Aleksandra Śląska: Gwiazda w hollywoodzkim stylu

Zdjęcia

Środa, 4 listopada 2015 (13:53)

Aleksandra Śląska: Gwiazda w hollywoodzkim stylu

zobacz zdjęcia

Aleksandra Śląska: Gwiazda w hollywoodzkim stylu

1 / 7

Niebanalna uroda oraz niepowtarzalny kolor włosów predystynował ją do ról wyniosłych królowych oraz wszystkich okrutnych i tajemniczych uwodzicielek - mówił o niej Andrzej Łapicki. Niezwykła elegancja, powściągliwość, dystans do świata i powaga uczyniły z Aleksandry Śląskiej gwiazdę sceny i ekranu w prawdziwie hollywoodzkim stylu. Gdyby żyła, Aleksandra Śląska świętowałaby właśnie 90. urodziny. Na zdjęciu - w filmie "Dom na pustkowiu" (1949).

Źródło: East News/POLFILM

2 / 7

Naprawdę nazywała się Ola Wąsik. Była córką posła na sejm II RP - Edmunda Wąsika. Jako dziecko chuda, rudawa i piegowata, kiedy dorosła, mężczyźni zaczęli w niej dostrzegać niepowtarzalną, zjawiskową kobietę. Przyszła gwiazda była niezwykle skryta, więc najbliższych zaskoczyła jej decyzja o zostaniu aktorką. Jednak to właśnie rodzice zarazili ją miłością do sceny. Na zdjęciu - w filmie "Autobus odjeżdża 6.20" (1954)

Źródło: East News/POLFILM

3 / 7

W 1946 roku została studentką Szkoły Dramatycznej przy Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Była jedyną Ślązaczką na uczelni i mówiono o niej "ta Śląska“. Wykładowca szkoły Wiesław Górecki uznał, że jej rodowe nazwisko - Wąsik - nie nadaje się na afisz. Tak została Aleksandrą Śląską. Na zdjęciu - z Tadeuszem Janczarem w filmie "Piątka z ulicy Barskiej" (1953)

Źródło: East News/POLFILM

4 / 7

Do aktorstwa podchodziła niezwykle poważnie. - Absorbuje mnie dociekanie złożoności psychologicznej każdej postaci - mówiła w jednym z nielicznych wywiadów. - Czy utwór klasyczny, czy współczesny, wszędzie człowiek ma prawo być skomplikowany - tłumaczyła. - Śląską cechował wspaniały warsztat, świadomość wyborów i doskonała powtarzalność - stwierdziła Krystyna Janda, która przez kilka lat dzieliła z nią teatralną garderobę. Na zdjęciu - u boku Gustawa Holoubka w "Pętli" (1957) Wojciecha Jerzego Hasa.

Źródło: East News/POLFILM

5 / 7

Precyzja w budowaniu postaci sprawiała, że reżyserzy filmowi także lubili z nią pracować. Obsadzano ją w rolach królowych albo... Niemek. Tak jak w "Ostatnim etapie" Wandy Jakubowskiej. Scenariusz oparty na wspomnieniach więźniarek obozu Auschwitz Birkenau spotkał się z krytyką polskich decydentów. Produkcja ruszyła dopiero po zatwierdzeniu przez samego Józefa Stalina. - Trudno mówić o roli pierwszoplanowej, to raczej postać samodzielna dramaturgicznie - oceniała swój filmowy debiut. W roli kolejnej esesmanki wystąpiła w filmie Andrzeja Munka "Pasażerka" (na zdjęciu). Później mówiła, że postać Lizy uwolniła aktorskie umiejętności, o które siebie nie podejrzewała. - To dla mnie odkrycie nieoczekiwane i nawet niezupełnie przyjemne - przyznała. Była tak autentyczna, że publiczność myliła kreację aktorską z prawdą. Gwiazda dostawała listy z wyzwiskami, plotkowano, że podczas wojny kolaborowała z wrogiem. Bardzo przeżywała te oskarżenia.

Źródło: East News/POLFILM

6 / 7

Po roli w filmie Munka nie mogła dla siebie znaleźć miejsca w kinie. Jej ostatnią wielką kreacją była rola królowej Bony w serialu Janusza Majewskiego z 1980 roku. Propozycję zagrania żony Zygmunta Starego, otrzymała mając 55 lat. - Tylko ona mogła tak realistycznie zagrać emocje dziewczyny młodszej o 30 lat - przyznał reżyser. - Jej postać zmienia się, by na oczach widzów stać się prawdziwą monarchinią. To właśnie rolą Bony Śląska zapisała się na zawsze w naszych sercach. Na zdjęciu - w filmie "Bolesław Śmiały" (1971)

Źródło: East News/POLFILM

7 / 7

Artystka zmarła na raka 18 września 1989 roku. Na scenie pracowała niemal do samego końca, zgodnie z maksymą, którą jako wykładowczyni warszawskiej Akademii Teatralnej wygłaszała do swoich studentów: - Albo oddajesz się teatrowi całkowicie, albo jako aktor nie przekraczaj jego progu. Na zdjęciu - w filmie "Ich dzień powszedni" (1963).

Źródło: East News/POLFILM