Michelangelo Antonioni

Antonioni urodził się w Ferrarze , niedaleko Bolonii, 29 września 1912. W 1935 roku ukończył studia w dziedzinie ekonomii na Uniwersytecie w Bolonii. Jako 23-latek zaczął pracować jako dziennikarz filmowy w gazecie "Il Corriere Padano". W 1940 roku przeniósł się do Rzymu, gdzie przez jakiś czas pracował dla magazynu "Cinema", jednak ostatecznie, m.in. w wyniku różnicy poglądów poliitycznych z redaktorem naczelnym Vittorio Mussolinim, synem Benito Mussoliniego, zdecydował się zrezygnować z posady. Jako dziennikarz filmowy z wielką pasją oglądał dzieła uznanych już rezyserów włoskiego neorealizmu, wykorzystujących kino jako narzędzie do walki z bieda i niespiawiedliwością społeczną.

Jako reżyser, Antonioni zadebiutował w 1950 roku filmem fabularnym "Kronika pewnej miłości", a następnie zrealizował "Zwyciężonych" (1952), "Damę bez kamelii" (1952/53), "Przyjaciółki" (1953)

i "Krzyk" (1957)

Punktem zwrotnym zarówno w karierze reżysera jak i dla całej światowej kinematografii, był film "Przgoda" z 1960 roku, pokazant na festiwalu w Cannes. Film opowiada histroię grupki Rzymian, krórzy wybierają sie na bezludną wyspę wulkaniczną niedaleko Sycyli. Od grupy odłącza się nagle młoda kobieta, która w rezultacie ginie. Jej zniknięcie zostaje jednak odebrane przez pozostałych członków grupy z dziwnym spokojem. Nie próbując jej szukać, skupiają się tylko i wyłącznie na sobie i miłosnych uniesieniach. Projekcja "Przygody" wywołała dużo kontrowersji, dzieląc publiczność festiwalu, w dużej mierze na tych,którzy nie mogli zrozumieć przekazu filmu i specyficznej konstrukcji fabularnej dzieła Antonioniego. Ostatecznie film przyniósł reżyserowi Nagrodę Specjalną Jury. Owa "Przygoda" wraz z "Nocą" (1960) oraz "Zaćmieniem" stworzyła trylogię. We wszystkich filmach pojawiła się Monica Vitti, która z czasem stała się jedną z największych gwiazd włoskiego kina. "Noc" zdobyła wyróżnienie Syndykatu Włoskich Dziennikarzy Filmowych, a "Zaćmienie", kolejną nagrodę w Cannes.

Kolejne sukcesy zaczęły przynosić obrazy kręcone w języku angielskim, które przyniosły Antonioniemu sławę na skalę światową. W dorobku reżyserskim znalazły się u niego wówczas "Powiększenie" (1966), nagrodzone Złota Palmą w Cannes w 1967 roku i "Zawód: Reporter" z 1975 roku. W tym filmie Antonioni zadawał poruszał kwestie dotycące tożsamości człowieka, niemożności ucieczki od samego siebie. W postać dziennikarza Davida Locke'a wcielił się Jack Nicholson.

Z poczatkiem lat 80. zrealizował dwa filmy: "Tajemnica Oberwaldu" (1980), oraz "Identyfikację kobiety" (1982), jednak trzy lata później borykał się z problemami zdrowotnymi i przez wylew krwi do mózgu został częściowo sparaliżowany. Mimo to, udało mi się wyreżyserować kilka filmów dokumentalnych i krótkometrażowych, m.in. "Noto, Mandorli, Vulcano, Stromboli, Carnevale" (1993), a w 1995 r. wraz z Wimem Wendersem zrealizował składający się z czterech opowieści obraz "Po tamtej stronie chmur". Następne zrealizowane przez Antonioniego filmy to "Destinazione Verna" (2000) oraz "Tanto per stare insieme" (2001).

Reżyser zmarł 30 lipca 2007 roku w Rzymie. Tego samego dnia odszedł inny wielki reżyser, Ingmar Bergman.