Rodzice Ingrid Bergman wiele lat czekali na dziecko. Może dlatego ojciec przyszłej aktorki, urodzonej 29 sierpnia 1915 r, właściciel sklepu fotograficznego w Sztokholmie, robił jedynaczce wiele zdjęć. Często też ją filmował. Nic dziwnego, że dziewczynka wcześnie oswoiła się z kamerą.
Ingrid od dziecka marzyła, żeby zostać aktorką. Zdała więc do szkoły teatralnej, szybko też zaczęła dostawać niewielkie role w szwedzkich filmach. Miała 19 lat, gdy poznała stomatologa Pettera Lindströma. Trzy lata później została jego żoną - rok po ślubie urodziła córeczkę Pię. Mąż bardzo wspierał ją w jej karierze, również wtedy, gdy upomniało się o nią Hollywood.
Pierwsze lata w USA nie były łatwe. Ingrid musiała zadowalać się rolami, które nie spełniały jej ambicji i nie dawały niezależności. Gdy Bergman otrzymała propozycję zagrania w "Casablance", nie była zachwycona. Liczyła wtedy na angaż przy innej produkcji. Dała się jednak przekonać, a film stał się przełomem nie tylko w jej karierze, ale i w życiu prywatnym. Została wręcz zasypana kolejnymi propozycjami, a mężczyźni zaczęli zabiegać o jej względy.
Ta z pozoru chłodna Szwedka w rzeczywistości była namiętną kobietą. Szukała czegoś więcej, niż dawał jej mąż. I znajdowała to w ramionach innych mężczyzn. Początkowo nie miało to wpływu na jej małżeństwo. Aż do czasu, gdy obejrzała film Roberto Rosselliniego. Podobno była nim tak zachwycona, że napisała do reżysera z prośbą, by dał jej rolę. Kilka miesięcy później byli już parą.
Ingrid Bergman: Urzekająca 15
zobacz zdjęcia
Ingrid Bergman: Urzekająca
Gdyby żyła, 29 sierpnia 2015 roku Ingrid Bergman, jedna z największych gwiazd w historii kina, obchodziłaby setne urodziny. Co ciekawe, data ta jest także rocznicą jej śmierci - aktorka odeszła dokładnie 33 lata temu. Z tej okazji przypominamy najsłynniejsze kreacje wybitnej artystki.
1 / 15
Ilsa Lund Laszlo to pierwsza naprawdę wybitna rola Bergman. W słynnej "Casablance" (1942) Michaela Curtiza szwedzka aktorka wraz z Humphreyem Bogartem stworzyła jedną z najsłynniejszych par w historii kina. Co ciekawe, Bergman nigdy nie trafiłaby do Hollywood, gdyby nie słynny producent David O. Selznick, który przypadkiem zobaczył aktorkę w dramacie "Intermezzo" Gustafa Molandera i postanowił nakręcić amerykański remake tego filmu, także z Bergman w roli głównej. Produkcja odniosła sukces, a zachwycony Selznick podpisał z Bergman siedmioletni kontrakt.
Źródło: materiały prasowe
2 / 15
Wybitna rola Bergman w "Casablance" nie została w żaden sposób nagrodzona, ale już rok później aktorka mogła świętować swoją pierwszą nominację do Oscara. Otrzymała ją za kreację Marii, młodej dziewczyny, która zdążyła już jednak wycierpieć przez wojnę (akcja rozgrywała się w Hiszpanii w latach 30. XX wieku), w adaptacji powieści Ernesta Hemingwaya "Komu bije dzwon" (1943).
Źródło: materiały prasowe
3 / 15
Za "Komu bije dzwon" Bergman była tylko (?) nominowana, ale już w kolejnym roku zdobyła swojego pierwszego Oscara. W "Gasnącym płomieniu" George'a Cukora, adaptacji sztuki Patricka Hamiltona, wcieliła się w dziedziczkę rodu, której nowo poślubiony mąż stara się wmówić chorobę psychiczną, aby przejąć jej majątek.
Źródło: materiały prasowe
4 / 15
Kolejną oscarową nominację otrzymała aktorka za rolę nadmiernie surowej zakonnicy prowadzącej szkołę parafialną w musicalu Leo McCareya "Dzwony Najświętszej Marii Panny" (1945).
Źródło: materiały prasowe
5 / 15
W tym samym roku aktorka spotkała się po raz pierwszy na planie z Alfredem Hitchcockiem. W jego "Urzeczonej" artystka wcieliła się w postać chłodnej psycholog, która pomaga koledze po fachu (Gregory Peck), uporać się z psychozami, które mają swoje źródło w amnezji.
Źródło: materiały prasowe
6 / 15
Kolejną rolę u Hitchocka zagrała Bergman w "Osławionej". Tym razem wcieliła się w kobietę, której ojciec został skazany za zdradę przeciw USA w czasie II wojny światowej. Aby niejako odkupić jego winy, otrzymuje ona od agenta rządowego (Cary Grant) zadanie infiltracji organizacji nazistowskiej w Brazylii.
Źródło: materiały prasowe
7 / 15
W ostatnim filmie Victora Fleminga Bergman wcieliła się w tytułową "Joannę d'Arc" (1948), młodą wieśniaczkę, która poprowadziła wojska francuskie do walki z najeżdżającymi kraj Anglikami, w ten sposób stając się symbolem narodowym. Kreacja przyniosła jej kolejną nominację do Oscara.
8 / 15
Ingrid Bergman pracowała nie tylko w Hollywood. Przyjmowała także propozycje od europejskich reżyserów. Wystąpiła m.in. w "Europie '51" (1952) Roberto Rosselliniego, gdzie wcieliła się w kobietę, która całkowicie przewartościowuje swoje beztroskie życie po śmierci syna. Kreacja przyniosła jej nagrodę za najlepszą rolę kobiecą na festiwalu w Wenecji.
Źródło: materiały prasowe
9 / 15
Drugiego w swojej karierze Oscara Bergman otrzymała za tytułową rolę w "Anastazji" (1956) Anatola Litvaka. Film opowiadał o młodej kobiecie, której podobieństwo do córki cara chce wykorzystać rosyjski generał. Wszystko po to, aby przejąć zdeponowane w banku pieniądze.
10 / 15
"Gospoda Szóstego Dobrodziejstwa" (1958) był, opartą na autentycznych wydarzeniach, fabularną wersją losów angielskiej misjonarki - wcielała się w nią oczywiście Bergman - która przed II woją światową prowadziła w Chinach misję chrześcijańską.
11 / 15
W 1958 roku piękna Szwedka po raz kolejny spotkała się na planie z Carym Grantem. W "Niedyskrecji" Bergman wcieliła się w... znaną aktorką, która porzuciła już nadzieje na znalezienie wymarzonego mężczyzny. I właśnie wtedy spotkała przystojnego, czarującego i mądrego Philipa Adamsa (Grant)...
12 / 15
W komedii "Kwiat kaktusa" (1969) Bergman grała długoletnią asystentkę pewnego lekarza (Walter Matthau), którą ten pewnego dnia prosi o udawanie jego żony przed natarczywą kochanką (Goldie Hawn).
13 / 15
Swojego trzeciego w karierze Oscara (choć pierwszego za rolę drugoplanową) otrzymała Bergman za kreację Grety Ohlsson w "Morderstwie w Orient Expressie" Sidneya Lumeta, adaptacji słynnej powieści Agathy Christie. Jej bohaterka była jedną z podejrzanych o morderstwo, którego tajemnicę stara się odkryć detektyw Hercules Poirot (Albert Finney).
Źródło: materiały prasowe
14 / 15
Siódmą a zarazem ostatnią nominację do Nagrody Akademii zdobyła Bergman za rolę w "Jesiennej sonacie" (1978) Ingmara Bergmana, gdzie wcieliła się w kobietę, która po latach zaniedbywania rodziny, postanawia odwiedzić swoją córkę.
15 / 15
Ostatnią kreacją artystki była rola w filmie telewizyjnym "A Woman Called Golda" (1982), opowiadającym o izraelskiej pani premier, Goldzie Meir. Tytułowa rola przyniosła Bergman czwarty w karierze Złoty Glob (poprzednie zdobyła za "Gasnący płomień, "Dzwony Najświętszej Marii Panny" i "Anastazję") oraz drugą nagrodę Emmy (pierwszą otrzymała za "The Turn of the Screw").
Źródło: materiały prasowe
Ona dla niego porzuciła męża i córkę, a on opuścił żonę. Wybuchł potężny skandal, a zakochanym wiele miesięcy zajęła walka o uzyskanie rozwodów. Szczęście nie trwało długo. Robert zaczął zdradzać żonę, a na dodatek jego kochanka zaszła w ciążę.
Ingrid opuściła niewiernego męża i związała się ze szwedzkim producentem Larsem Schmidtem i z nim wychowywała trójkę dzieci z drugiego małżeństwa. Ten związek też nie przetrwał jednak próby czasu...
W połowie lat 70. u aktorki zdiagnozowano raka piersi. Zmarła w 1982 r. w dniu swoich urodzin. Miała zaledwie 67 lat.
Ingrid Bergman: Szwedka w Hollywood 13
zobacz zdjęcia
Ingrid Bergman: Szwedka w Hollywood
1 / 13
"Szwedzki dar dla Hollywood" - pisała prasa o Ingrid Bergman, laureatce trzech Oscarów, pamiętnej Ilsie z "Casablanki". Artystka zmarła na raka piersi, 29 sierpnia 1982 r. w Londynie, w dniu swoich 67. urodzin - Hulton Archive
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
2 / 13
Ingrid Bergman, przyszła wielka gwiazda kina, urodziła się 29 sierpnia 1915 r. w Sztokholmie. Jako dziecko straciła oboje rodziców, wychowywał ją wujek. W swoim pierwszym filmie w Szwecji zagrała jako 17-latka. Już po siedmiu latach, na przełomie lat 30. i 40., rozpoczęła się jej światowa kariera - od współpracy ze słynnym amerykańskim producentem Davidem O. Selznickiem, odpowiedzialnym m.in. za produkcję "Przeminęło z wiatrem" Victora Fleminga - fot. Hulton Archive
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
3 / 13
Jak głosi plotka, Bergman opowiadała po latach znajomym, że międzynarodową sławę zawdzięcza - boyowi obsługującemu windę. Nim w 1939 r., w wieku 24 lat, przyjechała do Ameryki, w Szwecji była już cenioną aktorką. Talent Bergman zauroczył m.in. pewne szwedzkie małżeństwo. Para, przy okazji odwiedzin u syna, który pracował w Nowym Jorku jako boy obsługujący windę w jednym z apartamentowców, opowiedziała mu o młodej aktorce. W budynku mieszkał bliski współpracownik Selznicka. Boy wspomniał mu o Bergman - fot. Hulton Archive
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
4 / 13
Szwedka dostała rolę w produkowanym przez Selznicka amerykańskim filmie "Intermezzo: A Love Story" (1939) i, występując u boku Lesliego Howarda, znanego m.in. z roli Ashleya w "Przeminęło z wiatrem", rozpoczęła międzynarodową karierę - fot. Hulton Archive
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
5 / 13
Podobno jedna z pierwszych rad, jakie Bergman usłyszała od Selznicka, brzmiała: "Zmień nazwisko, popraw zęby, wyreguluj brwi". Reakcją aktorki była groźba wyjazdu z USA i powrotu do Szwecji. Naturalny, "bezpretensjonalny" - jak pisali krytycy - wygląd oraz "chłodna skandynawska elegancja" uznane zostały za wielkie atuty Bergman. Jej inną charakterystyczną cechą była stanowczość. "Gdy chodzi o interesy, jej anielska natura ustępuje naturze twardego negocjatora" - opowiadał o niej Selznick - fot. Hulton Archive
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
6 / 13
Bergman stała się kolejną - po starszej od niej o 10 lat, również urodzonej Sztokholmie Grecie Garbo - szwedzką aktorką robiącą karierę w Ameryce. Trzy lata po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych zagrała, u boku Humphreya Bogarta, pamiętną rolę Ilsy Lund, żony czeskiego działacza ruchu oporu Victora Laszlo i wielkiej miłości właściciela nocnego klubu, Amerykanina Ricka w osadzonym w czasie II wojny melodramacie "Casablanca" w reż. Michaela Curtiza.
Źródło: materiały prasowe
7 / 13
Później była partnerką na ekranie m.in.: Gary Coopera (np. w filmie "Komu bije dzwon", 1943, reż. Sam Wood), Gregory Pecka ("Urzeczona", 1945, reż. Alfred Hitchcock), Cary Granta ("Osławiona" Hitchcocka, 1946), Yula Brynnera ("Anastazja", 1956, reż. Anatole Litvak) - fot. Bob Haswell
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
8 / 13
Mierząca 175 cm, była jak na ówczesne aktorki wysoka, co stwarzało niekiedy problemy na filmowych planach. Bergman dorównywała wzrostem mężczyznom, a niektórych przewyższała, np. Bogarta, który, grając w "Casablance", musiał nosić buty na koturnach, by nie wyglądać na niższego od ekranowej partnerki. Yulowi Brynnerowi proponowano z kolei, by na planie "Anastazji" stawał w scenach z Bergman na specjalnej skrzynce, aktor jednak odmówił - fot. Fox Photos
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
9 / 13
W 1949 r., podczas prac nad filmem "Stromboli, ziemia Boga", Bergman poznała włoskiego reżysera Roberto Rosselliniego. Rozwiodła się dla niego, po 13 latach małżeństwa, ze swoim szwedzkim mężem, dentystą Petterem Lindstromem. Dla Włocha, z którym ślub wzięła w roku 1950, zostawiła nie tylko Lindstroma, ale także ich córkę Pię. Prasa uznała to za obyczajowy skandal - fot. Central Press
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
10 / 13
Bergman była żoną Rosselliniego do 1957 r. Urodziła mu troje dzieci: syna Roberto Ingmara oraz dwie córki, bliźniaczki Isabellę i Isottę, z których jedna została później znaną aktorką i modelką. Bergman wystąpiła w kilku filmach Rosselliniego. Oprócz "Stromboli, ziemi Boga", były to m.in. "Europa '51" (1952) i "Podróż do Włoch" (1954) - fot. Express Newspapers
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
11 / 13
Innym reżyserem, który stał się częścią jej życia prywatnego był Alfred Hitchcock. Bergman grała u niego (m.in. w "Urzeczonej" i "Osławionej"), a także przyjaźniła się z nim. Według znajomych aktorki z artystycznego środowiska, brytyjski mistrz suspensu podkochiwał się w Bergman. "Często zapraszał ją i jej męża na kolacje w swoim domu. Ona zdawała się nie dostrzegać adoracji" - opisuje ich relację amerykański portal filmowy IMDb. Romans Bergman z fotografem wojennym Robertem Capą stał się inspiracją dla scenariusza filmu Hitchcocka "Okno na podwórze" (1954) - fot. Central Press
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
12 / 13
Ingrid Bergman otrzymała trzy Oscary - za główne role w thrillerze "Gasnący płomień" George'a Cukora (1944) i w "Anastazji" Anatole'a Litvaka (1956) oraz drugoplanową rolę w "Morderstwie w Orient Ekspresie" Sidneya Lumeta (1974). Była ponadto czterokrotnie nominowana do złotej statuetki, za role w: "Komu bije dzwon" Sama Wooda (1943), "Dzwonach Najświętszej Marii Panny" Leo McCareya (1945), "Joannie d'Arc" Victora Fleminga (1948) i "Jesiennej sonacie" Ingmara Bergmana (1978) - fot. Keystone
Źródło: Getty Images/Flash Press Media
13 / 13
Zmarła, na raka piersi 29 sierpnia 1982 r. w Londynie, w dniu swoich 67. urodzin. Podczas jej pogrzebu zagrano piosenkę "As Time Goes By" z filmu "Casablanca" - fot. Michael Stroud
Źródło: Getty Images/Flash Press Media