W latach 80., zapewne nie bez związku z sukcesami kina typu spielbergowskiego ("E.T."), dinozaury na ogół zdecydowanie złagodniały i powoli stawały się maskotką kina familijnego. Typowym przykładem takiego podejścia był film "Baby, Secret of the Lost Legend" (1985, reż. Bill L. Norton). Była to historia małżeństwa, które znajduje w Afryce brontozaura i musi go chronić przed zakusami złego naukowca i wojskowych. Można powiedzieć, że stopniowo dinozaury stawały się częścią ekosystemu, który należy chronić.
Wielu komentatorów za przełomowy film uważa bardzo popularną animację "The Land Before Time" (DVD: "Pradawny ląd", 1988, reż. Don Bluth), gdzie dinozaury śmiało przemówiły po angielsku. Od tego czasu w przyspieszonym tempie zaczęły nabierać ludzkich cech i ludzkich motywacji. W fabule wspomnianego wyżej utworu wykorzystano klasyczny motyw kina drogi: pięć dinozaurów zagrożonych zagładą ich świata musi poszukać miejsca, gdzie mogłyby rozpocząć nowe życie. Pełna niebezpieczeństw wędrówka jest sprawdzianem ich przyjaźni i wiedzie ich do nowej krainy. Nie sposób nie zauważyć, że mamy tu do czynienia z wariacją na temat klasycznego motywu kina amerykańskiego, charakterystycznego chociażby dla wielu westernów: hartowanie się w walce z przeciwnościami losu zostaje w końcu nagrodzone wizją nowego, tym razem można rzec - ekologicznego, Edenu. Film doczekał się aż dwunastu kontynuacji (w latach 1994-2007) oraz serialu telewizyjnego (2007-2008).
Najpotężniejsza fala zainteresowania dinozaurami przyszła po wielkim sukcesie "Parku Jurajskiego" ("Jurassic Park", 1993) Stevena Spielberga i jego kontynuacji (1997, 2001). Ruszyła wielka fala filmów dokumentalnych i pseudo-dokumentalnych rekonstruujących wygląd i życie dinozaurów. Kino familijne bez dinozaurów już absolutnie nie mogło się obyć. Tym bardziej, że rozwój technik komputerowych obalił kolejne bariery technologiczne i prehistoryczne zwierzęta wyglądały na ekranie jak żywe. O ile Spielberg zaproponował widowisko piękne, lecz chwilami wręcz drastyczne, to wielu naśladujących go twórców postawiło na komediowy ton. Na przykład popularna "Prehysteria!" (DVD: "Prehysteria, czyli Park Jurajski we własnym domu", 1993, reż. Albert Band, Charles Band; film doczekał się dwóch kontynuacji) ukazywała dorastające dinozaurki jako niezłych psotników.
"Dinozaur" ("Dinosaur", 2000, reż. Eric Leighton, Ralph Zondag) był - w założeniach wizualnych - zbliżoną do utworu Spielberga disnejowską opowieścią familijną o wędrówce osieroconego dinozaura, z wyraźnymi echami klasycznego filmu "Bambi". Film doceniono jako osiągnięcie techniczne, śmiało konkurujące z "Parkiem Jurajskim", ale świadomie pozbawione tak silnych elementów grozy. W latach 1991-1994 powstał błyskotliwy satyryczno-familijny serial lalkowy "Dinosaurs" (produkcja: Jim Henson Company, nagroda Emmy, 1991) o rodzinie dinozaurów żyjących we współczesnym świecie, a ściślej rzecz biorąc, gdzieś na przedmieściach Los Angeles w latach 90. Była to, w ocenie wielkiej części krytyki, boleśnie wręcz trafna satyra wywiedziona z tradycji "Flinstonów", nie uciekająca przed dotkliwą wręcz szarżą.
Typowym przykładem łagodnej fantazji o dinozaurach była niemiecka "Wyspa Dinozaura" ("Urmel aus dem Eis", Niemcy, 2006). Akcja filmu rozgrywała się na idyllicznej wysepce leżącej na samym środku oceanu. Pracował tam ekscentryczny Profesorek, wygnany na wyspę przez zarozumiałego króla Pomponiusza. Morskie fale nieoczekiwanie wyrzucają na brzeg tajemniczą bryłę lodu. Ukryte w niej jest prastare jajo, z którego wylęga się rezolutny dinozaur o wyglądzie sympatycznego pluszaka. Był to jeden z filmów utrzymanych w estetyce pełnej wigoru dobranocki. Film "Dinosaur Island" (2002, reż. Will Meugniot) był kolejną, młodzieżową wariacją na temat "Zaginionego świata" Conan Doyle'a. Dinozaury stały się więc częścią popkultury - zgoda, że czasem trochę infantylną, ale mającą wielki urok. Pamięta o tym także i Spielberg, planując na 2014 rok kolejną część "Parku Jurajskiego".
