960 – Źródło, w 1974 – Szepty i krzyki, a w 1998 otrzymał Złotą Palmę za całokształt twórczości. Na festiwalu w Wenecji otrzymał specjalną nagrodę jury za Twarz (1959), a w 1971 otrzymał Złotego Lwa za całokształt twórczości. Jego trzy filmy Źródło (1960), Jak w zwierciadle (1961) oraz Fanny i Aleksander (1983) zdobyły Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego. W 1998 roku na festiwalu Camerimage razem ze swoim wieloletnim współpracownikiem, Svenem Nykvistem, został wyróżniony specjalną Złotą Żabą dla najlepszego duetu: reżyser–operator.
