Janusz Zaorski: Filmowy poker

Urodził się 19 września 1947 r. w Warszawie. W latach 1965-1969 studiował reżyserię w łódzkiej "filmówce". Pierwsze zawodowe kroki stawiał pod okiem Janusza Morgensterna, jako asystent reżysera na planie serialu "Kolumbowie".

Jako samodzielny reżyser debiutował w 1970 r. telewizyjną komedią grozy "Na dobranoc". Kolejnym filmem Zaorskiego, także dla telewizji, były "Kaprysy Łazarza" z 1972 r., według tekstu Stanisława Grochowiaka. W tym samym roku Zaorski wyreżyserował swój pełnometrażowy debiut, film "Uciec jak najbliżej", o pokoleniu młodych Polaków.

Przy komedii "Awans" z 1974 r. sięgnął po powieść Edwarda Redlińskiego, tworząc żartobliwy film o obyczajowych i cywilizacyjnych przemianach polskiej wsi z początku lat 70. W głównego bohatera, magistra Grzyba, który pragnie modernizować wieś, walczyć z "ciemnotą i zabobonem" wcielił się Marian Opania.

Kolejne tytuły w filmowym dorobku Zaorskiego to: "Chleba naszego powszedniego" (1974, scenariusz napisany wspólnie z Janem Himilsbachem), "Partita na instrument drewniany" (1975), serial "Zezem" (1976, gdzie w roli prelegenta, wygłaszającego wykłady na różne tematy, występował satyryk Jan Tadeusz Stanisławski, podając się za "profesora mniemanologii stosowanej"), a także filmy "Pokój z widokiem na morze" (1977, z Gustawem Holoubkiem, Piotrem Fronczewskim i Markiem Kondratem w obsadzie), "Zaległy urlop" (1978), "Dziecinne pytania" (1981).

Za najwybitniejszy film Janusza Zaorskiego uważana jest nagrodzona Srebrnym Niedźwiedziem w Berlinie "Matka Królów", zrealizowana w 1982 r. (premiera tego filmu odbyła się dopiero w 1987 r.) ekranizacja powieści Kazimierza Brandysa, będącej oskarżeniem systemu stalinowskiego.

"Matka Królów" to filmowa saga rodzinna o matce i jej czterech synach, a zarazem polityczny dramat, którego akcja obejmuje burzliwy czas w polskiej historii, koncentrując się na okresie od lat 30. do 50. XX wieku.

Wysokie oceny Zaorski zebrał również za filmy "Baryton" (1984) i "Jezioro Bodeńskie" (1985). "Jezioro Bodeńskie", zrealizowane według powieści Stanisława Dygata, nagrodzono Grand Prix na festiwalu w Locarno.

Reżyser ma ponadto w dorobku docenione przez publiczność filmy "Piłkarski poker" (1988), "Szczęśliwego Nowego Jorku" (1977) i "Haker" (2002) oraz serial "Panny i wdowy" (1991).

Jest twórcą spektakli Teatru Telewizji, np. "Ziemi tragicznej" wg Erskine'a Caldwella (1980) i "Chłodnej jesieni" wg Eustachego Rylskiego (1990), oraz autorem inscenizacji m.in. w teatrach Dramatycznym i Na Woli w Warszawie oraz w Powszechnym w Łodzi.

W latach 1987-1989 był członkiem Komitetu Kinematografii, a od 1991 do 1993 r. prezesem Komitetu ds. Radia i Telewizji. W latach 1994-1995 pełnił funkcję przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Jest młodszym bratem aktora Andrzeja Zaorskiego.

Najlepsze programy, najatrakcyjniejsze gwiazdy - arkana telewizji w jednym miejscu!

Nie przegap swoich ulubionych programów i seriali! Kliknij i sprawdź!