Ewa Wiśniewska kończy 70 lat

"Efekt niezwykle rzadkiego połączenia: pracy, rzetelnego podejścia do zawodu, graniczącego nawet z nadgorliwością w wypełnianiu obowiązków, z prawdziwą miłością do teatru" - tak karierę Wiśniewskiej określił Jan Englert.

"Nie zauważyłem nigdy, by specjalnie zabiegała o popularność czy uwielbienie, być może dlatego, że je po prostu miała. Nie brakowało jej ani propozycji zawodowych, ani ofert matrymonialnych" - dodał.

Według Englerta, Wiśniewska "jest niezwykle wymagająca i wobec siebie, i wobec partnerów", "w pracy nie idzie na żaden kompromis, zmusza siebie oraz otoczenie do nieustannego wysiłku". "W bardzo staroświecki sposób podchodzi do obowiązków aktorki i członka zespołu" - uważa Englert (cytaty za magazynem "Film", wrzesień 2010, i książką Katarzyny Ostrowskiej "Ewa, czyli o tej Wiśniewskiej", Wydawnictwo Trio, 2010).

Jako aktorkę "bardzo dociekliwą i poszukującą", która "nieustannie szuka czegoś, co mogłoby wzbogacić jej role" scharakteryzował Wiśniewską Jerzy Hoffman. "Bardzo strzeże swojej prywatności (...). Rozgranicza sprawy swojego życia zawodowego, do którego każdy ma dostęp, i prywatnego. Jest człowiekiem bardzo wrażliwym, wręcz delikatnym, własnym, i nie chce, żeby ktokolwiek wtrącał się w tę jej prywatność" - powiedział o niej reżyser.

Wiśniewska - urodzona 25 kwietnia 1942 r. w Warszawie, uznawana za jedną z najpiękniejszych aktorek polskich, w 1959 r., jako uczennica stołecznego Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej, wygrała w konkursie pisma "Film": "Piękne dziewczęta - na ekrany!". Na dużym ekranie po raz pierwszy pojawiła się trzy lata wcześniej, w 1956 r., w "Kanale" Andrzeja Wajdy, gdzie grała epizodyczną rolę dziewczyny podającej wodę powstańcom.

W 1963 r. ukończyła studia w stołecznej PWST. Rok później, u boku Andrzeja Łapickiego i Tadeusza Łomnickiego, wystąpiła u Janusza Morgensterna w "Życiu raz jeszcze". Kolejne filmy, w których grała to m.in.: "Prawo i pięść" Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego (1964), "Sam pośród miasta" Haliny Bielińskiej (1965), "Tylko umarły odpowie" Sylwestra Chęcińskiego (1969).

Dużą popularność przyniosła Wiśniewskiej rola w serialu Henryka Kluby "Doktor Ewa" z 1970 r. Grana przez nią bohaterka, tytułowa doktor Ewa Lipska - atrakcyjna młoda kobieta tuż po studiach, z interesującymi perspektywami zawodowymi, wychowana w wielkim mieście - wybrała pracę wiejskiej lekarki. Pokonując codzienne trudności wynikające z lekarskiej praktyki, uczyła się jednocześnie rozmawiać z ludźmi o innej mentalności - po to, by zdobyć zaufanie pacjentów.

Publiczność oglądała następnie Wiśniewską m.in. w: "Granicy" Jana Rybkowskiego (1977), komedii "Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" Stanisława Barei (1978, wystąpiła tam jako dyrektorowa Krzakoska), w "Paciorkach jednego różańca" Kazimierza Kutza (1979), "Dolinie Issy" Tadeusza Konwickiego (1982, jako Helena Juchniewicz, ciotka Tomaszka) i "Scenach dziecięcych z życia prowincji" Tomasza Zygadły (1985, jako pani R.).

W 1986 r. Wiśniewska wcieliła się w postać Róży w ekranizacji powieści Marii Kuncewiczowej "Cudzoziemka", której podjął się Ryszard Ber. Za rolę w tym filmie otrzymała nagrodę dla najlepszej pierwszoplanowej aktorki na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych, do 1986 roku odbywającym się w Gdańsku.

Do najbardziej znanych wcieleń Wiśniewskiej na dużym ekranie należy ponadto Kurcewiczowa z "Ogniem i mieczem" w reżyserii Jerzego Hoffmana (1999). Za tę rolę Wiśniewska dostała Polską Nagrodę Filmową Orła.

W kolejnych latach zagrała u Hoffmana w "Starej baśni" (2003, jako wiedźma Jarucha) i "1920 Bitwie Warszawskiej" (2011, jako aktorka Ada). Wcześniej, bo w 2006 r. można ją było oglądać u Janusza Majewskiego w filmie "Po sezonie" (w roli Rity, właścicielki pensjonatu).

Ewa Wiśniewska to również ceniona aktorka teatralna. Na scenach warszawskich występuje od lat sześćdziesiątych. Grała m.in. w teatrach: Ludowym (1966-1974), Kwadrat (1974-1977), Nowym (1977-1983) i Ateneum (1983-2009).

Wystąpiła np. w spektaklach: Edwarda Dziewońskiego (np. rola Ellen Turner w "Prawdziwym mężczyźnie" Jamesa Thurbera i Elliota Nugenta, 1974, Kwadrat), Macieja Englerta (Cyntia w "Prawdziwym inspektorze Dogu" Toma Stopparda, Kwadrat, 1976), Kazimierza Kutza (Ada we "Wkrótce nadejdą bracia" Janusza Krasińskiego, Ateneum, 1984), Adama Hanuszkiewicza (Infantka w "Cydzie" Jana Andrzeja Morsztyna, Ateneum, 1985), Janusza Warmińskiego (Szarlotta Iwanowna w "Wiśniowym sadzie" Antoniego Czechowa, Ateneum, 1986), Gustawa Holoubka (Kasztelanowa w "Mazepie" Juliusza Słowackiego, Ateneum, 1992), Marka Koterskiego ("Dom wariatów", Ateneum, 1998). Występowała również w Kabarecie Dudek.

Od 2009 r. Wiśniewska należy do zespołu Teatru Narodowego. Zagrała tam m.in. w przedstawieniach "Lorenzaccio" (jako Maria Soderini, 2011, reż. Jacques Lassalle) i "Aktor" (w roli Hrabiny, 2012, reż. Michał Zadara).

Jest siostrą aktorki Małgorzaty Niemirskiej, znanej z roli Lidki w serialu "Czterej pancerni i pies".

W 2007 r. Wiśniewska została odznaczona Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".