Charlie Chaplin opatrzył film znaczącym śródtytułem "historia do śmiechu i być może też do łez". Film z pewnością trafia w czułe struny serca, szczególnie w scenie, gdy pracownicy społeczni doprowadzają małego chłopca do łez, zabierając go od Włóczęgi. Scena ta pochodzi z osobistych doświadczeń Chaplina. Gdy miał siedem lat, jego matka trafiła do szpitala psychiatrycznego. Charlie i jego brat Sydney zostali zabrani do domu dziecka i Chaplin był najwyraźniej emocjonalnie naznaczony tym doświadczeniem. Tak więc, Brzdąc bardzo dosłownie stanowi jeden z najistotniejszych filmów Chaplina. Nie tylko jest to jego najbardziej osobisty film, ale jest to również punkt zwrotny w całej karierze.
John Nesbit, Old School Reviews
Trudno nie zachwycić się Brzdącem, z jego staroświecką kombinacją patosu i humoru. Film stanowi kwintesencję chaplinowskiego stylu i prawdopodobnie w ciągu pięćdziesięciukilku minut jest w stanie przekonać nas o geniuszu Chaplina bardziej niż jakiekolwiek inne jego dzieło. Ten film uczynił Chaplina czołowym filmowcem w Hollywood, gwiazdą, która nie zgasła od prawie stu lat.
John J. Puccio, Dvdtown.com
Jeśli tylko wasze serce nie jest z kamienia, nie uda wam się bez wzruszenia patrzeć, jak heroiczny bohater Chaplina ratuje pięcioletniego chłopca Jackie'go Coogana przed przymusowym wywozem do sierocińca. W tym momencie Brzdąca, stworzona przez Chaplina ścieżka dźwiękowa trafia we wszystkie struny serca, które nie zostały jeszcze poruszone widokiem twarzy dziecka, które błaga, aby go puścić lub obrazem szczęśliwego Włóczęgi, który zwycięsko trzyma w ramionach ukochanego chłopca. Mówcie, co chcecie o chaplinowskim patosie, ale ta scena w filmie, który ma być "do śmiechu, a może i do łez" jest jednym z tych triumfalnych momentów kina, które pokazują, co jest w stanie zrobić medium, gdy emocjonalnie nawiedzony, egocentryczny i niezwykle zdyscyplinowany człowiek bierze sprawę w swoje ręce.
Mark Bourne, Dvdjournal.com
