Nie narzeka, nie marudzi

Od czego zaczęła się pana przygoda z aktorstwem?

Sławomir Zapała: - Zawód aktora uprawiam od dwudziestu lat. Od ósmego roku życia miałem styczność z serialem i Teatrem Telewizji. Wielka w tym zasługa Nowohuckiego Domu Kultury, w którym był teatrzyk dla dzieci. Zresztą do dziś uważam, że domy kultury są kolebką wielu wspaniałych artystów. Są tam bardzo oddani ludzie, którzy pracując z dziećmi i młodzieżą starają się przekazać jak najwięcej wiedzy.

- Po tych doświadczeniach naturalne wydało mi się zdawanie do szkoły teatralnej. Dostałem się zarówno do Warszawy, jak i Krakowa i oto stanąłem przed dylematem, które miasto wybrać. Modliłem się o znak i go dostałem. Przed szkołą teatralną przejeżdżał wtedy papież, który pomachał z papamobile. Wtedy wiedziałem, że zostanę w Krakowie.

Wierzy pan w siłę wyższą?

- Wierzę w Pana Boga i myślę, że to, co mnie spotyka, jest pewnego rodzaju darem. Wierzę w dobrą rękę, która mnie prowadzi i to pomaga mi w codziennym życiu.

W dzisiejszych czasach takie wyznanie wiary jest pewnego rodzaju aktem odwagi.

- Spotykam wielu wspaniałych ludzi, którzy blisko żyją z Panem Bogiem. Każdego dnia trzeba starać się kochać swoich bliskich i być dobrym człowiekiem, bo to jest najważniejsze. Swoją pracę zawdzięczam Panu Bogu, gdyby on nie chciał, z pewnością by mnie tu nie było.

Teraz jednak mieszka pan w Warszawie.

- Zaraz po szkole teatralnej przyjechałem do Warszawy walczyć o swoje zawodowe istnienie. Stolica pięknie mnie przyjęła, miałem szansę na rozwój. Mogłem pojechać do Nowego Jorku, pracować z Robertem Wilsonem, artystą teatralnym. Warszawa dodała mi skrzydeł. Bardzo dobrze się w niej czuję.

Zawód aktora jest dość egoistyczny. Jak sobie pan z tym radzi?

- Jeśli za bardzo latam w artystycznych rejonach, to mam też miejsce, w którym trzeba umyć gary i wynieść śmieci. Cieszę się, że mam dom, do którego mogę wracać, żonę, którą mogę uściskać. To jest dla mnie duża wartość.

W pańskim życiu zawodowym nastał dość intensywny czas.

- I bardzo się z tego cieszę. Nie narzekam, nie marudzę, przyjmuję wszystkie propozycje z ogromną wdzięcznością. Gram w 'Hotelu 52' kucharza Żenię, występuję również w 'Blondynce'. W naszej kuchni sporo się dzieje. Cieszę się, że oba seriale wróciły na antenę, dla nas wszystkich była to ogromna niespodzianka.

Niedługo widzowie zobaczą pana na dużym ekranie. Zagrał pan w filmie Wojciecha Smarzowskiego "Pod mocnym Aniołem".

- Przyznam się, że było to dla mnie duże wyzwanie aktorskie. Obejrzałem zwiastuny i jestem przekonany, że film z uwagi na trudną tematykę alkoholizmu skłoni do refleksji. Biorąc pod uwagę polską kulturę i zwyczaje szlacheckie, jesteśmy poniekąd skazani na taką drogę. Film pokazuje różne aspekty tej choroby. Mądry, pouczający, aczkolwiek, jak wspomniałem dość trudny.

Rozmawiała Ola Siudowska.