Agnieszka Sienkiewicz nie liczy kalorii

Rola Doroty z serialu "Przyjaciółki" nie przysparza pewnie pani sympatii widzów?

Agnieszka Sienkiewicz: - Wręcz przeciwnie - ludzie ją uwielbiają, co mnie samą dziwi, bo to małpa jakich mało! Ale widać ma swój urok, przez co i ja lubię ją grać, trochę na wesoło, z przymrużeniem oka. Bawi mnie jej egoizm, próżność, czasem głupota. Zauważyłam jednak, że to postać, która ewoluuje, powoli zrzuca maskę przebojowości, odzywa się w niej instynkt macierzyński, tęsknota za bliższym kontaktem z otoczeniem...

Dlatego tak krąży wokół przyjaciółek?

- Chyba tak, ubzdurała sobie, że chce należeć do tej czwórki, być piątą z nich, ale zdaje się, że nic z tego nie będzie. Owszem, czasem je śmieszy, czasem pozwalają jej pobyć ze sobą, nawet Inga (Małgorzata Socha) nabrała do niej dystansu, nie zważając na to, że Dorota przecież wdała się w romans z jej mężem! Ale przeszkoda tkwi w czymś innym - istotą przyjaźni jest całkowita szczerość i oddanie, a moja bohaterka, jakkolwiek by się nie zmieniła, zawsze będzie miała przede wszystkim chęć zaspokajania własnych potrzeb. To się wyklucza z przyjaźnią.

Czy twoja siostra i brat są również aktorami?

- Nie, każde z nas realizuje się na innym polu. Brat jest zawodowym żołnierzem, skończył szkołę podoficerską i zamierza się kształcić dalej, przez pół roku był na misji w Afganistanie. Siostra zaś studiowała prawo, ale działa w branży farmaceutycznej, z sukcesem. To zasługa naszych rodziców, że wszyscy "wyszliśmy na ludzi", bardzo dbali o nasze wykształcenie, nie popuszczali.

- Za sprawą siostry rodzina powiększyła się dwa lata temu, kiedy to na świat przyszła Lenka - cudowne, elokwentne dziecko, moja chrześnica i oczko w głowie - uwielbiam się z nią wygłupiać, taka ze mnie ciotka-wariatka (śmiech)!

Często się spotykacie w pełnym składzie?

- Niestety nie tak często, jak by się chciało, każde z nas mieszka w innym mieście. Na szczęście Wielkanoc, to czas, w którym obowiązkowo stawiamy się wszyscy w naszym rodzinnym domu, położonym w samym sercu Mazur, w Gielądzie Starym koło Mrągowa. To przepiękna, malownicza miejscowość! Uwielbiam ten czas, kiedy jesteśmy wszyscy razem.

Pomaga pani w świątecznych przygotowaniach?

- Zawsze z siostrą deklarujemy chęć pomocy, ale mama nie daje nam szans, przyjeżdżamy na gotowe (śmiech)! Nasza mama jest genialną kucharką, lubi eksperymentować, choć pewne dania pozostają niezmienne, jak tradycyjny żur z białą kiełbasą na śmietanie w wielkanocny poranek, pieczony indyk, kaczka. Są też wędliny własnego wyrobu - szynki, baleron, schab ze śliwką, golonka - ogólnie tłusto, obficie i bardzo swojsko.

- To jest czas relaksu i nie ma mowy o liczeniu kalorii (śmiech). Jest to też moment, żeby spotkać się z dalszą rodziną, odwiedzamy babcie, wujostwo... Tych kilka dni zawsze szybko mija, niestety.

Ostatni z nich to lany poniedziałek - a wokół dużo wody...

- Właśnie, kiedyś mnie nawet wrzucili do jeziora! Na szczęście nie zrobiła się z tego tradycja (śmiech)!

Rozmawiała Jolanta Majewska-Machaj.