Przegląd filmów Jean-Luca Godarda w warszawskim kinie Iluzjon
"Męski, żeński", "Karabinierzy", "Żyć własnym życiem" i "Do utraty tchu" - m.in. te filmy zostaną przypomniane podczas przeglądu pt. "Pożegnania. Jean-Luc Godard", który odbędzie się w listopadzie w stołecznym kinie Iluzjon. Francuski twórca zmarł 13 września 2022 roku.
Program przeglądu twórczości Jean-Luca Godarda opublikowano na stronie internetowej kina Iluzjon. Jak czytamy, znalazła się w nim "większość jego filmów z lat 60., od 'Do utraty tchu' po 'Alphaville'".
"Nie zabraknie również najsłynniejszego dzieła Godarda z lat 80., czyli 'Imienia Carmen'. Do kina zapraszamy zarówno widzów, którzy chcą przypomnieć sobie filmy francuskiego mistrza, jak i tych, którzy nie zetknęli się jeszcze z jego twórczością. Znacznie wyrastający ponad swoje czasy Godard w dalszym ciągu bowiem inspiruje i skłania do zastanawiania się nad tym, czym jest i czym może być kino" - podkreślono.
Podczas przeglądu, który potrwa od 2 do 30 listopada, będzie można obejrzeć również filmy: "Rogopag", "Żyć własnym życiem", "Szalony Piotruś", "Kobieta zamężna", "Męski, żeński" oraz "Karabinierzy".
Jean-Luca Godard urodził się 3 grudnia 1930 roku w Paryżu w dobrze sytuowanej, wielodzietnej rodzinie. Jego ojciec Paul był szwajcarskim lekarzem. Dzięki niemu cztery lata później rodzina przeprowadziła się do Nyonu, położonego nad Jeziorem Genewskim. Po zakończeniu II wojny światowej młody Godard powrócił do Paryża i rozpoczął naukę w Lycee Buffon. W kolejnych latach kilkakrotnie przeprowadzał się do Szwajcarii, po czym wracał do Francji.
Na stałe zamieszkał w Paryżu w 1949 roku. W tym samym czasie rozpoczął studia etnologiczne na Sorbonie. Ostatecznie zrezygnował z nich i zaczął starać się o przyjęcie do czołowej paryskiej szkoły filmowej IDHEC. Jego podanie zostało odrzucone - Godard postanowił uczyć się filmu praktycznie. Uczęszczał do klubu dla miłośników kina mieszczącego się w Dzielnicy Łacińskiej. Tam zaprzyjaźnił się z przyszłymi współtwórcami francuskiej Nowej Fali Francoisem Truffautem i Jacquesem Rivette'em.
Na początku lat 50. XX w. Godard zaczął publikować recenzje filmowe w takich czasopismach, jak m.in. "La Gazette du Cinema" i "Cahiers du Cinema". Wiele lat później podkreślał, że wciąż uważa siebie za krytyka. "Jestem nim w jakimś stopniu bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Zamiast napisać artykuł realizuję film, do którego wprowadzam kategorie krytyczne. Traktuję samego siebie jako eseistę, tworzę eseje w formie opowiadań, które nie są napisane, tylko sfilmowane" - powiedział.
W 1955 r. zrealizował dwa krótkometrażowe filmy "Kokietka" oraz "Operacja 'Beton'". Jego pierwszym pełnometrażowym filmem był czarno-biały, niskobudżetowy kryminał "Do utraty tchu" (1960), uznawany za jedno z najważniejszych dzieł francuskiej Nowej Fali. Za ten obraz Godard odebrał nagrodę dla najlepszego reżysera podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.
W latach 1959-67 Godard wyreżyserował kilkanaście filmów, wśród nich: "Żyć własnym życiem", "Żołnierzyk", "Karabinierzy", "Pogarda", "Weekend", "Chinka", "Kobieta zamężna", "Szalony Piotruś" i "Alphaville". Od 1968 r., gdy Paryżem wstrząsnęła fala strajków, niepokojów i protestów studenckich, Godard zaczął przemycać do swoich filmów idee polityczne. Przystąpił do grupy Dzigi Vertova tworzącej filmy o zabarwieniu politycznym. Na przełomie lat 60. i 70. realizował także filmy na zlecenie telewizji francuskiej, niemieckiej i włoskiej, jednak zostały one uznane za niezrozumiałe dla odbiorcy i nie zostały wyemitowane.
W latach 80. Godard wyreżyserował m.in. trylogię filmów poświęconych kobiecej seksualności: "Pasja" (uhonorowana nagrodą techniczną na festiwalu canneńskim w 1982 r.), "Imię: Carmen" (Złoty Lew dla najlepszego filmu i Nagroda Specjalna na festiwalu w Wenecji w 1983 r.) oraz "Zdrowaś Mario" (Nagroda Specjalna na Berlinale w 1985 r.).
Miano mistrza montażu zapewnił mu film "Historia kina" z 1998 r., nad którym pracował od 1988 r. To najdłuższe dzieło w dorobku Godarda. Opiera się na metodzie łączenia według różnych kryteriów fragmentów filmów w spójną i oryginalną całość. Wysoką pozycję reżysera umocniła "Pochwała miłości" (2001), czyli esej filmowy poświęcony sferom pamięci, czasu i uczuć. Obraz wziął udział w Konkursie Głównym festiwalu w Cannes.
W kolejnych latach doceniano go m.in. za "Naszą muzykę" (Nagroda Specjalna na festiwalu w San Sebastian w 2004 r.), "Film Socjalizm" (Nagroda Specjalna Stowarzyszenia Krytyków Filmowych z Los Angeles w 2010 r.), "Pożegnanie z językiem" (Nagroda Jury na festiwalu w Cannes w 2014 r.) oraz "Jean-Luc Godard. Imaginacje" (Specjalna Złota Palma w Cannes w 2018 r.).
Zmarł 13 września br. w wieku 91 lat.
