Autor zdjęć John Lindley, który od długiego już czasu współpracuje z Ephron, bardzo żywo bierze udział w tworzeniu nastroju. Ich wspólna praca zaczyna się od storyboardów, które dostarczane są przez ekipę produkcyjną w każdym kolejnym dniu zdjęciowym. Ephron, w trakcie zdjęć, zgromadziła ponad 300 stron storyboardów. Podczas gdy ten rodzaj pracy jest standardem w przypadku filmów akcji, rzadko stosuje się go w trakcie realizacji komedii romantycznych.
“John i ja od wielu lat przygotowujemy storyboardy z tym samym artystą,” mówi Ephron. “Kiedy zaczynałam pracę jako reżyser, bałam się, że nie będę znała wszystkich ujęć na początku dna zdjęciowego. Storyboardy bardzo pomogły mi w pracy. Kiedy piszesz scenariusz, masz w głowie każdą poszczególną scenę. Storyboard jest sposobem na pokazanie tego na rysunku. Wkrótce jednak nauczyłam się, że nie muszę trzymać się ściśle wszystkiego, co jest na planszy. Storyboard pokazuje ilu ujęć potrzebujemy i zmusza do zobaczenia filmu w poszczególnych obrazkach.”
Telewizja w połączeniu z realnym życiem posłużyły Lindleyowi do znalezienia unikalnych i bardzo satysfakcjonujących rozwiązań. “Jednym z największych wyzwań podczas pracy nad filmem był fakt, że m.in. opowiada on o kręceniu serialu TV,” mówi. “Zwykle przygotowuje się plan zdjęciowy w studio. Tutaj studio jest planem zdjęciowym. Czasami, kręcąc serial TV, widzieliśmy plan zdjęciowy i jego kulisy, które wymagały zupełnie innego oświetlenia. Ludzie przechodzili z planu telewizyjnego ‘Czarownica’ na tyły studia z powrotem, dlatego od czasu do czasu oświetlenie było częścią ujęcia,” wspomina Lindley.
Ephron wzięła udział w tej mieszaninie rzeczywistości i kręcenia filmu wykorzystując swoją ekipę jako statystów w filmie. Asystenci produkcji biorący udział w serialu “Czarownica” pracowali na tych samych stanowiskach podczas realizacji filmu Czarownica. Dianne Dreyer, nadzorująca zgodność scen ze scenariuszem, zagrała siebie w filmowym serialu, tak jak zrobili fryzjerzy, charakteryzatorzy i garderobiane Kidman i Ferrella.
Lindley stwierdza, że istniały potencjalne trudności estetyczne w trakcie filmowania produkcji serialu TV. “Kiedy zaczęliśmy z Norą pierwsze rozmowy na temat ogólnego wyglądu filmu, chcieliśmy, aby jego ciepło uwydatniało rozwijający się romans. Było to łatwe w scenach, które realizowane były poza planem serialu. Jednak większość sitcomów posiada swój specyficzny wygląd dyktowany harmonogramem zdjęć. Sitcomy są realizowane szybko, przy użyciu trzech kamer, które mają uchwycić każdy kąt. Ogólnie rzecz biorąc są płasko oświetlane. Zupełnie inaczej niż filmy.”
Ten problem rozwiązał scenograf Neil Spisak. “Neil pomógł nam przygotowując dużo ciemniejszą scenografię serialu niż te, jakie do tej pory używano. Oświetliliśmy ją płasko i zgromadziliśmy dużą grupę aktorów na małej przestrzeni. Dzięki temu w tle przez cały czas widać było cienie i kontrasty,” mówi Lindley.
Wśród wyzwań, przed jakimi stanął Spisak, było wykreowanie trzech różnych, ale powiązanych ze sobą rzeczywistości. “Film pokazuje rzeczywistość serialu TV, rzeczywistość, którą postrzegamy jako ‘realną’ oraz rzeczywistość magiczną - świat nadprzyrodzonych zdolności Isabel, w którym ożywają klasyczne postaci ‘Czarownica’,” wyjaśnia Spisak.
Rzeczywistość programu TV powstała między innymi dzięki wizytom Spisaka i Ephron na planach kilku sitcomów realizowanych w Los Angeles. Wynikiem obserwacji filmowców było duże studio telewizyjne pełne małych planów zdjęciowych obejmujących jadalnię, restaurację, fronton, czy sypialnię. “Na naszym planie serialu ‘Czarownica’ przygotowaliśmy dwa frontony. Chcieliśmy, aby były w nich elementy romantyczne,” mówi Spisak, “dlatego jednym z nich była cukiernia, a drugim sklep z porcelaną i szkłem.”
Kiedy miały powstać projekty domów Isabel i Jacka, Spisak wziął pod uwagę pragnienie Ephron, aby odzwierciedlały one charaktery głównych bohaterów. Dom Isabel znajdował się na sennym przedmieściu San Fernando Valley pełnym podobnych domków i białych płotów. Jego wnętrze było tak domowe i zachęcające jak jego wygląd zewnętrzny - drewniane podłogi, wygodne meble, zakamarki pełne uroczych szklanych przedmiotów i pamiątek.
“Nasz pomysł polegał na tym, że ponieważ Isabel desperacko szuka normalności, jakakolwiek by ona była, wprowadza się do uroczego, prostego domku w Dolinie, który jest dla niej idealnym miejscem do rozpoczęcia nowego życia,” mówi Spisak. “Norze spodobało się zewnętrze domu, który znaleźliśmy i na tej podstawie zaprojektowaliśmy jego wnętrze. Staraliśmy się zachować jego prostotę, a jednocześnie wprowadzić do niego elementy kobiece. Tak, jak w przypadku Isabel, jej otoczenie jest trochę naiwne i chociaż neutralne - bardzo ciepłe i wygodne. Jeśli chodzi o elementy techniczne, musieliśmy stworzyć przestrzeń, w której mogłaby się swobodnie poruszać kamera.”
Dom Jacka jest zupełnym przeciwieństwem domu Isabel - to modernistyczny budynek znajdujący się na szczycie wzgórza. Zaprojektowany przez słynnego architekta Williama Pereiry, dom jest prawie cały przeszklony i rozciąga się z niego panoramiczny widok Doliny i otaczających ją wzgórz. “Dom Jacka jest bardzo nowoczesny,” mówi Spisak. “Jego głównym motywem są pasy, które w pewien sposób podkreślają to, że jego właścicielem jest mężczyzna. Mieszkanie Isabel jest bardziej organiczne, mnóstwo w nim listków, bluszczy, kwiatów.”
W trakcie procesu realizacji filmu - 20 lokalizacji i 66 planów zdjęciowych - Spisak uwypuklał rzeczywistość, ale nigdy od niej tak naprawdę nie odbiegł. “W komedii romantycznej konieczne jest stworzenie trochę słodszego niż ten prawdziwy, świata. Kiedy jesteśmy zakochani, świat wydaje nam się spowity różowawą mgiełką. Jako scenograf, tworzę więc światy, w których mogłyby się wydarzyć romantyczne sytuacje, o których opowiada film,” mówi Spisak.
Lindley utrzymał podobną równowagę między fantazją, a rzeczywistością nawet w scenach latania. (Tak jak w przypadku prawdziwych czarownic, Isabel preferuje podróżowanie na miotle). “Jeśli chodzi o magię, oboje z Norą unikaliśmy przesady,” wyjaśnia Lindley. “Nie ma w naszym filmie wiele scen latania, które mogłyby przytłoczyć głównych bohaterów lub okazać się głupie. Nie pokazujemy zbyt często całych postaci unoszących się w powietrzu. Kiedy więc Nicole przylatuje na swojej miotle, widzimy tylko jej twarz i stopy oraz miotłę dotykającą płatków róż. Mamy tutaj do czynienia z subiektywną kamerą. Mamy wrażenie, ze to właśnie ona leci, w przeciwieństwie do wyobrażenia sobie kogoś wiszącego na linach w podmuchach sztucznego wiatru,” mówi.
Projektantka kostiumów Mary Zophres przygotowała garderobę, która jest połączeniem historycznych i współczesnych kostiumów. “Oczywiście oglądałam sporo odcinków oryginalnej serii ‘Czarownica’,” mówi Zophres. “Poza tym jeszcze raz obejrzałam moje ulubione filmy Funny Face i Śniadanie u Tiffany’ego (Breakfast at Tiffany), ponieważ chciałam, aby stroje Nicole wyglądały pięknie, klasycznie i przywodziły na myśl Audrey Hepburn, Jean Shrimpton i Jean Seberg. Przejrzałam także tony współczesnych pism poświęconych modzie, ponieważ mimo wszystko nasz film nie jest filmem kostiumowym i stroje powinny być współczesne.”
Jednym z wyzwań projektantki kostiumów było nie tylko stworzenie garderoby, która pokazałaby poszukiwanie przez Isabel normalności, ale także zaadaptowanie jej dla Kidman, jednej ze światowych ikon mody. Poza tym, garderoba Isabel musiała kontrastować z tym, co nosiła jako Samantha - postać z serialu telewizyjnego kręconego w filmie.
“Nicole stała się ikoną mody, ponieważ jest zjawiskowa i wszystko, co nosi wygląda niesamowicie,” wyjaśnia Zophres. “Chcieliśmy, aby wyglądała w naszym filmie naprawdę wyjątkowo, ale nie w sensie wybiegu dla modelek albo czerwonego dywanu. Pierwszą rzeczą, jaką powiedziałam do Nory, kiedy rozmawiałyśmy o Nicole było, ‘Wg mnie powinna wyglądać czarująco przez duże ‘C’. Tak, że chciałoby się podejść do niej i uściskać.”
“Często, kiedy widzimy jak Nicole się porusza i ma na sobie stroje od projektantów, pierwszym przymiotnikiem, jaki przychodzi nam do głowy jest - wyrafinowany,” kontynuuje Zophres. “Jest to związane także z tym, że nosi ona raczej ciemne kolory, które wydają się być bardzo miejskie - z tym zupełnie nie kojarzy się Isabel. Dlatego też zdecydowaliśmy, aby stroje bohaterki Czarownica były utrzymane w jasnych kolorach i były bardzo kobiece.”
Jeśli chodzi o Ferrella, zadaniem Zophres było przekształcenie jego słynnego komicznego wizerunku w wizerunek bohatera komedii romantycznej. “Naszym celem było ubranie Willa jak aktora grającego główną rolę. Pozbyliśmy się wszystkich zabawnych ubrań. Will nie potrzebuje tego, aby jego stroje czyniły go zabawnym. Te, które wybraliśmy były ciemniejsze, bardziej miejskie. Kiedy staje się świadomy swoich uczuć do Isabel, a przez to szczęśliwszy, jego stroje są bardziej kolorowe.”
Jak łatwo przewidzieć, najbardziej niesamowite stroje zostały zaprojektowane dla Shirley MacLaine - zarówno dla stworzonej przez nią postaci Iris (aktorka) jak i Endory (rola, którą gra ona w serialu TV). “Nora chciała, aby kostiumy Shirley były jak najbardziej atrakcyjne,” mówi Zophres. “Jej bohaterka nosi jasne kolory, dużo szyfonu, piór. Podczas gdy postać grana przez Nicole pragnie wmieszać się w tłum, bohaterka Shirley zawsze chce być w centrum uwagi. Osiągnęliśmy to głównie dzięki stylowi, kolorom i materiałom.”
Chociaż stroje MacLaine wydają się być bardzo skomplikowane, są wyjątkowo proste w użyciu. Aktorka lubi bowiem przebierać się łatwo i szybko. “Shirley nie lubi zamieszania. W trakcie zdjęć zmieniała stroje tak szybko, jak w teatralnej garderobie. Bardzo pomogły nam w tym zwyczajne rzepy.”
MacLaine, która zaczynała karierę na scenie, ciągle używa metod zawodowej tancerki. Potrafi ze swoich kostiumów wydobyć tak dużo, jako to jest tylko możliwe – porusza w odpowiedni sposób zwiewnymi rękawami, jednym ruchem sprawia, że przyczepione do jej sukni piórka delikatnie wirują.
Kostiumy Caine’a były klasyczne i bardzo brytyjskie. “Jeśli chodzi o Michaela, miałam w głowie wizerunek Europejczyka, który niezależnie od swojego statusu materialnego, zawsze wygląda niezwykle stylowo,” mówi Zophres. “Pamiętam mojego wuja i jego włoskich przyjaciół, którzy z taką gracją przechadzali się po Via Venetto niosąc marynarki na ramieniu. Bardzo mi to wtedy utkwiło w pamięci i kiedy czytałam scenariusz wyobrażając sobie Michaela Caine spacerującego z Shirley, ten obraz powrócił. Norze bardzo spodobał się ten pomysł. A ponieważ, kiedy spaceruje się z płaszczem przerzuconym przez ramię, widać czasem podszewkę tego płaszcza, musiałam znaleźć odpowiedni materiał. Znalazłam taki w Nowym Jorku w sklepie Sulka. Wszystkie stroje Michaela zostały uszyte w Los Angeles, a materiały sprowadzaliśmy głównie z Anglii i Włoch. Michael jest tak eleganckim mężczyzną, że ubieranie go było dla mnie czystą przyjemnością.”
Czarownica jest pierwszym filmem, podczas realizacji którego Zophres współpracuje z Norą Ephron. Jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć reżyserka stała się wielką fanką projektantki. “Mary jest kostiumografem, który potrafi wyczarować na planie cuda,” mówi Ephron. “Wszyscy pamiętamy jej stroje ze Sposobu na blondynkę (Something About Mary), a jeśli ktoś oglądał Okrucieństwo nie do przyjęcia (Intolerable Cruelty) na pewno zapadło mu w pamięć wszystko to, co miała na sobie Catherine Zeta-Jones. Wszystkie stroje były współczesne, a je naprawdę trudniej wykonać niż kostiumy z epoki. Garderoba wykorzystana na przykład w The Ladykillers jest czymś przeuroczym. Także w naszym filmie, stroje Steve’a Carella, który wcielił się w postać wujka Arthura, są po prostu genialne. Materiał, który znalazła, był dokładnie taki sam jak ten, w którym wystąpił Paul Lynde (grał wujka w oryginalnym serialu).”
Oprócz Carella, postacią, która nosi prawie dokładne repliki kostiumów z oryginalnego serialu jest Carole Shelley grająca ciocię Clarę. “Trochę się martwiłem, że mogę przesadzić ze swoją interpretacją postaci wujka Arthura,” śmieje się Carell, “ale Will przypomniał mi, że w serialu grał go Paul Lynde. Dlatego też poprzeczka była ustawiona bardzo, bardzo wysoko.”
