Gdzie leży prawda

Szokujący kryminał, demaskujący hollywoodzką machinę kreowania mitu gwiazd. W obrazie Atoma Egoyana Gdzie leży prawda, Kevin Bacon i Colin Firth wcielają się w postaci legendarnych artystów estrady, których słynny duet przestaje istnieć pod wpływem skandalu. 15 lat później ma się ukazać książka odsłaniająca kulisy tego rozpadu, która może zniszczyć nadwątloną reputację obu artystów. Równocześnie książka ta może stać się początkiem kariery jej seksownej autorki, granej przez Alison Lohman, która w kontaktach z obu mężczyznami wykorzystuje swą inteligencję i urodę, aby wydobyć na światło dzienne ongiś zatuszowaną historię. Film będący adaptacją bestsellerowej powieści Ruperta Holmesa opowiada o niespodziewanych zwrotach, blaskach i cieniach kariery w przemyśle rozrywkowym. Atrakcyjni, ambitni i bynajmniej nie kryształowi bohaterowie filmu, na scenie, dla publiczności są swoim przeciwieństwem: Vince jest wysokim, eleganckim i czarującym mężczyzną, z nieodłączną szklaneczką whisky w jednej ręce i kobietą w drugiej. Lanny jest niepohamowanym prostakiem, który podbija serca publiczności nieustającą błazenadą. Razem robią fantastyczną karierę w filmie, telewizji i na estradzie, od Los Angeles i Las Vegas, po Miami i Manhattan. Spośród wszystkich przyjemności związanych ze sławą, najbardziej sobie cenią nieograniczony dostęp do pełnych uwielbienia fanek – do czasu, gdy jedna z nich, martwa, zostaje odkryta w wannie ich hotelowego apartamentu. Choć żaden z mężczyzn nie zostaje oficjalnie oskarżony, to ich więź zostaje w sposób nieodwracalny zerwana. Przez lata nie utrzymują ze sobą żadnych kontaktów, a tajemnicza śmierć w apartamencie pozostaje niewyjaśniona. I wtedy do akcji wkracza Karen O’Connor (Alison Lohman), zdolna i obiecująca dziennikarka, która zamierza napisać „prawdziwą historię” rozpadu duetu. W latach 70. Hollywood ma już za sobą okres świetności i chwały. Nie obowiązuje już niepisana zasada dyskrecji, która przez lata chroniła gwiazdy i ich fanów od „nadmiaru prawdy”. Nastały czasy brukowców, które chcą coraz więcej wiedzieć o idolach i bez skrupułów depczą wszystkie świętości. Karen, typowa przedstawicielka nowego, „krwiożerczego” pokolenia dziennikarzy, ma za zadanie „odgrzanie” starej i zakurzonej historii sprzed lat i uczynienie z niej wydawniczego hitu. Im bardziej angażuje się emocjonalnie w tę historię i jej bohaterów - nie pomijając zaangażowania seksualnego - tym bardziej wątpliwe stają się metody, którymi chce osiągnąć cel. Im więcej dokonuje szokujących odkryć o obu artystach, tym więcej odkrywa szokujących prawd o sobie. Gdzie leży prawda - wycieczka po hollywoodzkiej fabryce snów, gdzie iluzja jest jednakowo umiejętnie tworzona i niszczona, może wydawać się odejściem Egoyana od kierunku, który podziwialiśmy w „Exotica”, „Słodkie jutro” czy „Ararat”. Jednak pomimo pozornych różnic, ostatni film tematycznie wpisuje się w cały dorobek reżysera, w którym od lat porusza temat zdradliwej natury naszej seksualności, rozbieżności między pozorami a rzeczywistością oraz subiektywnego charakteru prawdy. Egoyan opisuje swój nowy film jako „historię pokazującą sprzeczność między publicznym mitem a prywatną prawdą”. Scenariusz filmu oparty jest na książce Ruperta Holmesa, znanego piosenkarza, autora tekstów, kompozytora i producenta muzycznego. Jego książka nawiązuje do osobistych doświadczeń i rozległej wiedzy na temat mechanizmów show-biznesu. Egoyan: „Rupert zna ten świat jak własną kieszeń. Przekazuje nam barwną relację ze świata rozrywki lat 50. Jest ona bardzo szczegółowa, a co najważniejsze opowiedziana przez osobę, która wszystko to zna z pierwszej ręki. Jednym z największych atutów powieści jest to, że czytelnik ma wrażenie, że otrzymał dostęp do czegoś bardzo prywatnego”. Ten przywilej prywatnego spojrzenia na przemysł rozrywkowy stanowi o dramatyzmie filmu Gdzie leży prawda. Egoyan wie, że show biznes ze swojej natury jest pełen paradoksów: z jednej strony wystawiony na widok publiczny, a z drugiej zasklepiony w sobie, pełen nadzwyczajnego piękna i nadzwyczajnej brzydoty. Jak na ironię, publikę ekscytuje ten dualizm. Najpierw wali do kin, by podziwiać swoich perfekcyjnych idoli na ekranie, a potem wykupuje kolorowe magazyny, by przeczytać o wszystkich okropnościach, jakich dopuszczają się ci cudowni ludzie. Taka jest Karen O’Connor: przez pół filmu wyraża uwielbienie dla Lanny’ego Morrisa, do którego miała sentyment przez całe życie, a przez kolejne pół próbuje udowodnić, że jest mordercą. Okazuje się, że Lanny nie jest ani mitycznym ideałem, ani też potworem, a tylko zwykłym człowiekiem. Jednak Karen postrzega go tylko w skrajnych kategoriach. „W świecie show biznesu – zauważa Egoyan – tworzy się publiczną maskę, która przykrywa to, kim naprawdę jesteś. Istotą mojej opowieści jest odpowiedź na pytanie: kim naprawdę są Lanny i Vince? Istnieli jako ikony popkultury i tacy chcieliby pozostać. Karen, chcąc oczyścić ich z zarzutów, narusza mityczną aurą, która ich otacza i tym samym otwiera puszkę Pandory.” Po napisaniu projektu scenariusza, Egoyan przedstawił go producentowi Robertowi Lantosowi, który zachwycił się nim: „To rewelacyjny następny krok dla Egoyana – czarny kryminał – który otworzy jego twórczość na szerszą publiczność, nie tracąc „egoyanowskiej” specyfiki. Zafascynowały mnie i uwiodły nieprzewidywalność, zmysłowość i napięcie scenariusza. To film o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, utraceniu przyjaźni i o tym, jak wygląda bezpośrednia konfrontacja z idolem, którego się czciło. Chciałbym – kontynuuje Lantos – zachować kwintesencję stylu Egoyana, jego oryginalny i jedyny w swoim rodzaju styl reżyserski i wykorzystać go w filmie dostępnym dla szerszej publiczności”. Filmowany przez 10 tygodni w Los Angeles oraz na planach filmowych w studiach w Londynie i Toronto obraz jest realizowany z rozmachem adekwatnym do tematu – świetności starego Hollywood. Zdjęcia odbywały się w telewizyjnym studiu, w zatłoczonym wielkomiejskim nocnym klubie, w kapiącym złotem kasynie prowadzonym przez mafię, w apartamencie prezydenckim luksusowego hotelu, a wszystkie te miejsca musiały mieć dopracowany wystrój z lat 50 i być zapełnione odpowiednio ubranym i uczesanym tłumem. Przed rozpoczęciem produkcji, Egoyan obejrzał mnóstwo klasycznych filmów noir, jak i ich współczesnych odmian. Analizował również filmy, w których zastosowana jest narracja z offu – cecha charakterystyczna czarnego kryminału. Różne punkty widzenia, pojedynkujący się narratorzy, sprzeczne zeznania – to wszystko czyni obecność głosu lektora niezbędną. Aż do końcowych scen, Gdzie leży prawda trzyma widza w niepewności, co tak naprawdę się wydarzyło, zarówno w przeszłości, jak i w teraźniejszości oraz kto i jaką grał w tych wydarzeniach rolę. Kiedy w prawdziwie hollywoodzkim stylu, w jednej dramatycznej scenie schodzą się wszystkie wątki fabuły i prawda wychodzi na jaw, widzimy jak umiejętnie Egoyan ujawnia tajemnice życia, równocześnie spowijając je mgiełką tajemniczości.