Kultowy film Michelangelo Antonioniego na podstawie opowiadania Julio Cortazara „Babie lato” z niepowtarzalną muzyką Herbiego Hancocka.
Bohaterem filmu jest Thomas, ceniony i szanowany fotograf mody, który wspólnie z awangardowym pisarzem Ronem zamierza wydać album ze zdjęciami współczesnej metropolii. W poszukiwaniu ciekawych tematów Thomas całymi dniami snuje się po mieście.
Pewnego dnia w parku zauważa parę kochanków. Młodą dziewczynę i dużo starszego od niej mężczyznę. Zaintrygowany fotograf robi zakochanym serię zdjęć.
Dziewczyna widząc to podbiega do niego i prosi o oddanie negatywu, na co Thomas się jednak nie zgadza. W domu wywołuje film i robiąc powiększenie jednego ze zdjęć zauważa wysuniętą zza krzaków rękę z rewolwerem. Przerażony biegnie do parku i w krzakach, na miejscu niedawnej schadzki znajduje zwłoki mężczyzny. Jakby tego było mało, po powrocie do domu zauważa, że negatyw i wszystkie odbitki zostały skradzione.
Przygotowania do realizacji „Powiększenia” trwały bardzo długo. Pierwotnie planowano nakręcić zdjęcia do filmu we Włoszech, ostatecznie jednak zdecydowano się na Anglię.
Zanim na planie strzelił pierwszy klaps Michelangelo Antonioni przeprowadzał badania ankietowe wśród brytyjskiej młodzieży, odwiedzał nocne kluby, eleganckie apartamenty, antykwariaty na Carnaby Street, obserwował angielskie środowiska artystyczne i fotografów mody. Zależało mu na stworzeniu historii intrygującej, pełnej ukrytych znaczeń, ale mocno osadzonej w rzeczywistości.
Również podczas pracy na planie reżyser dbał o najdrobniejsze szczegóły. Jeśli wierzyć
plotce, za kamerą stał częściej niż operator Carlo Di Palma.
Premiera „Powiększenia” była wielkim wydarzeniem, choć krytycy nie kryli cierpkich uwag pod adresem filmu jak i samego Antonioniego. Brytyjscy dziennikarze zarzucali reżyserowi, że mimo starań nie udało mu się pokazać na ekranie prawdziwego wizerunku swingującego Londynu drugiej połowy lat 60.
Dziś „Powiększenie”, mimo iż nakręcone 38 lat temu, nadal wzbudza olbrzymie emocje i uważane jest za jedno z najważniejszych osiągnięć w historii kinematografii. Film otrzymał nominacje do Oscara w kategoriach „najlepszy reżyser” oraz „najlepszy scenariusz oryginalny” i zdobył Złotą Palmę na festiwalu w Cannes w 1967 roku.
