Dziewięć lat po pamiętnym Undergroundzie (Złota Palma) Emir Kusturica przywiózł do Cannes film Życie jest cudem, którego akcja również rozgrywa się podczas wojny jugosłowiańskiej w Bośni w 1992 roku. Ale powiedzieć, że jest to film o wojnie, to tak, jakby uznać za film wojenny Pociągi pod specjalnym nadzorem, którym Kusturica składa pokłon.
Życie jest cudem to kwintesencja eklektycznego stylu Kusturicy – tragedia opowiedziana poprzez burleskę. Cyrkowe gagi, czasem wymyślne, czasem trywialne, slapstickowe, piętrzą się przez dwie i pół godziny w rytm wspaniałej muzyki Dejana Sparavolo z sarajewskiej grupy No Smoking Orchestra (do której należy także sam Kusturica i jego syn Stribor). Kamera unosi się i ogarnia pogrążony w chaosie świat, który i bez wojny wydaje się szekspirowską „opowieścią szaleńca”, areną polowania, meczu, walki. Wdarcie się w tę burleskę prawdziwej wojny, której przyczyn inżynier Luka nie zna i nie chce znać (wymowna scena wyrzucenia przez okno telewizora z wiadomościami CNN), daje efekt przejmujący – tragizm przełamany wesołością.
Tadeusz Sobolewski, „Gazeta Wyborcza”
Film Kusturicy, podobnie jak jego poprzednie dzieła, ma w sobie ogromną dynamikę. Kolejne sekwencje przypominają swoją siłą kadry z filmów Felliniego. Jędrne, proste charaktery, przyroda rozległa i nieokiełznana. I muzyka (...), która dyktuje rytm życia. To wszystko robi wrażenie.
Barbara Hollender, „Rzeczpospolita”
W sercu tego filmowego chaosu tkwi wyznanie miłości do ludów bałkańskich i optymizm głoszący, że miłość wybawi ludzkość z otchłani autodestruktywnych tendencji. Kusturica nie pozwala swoim bohaterom poddawać się pod naporem życiowych tragedii. Woli by kurczowo trzymali się codziennych cudów ludzkiej egzystencji.
Kirk Honeycutt, “Hollywood Reporter”
Efekt jest oszałamiający i często ma posmak kompilacji „greatest hits” tego wybitnego reżysera.
Allan Hunter, “Screen Daily”
