100 filmów Jean-Luka Godarda

- Ojciec filmowego postmodernizmu, radykalny, bezkompromisowy awangardzista, jest najbardziej nowohoryzontowym spośród wszystkich reżyserów. W dziedzinie formy Godard burzy gramatykę, stylistykę i dotychczasowe konwencje języka filmowego. Wprowadza improwizację do dramaturgii, dialogu i montażu. Bohaterowie Godarda postępują bez wyraźnych logicznych motywów, kierują się wyłącznie instynktem. Jako skrajni indywidualiści buntujący się przeciwko panującemu porządkowi i przezeń niszczeni, dają wyraz nowej mitologii: absolutnej wolności opartej na autentyczności i spontaniczności zachowań. Reżyser prowokacyjnie odrzuca tradycyjne reguły narracji. Zrywa ze starą dramaturgią w dialogach - banalnych, nieistotnych, niesłużących rozwojowi akcji, ale jednocześnie dobitnie określających filmowe postaci. Proponuje nowy sposób filmowania ręczną, ruchliwą kamerą, w scenerii naturalnych wnętrz i przestrzeni, co daje - często świadomie - zdjęcia niedoskonałe, nieoświetlone, nieostre - pisze o artyście pomysłodawca i organizator festiwalu, Roman Gutek.

Przygoda Godarda z filmem zaczęła się już podczas studiów etnologicznych na paryskiej Sorbonie, kiedy to zaczął odwiedzać kinofilski klub w Dzielnicy Łacińskiej. Tam spotkał się z uznawanym i cenionym teoretykiem filmu André Bazinem oraz późniejszymi współtwórcami Nowej Fali, François Truffautem, Jacquesem Rivettem oraz Ericem Rohmerem.

Wkrótce wydał wraz z tymi reżyserami pięć numerów Gazette du cinema. Uprawiał wówczas krytykę filmową pod pseudonimem Hans Lucas oraz stał się współproducentem filmów Rivetta i Rohmera.

Po tym jak rodzice odmówili mu dalszego wsparcia finansowego i Godard zaczął prowadzić cygańskie życie. Pisał recenzje dla Les cahiers du cinéma (1952). Rok później udał się z ojcem w podróż po Ameryce Południowej - tam powstały pierwsze próbki jego filmów. Gdy w 1953 powrócił do Szwajcarii, żeby pracować jako konstruktor przy projekcie tamy, za zarobione pieniądze realizował swój pierwszy filmik dotyczący budowy tamy "Operacja beton" (1954).

W 1960 zaczął pracę nad swoim pierwszym pełnometrażowym filmem "Do utraty tchu", który staje się estetycznym manifestem francuskiej Nowej Fali.

W 1983 r. na festiwalu w Wenecji Jean-Luc Godard otrzymał Złotego Lwa za film "Imię Carmen", w 1995 r. otrzymał Nagrodę im. Teodora W. Adorno za całokształt twórczości.

Zdaniem komitetu decydującego o tym wyróżnieniu to jeden z największych estetyków awangardy XX wieku.

Partnerem retrospektywy Jean-Luc Godarda jest TV5 Monde oraz Centre Pompidou.