Ewa Złotowska: Uczulona na pszczółki

Pani Ewo, różne źródła podają inne miejsca pani urodzenia. Intryguje mnie, czy jest pani warszawianką, czy... góralką?

- Kilkupokoleniową warszawianką, ale rzeczywiście urodziłam się w Zakopanem. Przez przypadek rzecz jasna!

???

- To były ciężkie czasy tuż po wojnie. Nasz rodzinny dom zamienił się w gruzy. Mama wyjechała wtedy w góry i tam się urodziłam. Miesiąc przed terminem! Ale w dokumentach mam wpisaną Warszawę. Przychodząc na świat, byłam już półsierotą. Ojciec zginął ostatniego dnia wojny. Kiedy wychodził z kanału, zastrzelił go snajper.

Czyli nie mieliście państwo okazji się poznać.

- Czasem mu to nawet wypominam (śmiech). Na szczęście zarówno Zakopane, jak i Warszawa leżą w Polsce. Uwielbiam nasz kraj. Góry, morze, jeziora, lasy. Nigdzie na świecie nie widziałam tak pięknych lasów. No, może Nowa Zelandia i Amazonia, ale już w Europie nie.

Lubi pani podróżować?

- Kocham! Sporo się włóczyłam po świecie. Jak już wyjeżdżałam, to na długo. Kilka lat, najkrócej około roku, byłam poza Polską. Na szczęście za granicą udawało mi się pracować w zawodzie. Grałam na skrzypcach i śpiewałam.

Z kolei do Petersburga wyjechała pani po to, żeby się dokształcić.

- Ukończyłam reżyserię w tamtejszym Instytucie Teatralnym. I to w terminie krótszym niż trwają normalne studia.

Taka była pani zdolna?

- Tak, taka byłam zdolna (śmiech). Podstawówki i ogólniaka nie lubiłam. Za to ubóstwiałam szkołę muzyczną. Kochałam wszystko, co wiązało się z zawodem. Dlatego szybko i pilnie się uczyłam.

Na ekranie zadebiutowała pani w programie "Szklana niedziela", w którym wcielała się pani w najmłodszą córkę Danuty Szaflarskiej i Andrzeja Szczepkowskiego.

- Do tej roli wypatrzono mnie w STS-ie. Po telewizji przyszło radio, dubbing i estrada. Pani Danuta Szaflarska była moją pierwszą profesorką. Tresowała mnie jak psa (śmiech). Dziś jestem jej za to ogromnie wdzięczna.

Nie wymieniła pani filmu. Świadomie?

- Nie miałam do filmu szczęścia. W teatrze też nie było mi łatwo. Przeszkodą było 145 cm wzrostu. Zawsze wyglądałam na 15-16 lat.

Lepiej pracuje się ciałem czy głosem?

- Najlepiej, jak jedno i drugie idzie w parze. Gest umożliwia w pewnym sensie dokończenie niewypowiedzianej kwestii. Samym głosem w takiej sytuacji nic byśmy nie zdziałali.

To dlaczego ukochała sobie pani dubbing?

- To on mnie sobie upatrzył. Przychodziło mi to z łatwością. Nigdy się nie spóźniałam, jestem zawsze gotowa do pracy, nie piję, nie palę...

Słynie pani z wielkiej miłości do zwierząt.

Chce pan zapytać, czy jem schabowe (śmiech)?

Pani dom to istne schronisko. Skąd to się wzięło?

- Chyba wyssałam z mlekiem matki. Zarówno ona, jak i mój ojczym też kochali zwierzęta. Mieszkaliśmy wtedy w bloku, więc nie mogłam mieć ich za wiele. Ale trzymałam chomiki, szczury, białe myszki, nawet zaskrońce. W tej chwili mam pięć kotów i cztery psy. Ale jak jakiś zwierzak potrzebuje miłości, a mamy wakat, zabieramy go do siebie. Dom bez zwierząt jest po prostu smutny.

Pszczółki to też zwierzątka.

- Jestem na nie uczulona, więc nie mam ula. Ale miodek lubię. Jestem już starszą panią i jak do tej pory żadna osa ani pszczoła nie zrobiła mi krzywdy.

Może rozpoznają w pani siostrę?

- Może tak!

Pszczółka Maja była dla pani szczęściem czy przekleństwem?

- Jednym i drugim. Żaden aktor nie lubi szuflady. Ten zawód polega na rozwoju, robieniu wciąż czegoś nowego, sprawdzaniu się.

Spodziewała się pani takiego sukcesu Mai?

- Ależ skąd! Wiele rzeczy robiłam w dubbingu. Byłam Lolkiem, Bolkiem, Pippi. W końcu zadzwonili do mnie, żebym dała głos jakiemuś robalowi. Kolejne serie sypały się jak z rękawa. Tak zostałam Mają.

Zawodowo dużo zrobiła pani dla dzieci, a sama nie zdecydowała się na potomstwo.

- Długo starałam się o dziecko. Nie udało się. Może winę ponosi moja filigranowa budowa ciała i to, że jestem wcześniakiem? Widać, tak miało być.

Ale za to dzięki pszczółce Mai wszystkie dzieci pani są.

Wszystkie grzeczne dzieci. Łobuzów od razu mam ochotę szkolić.

Rozmawiał Marcin Kalita