Weekend w kinie: Proste historie

Dramat "Ja, Daniel Blake" Kena Loacha, jednego z najważniejszych reżyserów europejskiego kina, to uhonorowana najważniejszą nagrodą tegorocznego festiwalu w Cannes niesamowicie wzruszająca i pełna humoru historia dojrzałego mężczyzny, który decyduje się pomóc samotnej matce z dwójką dzieci stanąć na nogi. Jednak gdy sam zacznie starać się o zasiłek, trafi w tryby bezdusznej, biurokratycznej machiny niczym z powieści Franza Kafki. Pomimo obojętności urzędników i kolejnych wyzwań, jakim muszą sprostać w codziennym życiu, Daniel i Katie na nowo odnajdą radość życia i prawdziwą przyjaźń.

Tom Cruise ponownie wciela się w tytułowego bohatera w gorąco oczekiwanym, pełnym akcji obrazie "Jack Reacher: Nigdy nie wracaj" Edwarda Zwicka. Film jest ekranizacją osiemnastej odsłony z popularnego cyklu powieści Lee Childa. Lata po opuszczeniu elitarnej jednostki, wiecznie przemierzający świat piewca sprawiedliwości Jack Reacher powraca do miejsc, w których "wszystko się zaczęło". Wraca nie przez przypadek, jego następczyni i przyjaciółka, major Susan Turner (Cobie Smulders) zostaje zaaresztowana za rzekome szpiegostwo. Reacher nie spocznie, dopóki nie udowodni niewinności Turner i nie ujawni przy tym prawdziwych sprawców stojących za śmiercią żołnierzy, których kiedyś był szefem.

Wyreżyserowana przez Aleksandra Dembskiego komedia "Szkoła uwodzenia Czesława M." to ciepła i optymistyczna historia o poszukiwaniu szczęścia i własnej drogi. Film opowiada historię tytułowego gwiazdora polskiego rynku muzycznego (Czesław Mozil), który niespodziewanie porzuca życie warszawskiego celebryty i przypadkiem trafia do Świnoujścia. Tam poznaje Adama i Zygmunta, byłych stoczniowców, którzy próbują rozkręcić własny biznes. Wspólnie wymyślają plan pozornie doskonały: postanawiają otworzyć pierwszą na Wybrzeżu szkołę uwodzenia dla mężczyzn. Czy dzięki niej w końcu osiągną sukces?

Arkadiusz Jakubik wraca za kamerę. "Prosta historia o morderstwie" to drugi - po świetnie przyjętej "Prostej historii o miłości" z 2010 roku - film w dorobku reżyserskim znakomitego aktora. To trzymająca w napięciu, pełna zaskakujących zwrotów akcji historia policyjnej rodziny, której losami wstrząsa tajemnicza zbrodnia. Jacek, młody policjant (Filip Pławiak), za wszelką cenę próbuje chronić matkę (Kinga Preis) i braci przed porywczym i despotycznym ojcem - również funkcjonariuszem (Andrzej Chyra) - zamieszanym w nielegalne interesy. Gdy ten zostaje zamordowany, syn staje się głównym podejrzanym. Żeby udowodnić swoją niewinność, Jacek musi rozpracować skomplikowaną sieć intryg, w którą uwikłany był jego ojciec.

Rafał Mularz (Rafał Maćkowiak), główny bohater filmu Anny i Wilhelma Sasnalów - "Słońce, to słońce mnie oślepiło", jest obcym z wyboru. Nie postępuje według powszechnie przyjętych reguł. Jego wyobcowanie to kwestia życiowego wyboru, ucieczka od lęków, pragnień, marzeń i ambicji. Pewnego dnia spotyka człowieka o innym kolorze skóry, jeszcze bardziej obcego niż on sam - obcego z definicji. Film buduje portret nie tylko głównego bohatera, ale też współczesnego społeczeństwa, które zwykle wskazuje palcem wszelką inność, odmienność. Co tak naprawdę oznacza spotkanie z obcym? To pytanie warto zadać tak w wymiarze jednostkowym, jak również w szerszym wymiarze społecznym szczególnie w czasach narastającego nacjonalizmu i ksenofobii w krajach takich jak Polska.

Oparta na faktach komedia "Asy bez kasy" opowiada o jednym z największych napadów w historii Stanów Zjednoczonych. Dave (Zach Galifianakis), mimo społecznego niedopasowania, stara się rzetelnie wykonywać pracę konwojenta. Dzień w dzień transportuje cudze miliony, marząc o własnej fortunie i o zdobyciu serca koleżanki z pracy (Kristen Wiig). Fantazje przeradzają się w rzeczywistość, gdy Steve wraz ze wspólnikami decyduje się ukraść pieniądze zdeponowane w skarbcu firmy przewozowej. Potencjał kryminalny nowo zawiązanej szajki jest bardzo niski, ale akcja kończy się niespodziewanym sukcesem. Świeżo upieczonych przestępców od pełni szczęścia dzielą jednak tysiące policjantów i agentów federalnych. Najtrudniejsze więc jeszcze przed nimi, bo żyjąc w ukryciu ciężko wydawać miliony i pozostać niezauważonym.

Najlepszy w Sarajewie Hotel Europa, 28 czerwca 2014 roku. Rocznica stulecia zamachu, który doprowadził do I wojny światowej. Dziś również ktoś zginie. Głosy dyplomatów nawołujących do porozumienia między narodami nie dotrą do wszystkich. Nieopłacani od miesięcy pracownicy hotelu planują strajk. Czy uda im się osiągnąć cel? Czy oczekują tylko wypłaty zaległych wynagrodzeń? Jak bardzo Princip z Hotelu Europa podobny jest do Gawriło Principa sprzed stu lat? Między innymi takie pytania stawia wyróżniony Srebrnym Niedźwiedziem i nagrodą FIPRESCI na tegorocznym Berlinale nowy film Danisa Tanovicia "Śmierć w Sarajewie".

Dwóch nieznajomych trafia na siebie podczas orgii w jednym z paryskich seks-klubów. Wśród wielu innych osób to właśnie ze sobą jest im najlepiej. Wychodzą razem i dopiero wtedy poznają swoje imiona. Spacer pustymi ulicami śpiącego Paryża jest dla Theo i Hugo początkiem czegoś nowego. "Paryż 05:59" to współczesna historia ludzi, którzy odkrywają, że czują do siebie coś więcej, niż tylko pożądanie. Ryzyko, które połączyło Theo i Hugo, staje się metaforą niepewności, jaka zawsze wiąże się z miłością i zaangażowaniem. Film Jacquesa Martineau i Oliviera Ducastela - ze względu na odważne erotyczne sceny - dozwolony jest tylko dla widzów, którzy ukończyli 18 lat.

"Burn Burn Burn" opowiada o trójce młodych przyjaciół. Tym, co ich połączy najbardziej będzie wycieczka, jaką odbędą po Wielkiej Brytanii. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Dan, jedyny mężczyzna z tej trójki, będzie podróżował w plastikowym pudełeczku, ukrytym w dedykowanej mu skrytce auta. Dan nie żyje, a jego najlepsze przyjaciółki robią, to o co je poprosił - zabierają go w jego ostatnią drogę. Ta podróż to jednak nie tylko kolejne miasta i miasteczka. To wejście w świat onirycznej rzeczywistości przedziwnych, pogubionych i często "odklejonych" od rzeczywistości postaci. To także rodzaj nie tyle "rozgrywki" pomiędzy trójką przyjaciół, co konfrontacja z tym, przed czym zawsze uciekali.

Francuski dramat "Historia Marii" to oparty na faktach poruszający filmowy portret głuchej i niewidomej od urodzenia Marie Heurtin, żyjącej we Francji pod koniec XIX wieku. Jej przypadek stał się głośny dzięki francuskiemu profesorowi Louisowi Arnouldowi, który w 1910 roku opublikował obszerne stadium na jej temat, zatytułowane "Ames en prison". Kolejną inspiracją reżysera była Helen Keller, znacznie bardziej znana amerykańska odpowiedniczka Marie Heurtin, urodzona 5 lat później w Stanach Zjednoczonych, która utraciła wzrok i słuch w wieku 19 miesięcy. W wyniku terapii prowadzonej przez jej niewidomą nauczycielkę, Keller nauczyła się pisać, czytać i mówić, a potem została pisarką i społeczną aktywistką.