Pupi Avati - reżyser
Pupi Avati jest wybitnym reżyserem, scenarzystą i producentem filmowym, nagradzanym na licznych festiwalach (Wenecja, Berlinale, Cannes). Urodził się w 1938 roku w Bolonii i tam ukończył politologię. Po pokazie "Osiem i pół" Felliniego postanowił zostać reżyserem. Jego pierwszymi filmami były tanie horrory, które jednak wyróżniały się na tle tego typu seryjnej produkcji naddatkiem metafizyki i staranną oprawą wizualną ("Szatański Balsamus", 1968; "Dom o śmiejących się oknach", 1975; "Zeder", 1983). Spod jego ręki wyszło również kilka filmów o tematyce muzycznej ("Bordella", 1976 - jej rozpowszechnianie zostało wstrzymane wyrokiem sądowym; "Jazz Band", 1978; fabularyzowana biografia słynnego jazzmana Bixa Beiderbecka - "Bix, 1991; opowieść o młodych latach Mozarta - "Nas troje", 1984), bowiem drugą wielką pasją Avatiego jest muzyka (gra na klarnecie). Od lat 80. uważany jest za jednego z czołowych włoskich reżyserów filmowych. Wtedy właśnie ugruntował swoją pozycję filmami: "Szkolna wycieczka" (1983), "Dzień rozdania dyplomów" (1985), "Historia o chłopcach i dziewczętach" z 1989 roku (nagroda David di Donatello za najlepszy scenariusz, nominacja dla najlepszego reżysera 1990). Ostatnich kilka lat przyniosło takie obrazy Avatiego, jak: "Serce gdzie indziej" (David di Donatello dla najlepszego reżysera 2003, nominacja do Złotej Palmy w Cannes), "Świąteczny rewanż" (nominacja do David di Donatello dla najlepszego reżysera 2004), "Druga noc poślubna" (nominacja do Złotego Lwa 2005 na MFF w Wenecji) i "Ojciec Giovanny" (nominacja do Złotego Lwa, nagroda Złote Lwiątko na MFF w Wenecji 2008). W 2010 roku Avati, oprócz "Długiego dzieciństwa", nakręcił także "Młodszego syna". Natomiast z 2011 roku pochodzi jego ostatni obraz, nominowany do nagrody Marc Aurelio na MFF w Rzymie, "Il cuore grande delle ragazze". Filmy Avatiego to zwykle dramaty obyczajowe połączone z refleksją moralną, spowite aurą nostalgii i dyskretnego humoru. W wielu z nich wystąpił ulubiony aktor Avatiego - charyzmatyczny Carlo Delle Piane. Żaden z filmów reżysera nie trafił dotąd do dystrybucji w Polsce.
Fabrizio Bentivoglio - Lino
Fabrizio Bentivoglio urodził się w 1957 roku w Mediolanie. We wczesnej młodości grał we włoskim klubie piłkarskim Inter. Jednak ze względu na kontuzję przerwał karierę sportową i zaczął uczęszczać do szkoły teatralnej Piccolo Teatro di Milano. Ma bogate doświadczenie sceniczne. Debiutował w 1978 w tragedii Szekspira "Tymon Ateńczyk". Potem występował m.in. w "Skąpcu" Moliera (1981), "Prawdziwej historii" Italo Calvino (1982), "Włochy-Niemcy 4-3" (1987) i operze "La guerra vista dalla luna" (1995). Jego pierwszą rolą filmową był komisarz "Rick" Riccardo w dramacie kryminalnym "Niebioskooki bandyta" (1980), gdzie wystąpił u boku Franco Nero. Potem zagrał w adaptacji "Damy Kameliowej" z Isabelle Huppert, "Śmierci w Watykanie" (1982) z Terence'em Stampem, "Kobiecie cudów" (1985) z Claudią Cardinale i Benem Gazarrą, niezależnej produkcji "Regina" (1987), dramacie "Rebus" (1989) z Charlotte Rampling i wielu innych filmach. Rola Pietro De Leo w romansie "Rozdarta dusza" (1993) przyniosła mu Puchar Volpiego na MFF w Wenecji. Za postać prawnika Giorgio Ambrosoli, który przeprowadził likwidację banku Privata Finanziaria w dramacie Michele Placido "Zwyczajny bohater" (1995) odebrał nagrodę dla najlepszego aktora na MFF w Montrealu. Dwukrotnie został uhonorowany nagrodą Davida di Donatello dla najlepszego aktora: jako Piero Nava - komiwojażer występujący przeciwko sycylijskiej mafii w "Naocznym świadku" z 1996 roku oraz jako Antonio w "Straconej miłości" (1998). W 2003 roku Bentivoglio partnerował Monice Bellucci w komedii romantycznej "Zapamiętaj mnie" ("Ricordati di me", reż. Gabriele Muchino). Został także doceniony przez krytyków jako reżyser komedii biograficznej "Zapomnij, Johnny!" ("Lascia perdere, Johnny!", 2007) z Valerią Golino, zdobywając nominację do nagrody Davida.
Francesca Neri - Francesca
Urodziła się w 1964 roku w Trydencie. Jest córką aktorki Rosalby Neri, można więc powiedzieć, że aktorstwo ma we krwi. Nic zatem dziwnego, że kształciła się w Centro Sperimentale di Cinematografia w Rzymie. Przygodę z filmem rozpoczęła w 1987 roku ("Il Grande Blek"). Występowała w wielu włoskich filmach, ale prawdziwą sławę przyniosła jej współpraca z hiszpańskimi reżyserami. W 1990 roku zagrała tytułową rolę w skandalizującym filmie "Lulu" Bigasa Luny. W 1993 roku Carlos Saura powierzył Francesce główną rolę w "Zniewadze!", gdzie partnerował jej Antonio Banderas. W 1997 zagrała Elenę w "Drżącym ciele" Pedro Almodovara (nagroda włoskiego związku krytyków filmowych dla najlepszej aktorki), zaś w 2001 roku wystąpiła u boku Anthony Hopkinsa i Julianne Moore w "Hanibalu" Ridleya Scotta. "Długie dzieciństwo" jest trzecim wspólnym filmem Neri i Pupi Avatiego. W 2007 można ją było zobaczyć w jego "Kolacji z nieznajomą" , a rok później w "Ojcu Giovanny". Francesca zajmuje się też produkcją filmową ("Melissa P.", 2005; "Witaj, smutku", 2008). Prywatnie jest związana z Claudio Amendolą i ma syna Rocco.
