Czarne są sutanny księży, czarne są noce w chłopięcych internatach, czarne są losy bohaterów, zaś „noir” to gatunek, do którego należy historia opowiedziana w Złym wychowaniu. „Noir” to też czarny, tyle, że po francusku, w uznaniu dla kraju, który uratował ten gatunek, zdefiniował jego cechy charakterystyczne i podniósł go do rangi jednej z głównych kinowych form.
Film „noir” (podobnie jak prawie wszystkie szlachetne gatunki filmowe) z łatwością poddaje się obróbce i łączeniu z innymi gatunkami, zakładając, że utrzyma się ten specyficzny odcień ostateczności, bez którego czerń zmieniłaby się w szarość.
Gatunek „noir” świetnie współgra z najtwardszymi odmianami melodramatu (Zostaw ją niebiosom Johna M. Stahla, Mildred Pearce Michaela Curtiza), z desperackim romantyzmem (Laura Otto Premingera, La Sirene du Mississipi Francoisa Truffauta, itp.), krytyką społeczną (powieści takich autorów jak Dashiell Hammett, Raymond Chandler, James Ellroy, Vazquez Montalban), grozą bez potworów - taką, która pochodzi prosto z głębi serca (Human Desire Fritza Langa, Fallen Angel i Angel Face Premingera itp.), czy też brutalną melancholią, jeśli ten typ filmów w ogóle można nazwać gatunkiem (Pustka, Niebezpieczne terytorium Nicholasa Raya). Gatunek „noir” da się skutecznie połączyć nawet z westernem.
To największe reżyserskie dokonanie Clinta Eastwooda (Bez przebaczenia jest tak naprawdę thrillerem, zaś Rzeka tajemnic westernem).
W filmie „noir” może i nie ma policjantów, wystrzałów, lub choćby przemocy fizycznej, jednak muszą być obecne kłamstwa i śmierć – rzeczy zwykle uosabiane przez kobietę: „femme fatale”. Femme fatale (która nie jest niezbędnym elementem gatunku, ale stanowi jeden z jego głównych atrybutów) to kobieta świadoma swej uwodzicielskiej mocy. Niełatwo ją zranić. Straciła wszelkie skrupuły i nie jest zainteresowana ich odzyskaniem. Seks nie jest dla niej związany z przyjemnością - to raczej źródło cierpienia dla jej wrogów.
W Złym wychowaniu femme fatale została zastąpiona przez “enfant terrible” - postać grana przez Gaela Garcíę Bernala podąża szlakiem wytyczonym przez Barbarę Stanwyck, Jane Greer, Jean Simmons, Joan Bennett, Veronice Lake, i wiele innych śmiertelnych klątw o kobiecych kształtach.
