Trwała od 1979 do 1989 roku, 9 lat, 1 miesiąc i 19 dni.
Na mocy radziecko-afgańskiego porozumienia z 1978 roku, oddziały ZSRR wkroczyły do Afganistanu w grudniu 1979 z trzech stron, wykorzystując lotniska w Kabulu, Bagramie i Kandaharze. Oficjalnym powodem rozmieszczenia wojsk było zapobieżenie militarnej interwencji z zagranicy, jednak rosyjski kontyngent wkrótce został wciągnięty w wir gwałtownej wojny domowej. Radzieckie wojska przypuściły szturm na pałac prezydencki i zabiły prezydenta Amina. Jego miejsce zajął wspierany przez Moskwę Babrak Karmal.
Pomiędzy grudniem 1979 a lutym 1989 w Afganistanie służyło 620 tys. żołnierzy radzieckich, w tym 525 tys. z armii, 90 tys. wywodzących się ze straży granicznej i innych oddziałów KGB i 5 tys. ze struktur Ministerstwa Obrony.
Wojna pochłonęła ponad 15 tys. ofiar po stronie radzieckiej. 417 żołnierzy uznano za zaginionych w akcji, z czego 130 odbito z niewoli w trakcie lub po zakończeniu wojny.
