Kiedy Danny DeVito zobaczył wykonany przez Colleen Atwood szkic kostiumu szefa cyrku, wiedział, że bardzo chce zagrać Amosa Callowaya. “Wyobrażaliśmy sobie Amosa, jako dziwnego człowieka,” mówi Atwood, “w spodniach w nierówne pasy i wysokim kapeluszu. To wszystko odzwierciedlało estetykę Tima Burtona.”
Atwood, która w tym roku zdobyła Oskara® za kostiumy do Chicago, posiada zdolność do uchwycenia charakteru postaci dzięki koncepcji kostiumu. W ten sposób kostium staje się bardzo ważny dla aktora. W Dużej Rybie stworzyła kostiumy nie tylko dla głównych postaci, ale także tysięcy statystów, którzy pojawiają się w scenach rozgrywających się na przestrzeni pół wieku.
“Colleen zawsze bierze pod uwagę punkt widzenia danej postaci,” mówi Bonham Carter. “Granie w filmie jest jak założenie na siebie całkowicie innej skóry. Kostium jest właśnie taką nową skórą. Ponieważ każdy mieszkaniec Spectre wygląda w pewnym sensie jak duch, noszę na sobie kremowy strój. Najbardziej podobał mi się jednak kostium wiedźmy. Nie trwająca przez pięć godzin charakteryzacja, ale właśnie sukienka, buty i laska.”
Z powodu epickiego wymiaru filmu Duża Ryba, Atwood podzieliła historię na różne okresy i tematy – okres współczesny, część alegoryczna, lata 50-te, 70-te, cyrk itp. “Każdy kostium jest odrębny, a wszystkie łączy kolor i faktura.”
Porównując magiczny realizm opowieści i emocjonalny realizm sekwencji współczesnych, Atwood twierdzi, że, “Nie są one odrębne. W pewien sposób wszystkie są realistyczne. Taka jest podstawa tej opowieści. Jedna jest tak realna jak druga.“
Jedną z postaci, która pojawia się przez cały czas trwania filmu jest Karl Olbrzym (Matthew McGrory). “Pomysł, jaki Tim i ja mieliśmy w związku z Karlem,” wyjawia Atwood, “był taki, że kiedy spotykamy go na początku, żyje w jaskini jak zwierzę. Jest ubrany w powiązane ze sobą skórki szczurów i Bóg jeden wie, co kryje się w jego włosach i brodzie. Kiedy zaczyna żyć w świecie ludzi, powoli normalnieje. Kiedy on i Edward opuszczają Ashton, ma na sobie namiot, który służy jako płaszcz i walizki, które służą mu za buty. Pod koniec filmu ubrany jest w garnitur i krawat, tak jak wszyscy inni.
Aktor McGrory dodaje, „Kiedy Karl spotyka Edwarda, jest to dla niego coś bardzo ważnego. Dla Edwarda natomiast to właśnie on stanowi powód do opuszczenia miasta i wydoroślenia. W końcu wspólnie dochodzą do momentu, kiedy Karl jest gotowy do samodzielnego życia i pracy w cyrku.”
Młody Edward grany przez McGregora zmienia kostiumy najczęściej. Muszą one odzwierciedlać przygody, jakich doświadczył w życiu. Mówi Atwood, “Był gwiazdą futbolu, graczem w baseball, szkolnym aktorem, mężem, młodym ojcem, sprzedawcą, biznesmenem. We wszystkich tych wcieleniach jest niezwykły.”
“Kobiety,” kontynuuje, “są bardzo romantyczne, dlatego też potrzebowaliśmy mnóstwa delikatnych, kobiecych strojów dla Sandry. Zarówno wtedy, kiedy akcja rozgrywała się w latach 50-tych, jak i obecnie.”
Do scen w Spectre, Atwood stworzyła romantyczne stroje podkreślające wyidealizowaną naturę miasta. “Dlatego właśnie wykorzystaliśmy jasne kolory i miękkie tkaniny. Mieszkańcy miasta są bardzo jaśni, eteryczni. Kostiumy młodej Jenny są wykonane z jasnych materiałów, ponieważ Jenny należy do Spectre.”
W dawnej szkole w Cloverdale, gdzie mieściły się warsztaty produkcyjne filmu, dział kostiumów zajął najwięcej miejsca. Klasy i korytarze pełne były wieszaków z krynolinami, biustonoszami, gorsetami. Tymi wszystkimi akcesoriami, które potrzebne były statystkom, aby upodobniły się one do kobiet z połowy zeszłego wieku. Nastolatki z Alabamy statystujące w filmie dowiedziały się, że wygląd z lat 50-tych można osiągnąć miedzy innymi dzięki lokom i sztucznym rzęsom.
Dla potrzeb scen w cyrku, Atwood udała się do Midwest Circus Museum, które posiada niewielką, ale szczegółową bibliotekę. “Główną inspiracją mojej pracy stał się album Mary Ellen Marks Indian Circus, który bardzo nam się z Timem spodobał.”
Pracą dotyczącą cyrku i zwierząt zajął się koordynator sekwencji kaskaderskich Charlie Croughwell. Ostatnio pracował z Burtonem podczas realizacji filmu Planeta małp (Planet of the Apes). “Jako kaskader znałem wcześniej wielu cyrkowców, ale tym razem była to bardzo szczególna praca. Nie chcieliśmy w naszym filmie ludzi w typie Cirque de Soleil. Wykonawcy i sprzęt musieli być autentyczni. Musieli wyglądać, jak gdyby weszli na ekran prosto z amerykańskiego cyrku z lat 50-tych – trudno było znaleźć kogoś takiego,” obserwuje Croughwell.
Przez pięć miesięcy Croughwell i jedna z kaskaderek Mika Saito, podróżowali śladem trup cyrkowych po takich stanach jak Floryda, Georgia, Alabama, Luizjana, Texas, Północna Karolina, Indiana, Nevada i Idaho szukając wykonawców i sprzętu. “Spotkałem się z każdym tradycyjnym artystą cyrkowym, jakiego mogłem znaleźć. Obserwowałem pracę treserów lwów, słoni, psów, koni, połykaczy ognia, cyklistów, artystów trapezowych i klaunów.”
Croughwell i Saito pokazali fotografie, jakie zrobili Burtonowi. Jednym z odkryć Croughwella, które zauroczyło reżysera był kot, który skakał z olbrzymiej wysokości na poduszkę. “Jak na kota,” mówi Croughwell, “było to coś niezwykłego.”
Koty były także potrzebne postaci Jenny, granej przez Bonham Carter. Jenny mieszka w domu z mnóstwem kotów. Wszystkimi zajmowała się treserka z Atlanty Seina Phillips. “Praca z kotami całkowicie różni się od pracy z psami,” mówi Phillips. “Koty nie znają słowa ‘nie,’ dlatego musiałam zapełnić dom Jenny wszystkimi rodzajami kotów – kotami do ‘trzymania’, kotami do ‘siedzenia’, kotami do ‘chodzenia’ itp. Był nawet kot do ‘szaleństw’, ale jego w filmie nie wykorzystaliśmy.”
Do sceny, w której młody Edward ratuje psa z płonącego domu, Burton poprosił o bernardyna. “To zabawne – ratować psa-ratownika,” mówi Phillips. “W każdym razie zaangażowałam sześciomiesięczną sukę Revę, która już wtedy ważyła ponad 30 kilogramów. Edward musiał wynieść ją z płomieni, tuląc w ramionach jak niemowlę. Tresowałam Revę niosąc ją wszędzie, gdzie chciała iść. Wkrótce była w stanie zostać przez jakiś czas na moich rękach. To niezwykłe jak na psa. Ale zadziałało. Do czasu, kiedy kręcona była scena, robiła już wszystko, co chciałam.”
