"Dla Ellen": O ojcu, którego nie było

Joby Taylor (Paul Dano) to dobry chłopak do towarzystwa i niespełniony muzyk, który został zmuszony do tego, by zostać ojcem. Jak zwykle w takich wypadkach (przypomnijmy sobie choćby biograficzny "Control" Antona Corbijna z 2007 roku) artystyczne ambicje wygrywają z poczuciem obowiązku. Z kilku niewyraźnych rozmów dowiadujemy się, że Joby opuścił swoją żonę i zimnym prysznicem, który każe mu się otrząsnąć, jest dopiero jej pozew o rozwód.

Joby jest zagubiony i reżyserka akcentuje to już w sekwencji otwierającej film, w której chłopak gubi się w drodze na spotkanie z prawnikiem. Kiedy próba odebrania mu praw rodzicielskich owocuje jego nagłym buntem przekonujemy się też, że Joby tak naprawdę nie wie, czego chce. Z przyzwyczajenia nie akceptuje decyzji sądu, a czy nie byłoby mu z nią bardziej do twarzy?

Joby nie umie nawet rozmawiać ze swoją córką, kiedy się z nią spotyka. Umiejętnie za to szantażuje swoją byłą partnerkę, by pozwoliła mu się zobaczyć z dzieckiem. Joby zabiera wówczas małą Ellen (Shaylena Mandigo) do anonimowego centrum handlowego - miejsca spotkań, które nic nie znaczą. Czy ojciec chce tam kupić miłość córki? A może raczej sprzedać jej kłamstwa o swoim podejściu do życia? Na tle zimowego, skąpanego w bielach i szarościach krajobrazu, wszystko widać jak na dłoni. Zachwiana jest w filmie nie tylko linia horyzontu, nienormalne są też związki między ludźmi. Ten między mężem a żoną ma czysto formalnych charakter; ten rozwijający się między Jobym a jego prawnikiem stopniowo traci zalety bezpiecznej, wyłącznie biznesowej relacji i staje się zarodkiem niezgrabnej przyjaźni.

Pełniący pozornie drugoplanową rolę adwokat Joby'ego, Fred (Jon Heder) to kolejna postać, której reżyserka odbiera typowe atrybuty kojarzone z męskością. Fred nie pali, nie pije, mieszka z mamą i chodzi w sweterkach wyciętych w serek. Jeśli Joby jest diabłem wcielonym, Fred powinien być niebiańskim aniołem. Jego raj jest jednak podszyty neurozami, piekło Joby'ego wydaje się przynajmniej autentyczne. Filmy, które ocierają się choćby o prawdę są zaś tymi, na które warto zwrócić szczególną uwagę. To rarytasy, których twórcy skupili się na niebanalnym prowadzeniu narracji, a nie mnożeniu efektów.

So Yong Kim od banału trzyma się z daleka, choćby dlatego, że ewidentnie i mimo wszystko staje po stronie ojca. Przygląda się jego wątpliwym, ale przy całej niezdarności wzruszającym staraniom. Joby chciałby być liderem - zarówno w życiu, jak i w swoim zespole - ale nawet z kolegami nie potrafi dojść do porozumienia. Sprawia wrażenie kogoś, kto powinien uczyć się komunikacji od podstaw. Jest trochę jak dziecko, które w bólach rozpoznaje reguły właściwego społecznego pożycia. Co jednak ciekawe - zdaje się, że dorosłość nie wiąże się w filmie So Yong Kim z akceptacją roli ojca, ale z uświadomieniem sobie, że może nie przyszedł na to czas i lepiej zniknąć z życia dziecka, niż je niszczyć.

7/10

---------------------------------------------------------------------------------------

"Dla Ellen" ("For Ellen"), reż. So Yong Kim, USA 2012, dystrybutor: Vivarto, premiera kinowa: 17 maja 2013 roku.

---------------------------------------------------------------------------------------

Ciekawi Cię, co w najbliższym czasie trafi na ekrany - zobacz nasze zapowiedzi kinowe!

Chcesz obejrzeć film? Nie możesz zdecydować, który wybrać? Pomożemy - poczytaj nasze recenzje!