JANUSZ GAJOS (Cześnik)
Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów teatralnych, telewizyjnych i filmowych. W roku 2002, w dramacie polityczno-obyczajowym Wojciecha Wójcika Tam i z powrotem wspaniale zagrał lekarza, byłego akowca, usiłującego w czasach PRL wyjechać na Zachód. W świeżej pamięci mamy również jego komiczny popis w filmie Jacka Bromskiego To ja, złodziej i dramatyczne epizody z Przedwiośnia Filipa Bajona oraz z biograficznego fresku Jerzego Antczaka Chopin. Pragnienie miłości. Oglądaliśmy go też w Weiserze Wojciecha Marczewskiego.
Na dużym ekranie Janusz Gajos zadebiutował na trzecim roku studiów na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, w dramacie społeczno-psychologicznym Janysza Weycherta Obok prawdy (1964). W tym samym roku zagrał w Panience z okienka Marii Kaniewskiej. Na ekranach telewizyjnych zobaczyliśmy go rok później w roli Janka Kosa, w serialu wojennym Konrada Nałęckiego Czterej pancerni i pies. Został wówczas okrzyknięty najpopularniejszym aktorem polskim. Uwielbiana przez telewidzów rola Janka stała się legendą, lecz jednocześnie etykietą przyklejoną młodemu aktorowi.
Tytułowa rola w komedii Milioner przyniosła Gajosowi pierwszą poważną nagrodę na FPFF w Gdańsku w 1977 roku. Wtedy też odnotował drugoplanowy, ale udany występ w Limuzynie Dajmler Benz Filipa Bajona. W 1980 roku, w Kontrakcie Krzysztofa Zanussiego, ponownie ujawnił poczucie satyry i komizmu, zaś w rok później powtórzył gdański sukces dzięki wstrząsającej kreacji w telewizyjnym Wahadełku Bajona.
W głośnym, zrealizowanym w 1981 roku, ale przez siedem lat objętym zakazem wyświetlania Przesłuchaniu Ryszarda Bugajskiego, Gajos wcielił się w brutalnego ubeka z czasów stalinowskich. Dopiero w 1989 roku, po „odblokowaniu” filmu, otrzymał za tę rolę na przeniesionym już wtedy do Gdyni FPFF. W rok później, aktorskim popisem w roli cenzora w Ucieczce z kina wolność zapewnił sobie kolejną nagrodę na FPFF.
Lata 90. to okres wybitnych aktorskich osiągnięć Gajosa. Artysta sięgnął po nie m.in. w Psach Władysława Pasikowskiego, Szwadronie Juliusza Machulskiego, Trzech kolorach. Białym Krzysztofa Kieślowskiego , Łagodnej Mariusza Trelińskiego, w filmach Janusza Zaorskiego Piłkarski poker i Szczęśliwego Nowego Jorku, a także w sensacyjnej komedii Mateusza Dutkiewicza Fuks.
Reżyser Zemsty, Andrzej Wajda, powierzył Gajosowi niewielką rolę w Człowieku z żelaza (1981), zaś w roku 2000 – główną w spektaklu telewizyjnym Bigda idzie!!!, zagraną brawurowo.
Janusz Gajos stworzył wiele niezapomnianych kreacji na scenie, m.in. w takich sztukach jak Baal Bertolda Brechta, Wujaszek Wania Antoniego Czechowa, Ławeczka Aleksandra Gelmana, Msza za miasto Arras według powieści Andrzeja Szczypiorskiego, Makbet Williama Szekspira (rola tytułowa), czy Simpatico Sama Sheparda. Gajos jest obecnie aktorem Teatru Powszechnego w Warszawie.
Do legendy Teatru Telewizji przeszła rola, którą Janusz Gajos zagrał w spektaklu wyreżyserowanym przez Kazimierza Kutza Opowieści Hollywoodu. Nie ustępowała jej inna kreacja ze szklanego ekranu – w sztuce Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna.Janusza Gajosa uhonorowano m.in. dwoma Wiktorami (1987,1993), jednym Super Wiktorem(1994), dwiema Złotymi kaczkami (1991,1992) oraz dwiema Srebrnymi Maskami (1966, 1996).
ANDRZEJ SEWERYN (Rejent Milczek)
Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1968). Zadebiutował zaraz po studiach w warszawskim Teatrze Ateneum. Do roku 1980 był aktorem tej sceny (zagrał znaczące role w spektaklach Janusza Warmińskiego - w Biesach, Głupim Jakubie, Czajce), a następnie teatrów francuskich, takich jak m.in. Odeon i Chaillot w Paryżu, TNP w Lyonie. Od 1993 r. występuje w Comedie Francaise w Paryżu, jest trzecim zagranicznym i pierwszym polskim aktorem w 300-letnich dziejach tej słynnej francuskiej sceny narodowej. Zagrał na niej m.in. tytułowe role w Don Juanie i Mizantropie Moliera (z tą drugą przyjechał w 2000 r. do Warszawy, spektakl reżyserował Jacques Lassalle), Klaudiusza w Hamlecie Szekspira, Prezydenta w Intrydze i miłości Schillera, a ostatnio Shylocka w Kupcu weneckim Szekspira, w Ślubie Gombrowicza, pana Jourdan w Mieszczaninie szlachcicem Moliera. W latach 1984-1988 był związany z Międzynarodowym Centrum Kreacji Teatralnej Petera Brooka. Wystąpił w jego sławnym widowisku Mahabharata.
Andrzej Seweryn debiutował na dużym ekranie główną męską rolą w Albumie polskim Jana Rybkowskiego (1969), a pierwszą wybitną kreację filmową stworzył w Ziemi obiecanej Andrzeja Wajdy. Za grę w Dyrygencie tego samego reżysera otrzymał w 1980 r. Srebrnego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, a za występ w Amoku Joela Fargesa - główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Kairze (1994). Wśród najważniejszych filmów w dorobku Seweryna znajdują się, obok już wymienionych i Ziemi obiecanej, następujące: Noce i dnie, Na Srebrnym Globie (reż.: Andrzej Żuławski), Bestia (reż.: Jerzy Domaradzki), Bez znieczulenia (reż.: Andrzej Wajda), Roman i Magda (reż.: Sylwester Chęciński), Człowiek z żelaza (reż.: Andrzej Wajda), Danton (reż.: Andrzej Wajda), Lista Schindlera (reż.: Steven Spielberg), Indochiny (reż.: Regis Wargnier), Całkowite zaćmienie (reż.: Agnieszka Holland), Genealogies d’un crime (reż.: Raul Ruiz),, Ogniem i mieczem (reż.: Jerzy Hoffman), Billboard Łukasza Zadrzyńskiego.
W 1999 r. aktor olśnił publiczność i krytykę swoją interpretacją postaci Sędziego w Panu Tadeuszu Andrzeja Wajdy. Po ukończeniu zdjęć do filmu ponownie spotkał się z jego reżyserem - tym razem na planie spektaklu Teatru Telewizji Bigda idzie!!!
Interesującą kreację stworzył w roli Stefana Kardynała Wyszyńskiego w filmie Teresy Kotlarczyk Prymas. Trzy lata z tysiąca. Najnowsze filmy z udziałem Seweryna to, obok Zemsty, Je reclame le prison, w którym zagrał u boku Marthe Keller (reżyserował Alain Tasma) oraz A ton image (reżyseria: Aruna Villiers, polskiemu aktorowi partnerują Nastassja Kinski i Christophe Lambert).
Telewizyjny rozdział filmografii Seweryna zawiera m.in. trzy głośne tytuły polskie: film Przejście podziemne (reż.: Krzysztof Kieślowski) oraz seriale Polskie drogi (reż.: Janusz Morgenstern) i Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (reż.: Jerzy Sztwiertnia.
Artysta wyreżyserował dla Teatru Telewizji sztukę Moliera „Tartuffe” i zagrał na tej mającej największą publiczność polskiej scenie szereg ciekawych ról, np. w Ryszardzie III Szekspira czy w Krawcu Mrożka; za tę ostatnią otrzymał w 1997 r. Nagrodę Państwową. W sezonie 1999/2000 Andrzej Seweryn wyreżyserował w Comedie Francaise Małżeństwo z musu Moliera.
Andrzej Seweryn został odznaczony przez prezydenta Jacquesa Chiraca Państwowym Orderem Zasługi (Ordre National du Merite). Jest też laureatem nagrody dla najlepszego aktora, którą przyznaje francuski Związek Krytyków Teatralnych i Muzycznych (zdobył ją za rolę w sztuce Hugo von Hoffmanstahl Trudny człowiek) oraz kawalerem francuskiego Orderu Sztuki i Literatury. W 1997 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Polonia Restituta, a także Dyplom Ministra Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi dla kultury polskiej w świecie.
ROMAN POLAŃSKI (Papkin)
W legendarną postać z Zemsty Aleksandra Fredry wcielił się jeden z najwybitniejszych reżyserów filmowych (i teatralnych) świata, także znakomity aktor. Na planie zjawił się po ukończeniu swego najnowszego filmu – nagrodzonego Złotą Palmą na festiwalu w Cannes Pianisty, ekranizacji okupacyjnych wspomnień kompozytora i pianisty, Władysława Szpilmana. Pierwszy pełnometrażowy film Polańskiego, Nóż w wodzie (1961), był nominowany do Oscara w kategorii „najlepszy film zagraniczny”. Złe przyjęcie tego znakomitego, nowatorskiego dzieła przez władze PRL zmusiło reżysera do wyemigrowania z kraju. Nakręcony w USA sataniczny horror Dziecko Rosemary (1968) według powieści Iry Levina przyniósł Oscara aktorce Ruth Gordon za najlepszą żeńską rolę żeńską, a Polańskiemu – nominację do Oscara za scenariusz adaptowany.
Innemu słynnemu filmowi Polańskiego – czarnemu kryminałowi Chinatown (1974) – Robert Towne zawdzięcza Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny. Film ten uzyskał ponadto nominacje do Oscara w dziesięciu kategoriach, w tym dla najlepszego filmu roku i za reżyserię, którą wcześniej wyróżniono Złotym Globem.
Trzema Oscarami: za zdjęcia, scenografię i kostiumy wyróżniono romantyczny obraz Tess (1980), któremu przyznano także Złote Globy dla najlepszego filmu zagranicznego i dla Nastassji Kinski jako najlepszej aktorki. We Francji Tess uhonorowano Cezarami dla najlepszego filmu francuskiego za reżyserię i zdjęcia. Za Matnię Roman Polański otrzymał w 1966 roku Złotego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie w 1966 roku, za Wstręt – rok wcześniej Srebrnego Niedźwiedzia i Nagrodę FIPRESCI na tymże festiwalu.
Roman Polański urodził się w Paryżu. w wieku trzech lat wraz z rodzicami przeprowadził się do Krakowa, a następnie do Warszawy. Wybuch wojny, ucieczka z getta żydowskiego, wywóz rodziców do obozu koncentracyjnego a w konsekwencji śmierć matki dają Polańskiemu trudną szkołę życia. Po wojnie otrzymał pierwszą pracę w radiu, a następnie w Teatrze Młodego Widza. Aktorskim debiutem Polańskiego był epizod w nowelowym filmie Trzy opowieści, w noweli Konrada Nałęckiego Jacek.
W 1954 roku Roman Polański rozpoczął studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, gdzie od razu dostrzeżono jego talent. W latach studenckich nakręcił świetne etiudy, np. Morderstwo i Rozbijemy zabawę. Największą sławę zdobyli jednak Dwaj ludzie z szafą, który przyniósł Polańskiemu pierwsze międzynarodowe laury, m.in. w Brukseli, San Francisco i Amsterdamie. Podczas studiów Polański zagrał epizodyczne role m.in. w Pokoleniu i Kanale Andrzeja Wajdy, a po opuszczeniu murów uczelni – w Zezowatym szczęściu Andrzeja Munka, w filmie Janusza Morgensterna Do widzenia do jutra w Niewinnych czarodziejach Wajdy i kilku innych filmach.
Rok 1961 był dla Polańskiego ważny nie tylko ze względu na premierę i perturbacje związane z Nożem w wodzie. Wówczas nakręcił także dwa ważne filmy krótkometrażowe, z których Gruby i chudy był jego zagranicznym debiutem, a Ssaki powstały w warunkach pierwszej prywatnej produkcji w PRL.
Oprócz już wymienionych, Roman Polański wyreżyserował m.in. takie pełnometrażowe filmy kinowe jak Nieustraszeni zabójcy wampirów (Bal wampirów), Tragedia Makbeta, Lokator, Piraci, Frantic, Gorzkie gody i Dziewiąte wrota. W kilku własnych filmach, np. w Nieustraszonych zabójcach wampirów, w Chinatown i Lokatorze, wystąpił jako aktor. Grywał także w filmach innych reżyserów; w Polsce oglądaliśmy go jako śledczego w Czystej formalności Giuseppe Tornatore.
Karierę reżysera teatralnego Polański rozpoczął od opery. W 1974 roku wystawił Lulu Albana Berga, zaś w dwa lata później – Rigoletta Giuseppe Verdiego. W 1997 roku wyreżyserował w wiedeńskim Raimund Theater musicalową wersję Nieustraszonych zabójców wampirów – Tanz Der Wampire – Das Musical. Przedstawienie dwa lata nie schodziło z afisza.
Jednakże największym sukcesem Polańskiego w tej dziedzinie jest trzykrotna inscenizacja Amadeusza Petera Schaffera. W każdej reżyser grał rolę tytułową, a pierwsza miała miejsce w Teatrze Na Woli w Warszawie, gdzie w roli Salieriego partnerował mu Tadeusz Łomnicki.
Roman Polański posiada Dyplom Honorowego Obywatela Miasta Łodzi. Jest Doktorem Honoris Causa tamtejszej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej. W roku 1989 na polskim rynku wydawniczym ukazała się jego autobiografia p.t. Roman.
DANIEL OLBRYCHSKI (Dyndalski)
Obecnie gra w Starej baśni Jerzego Hoffmana. W roku 2002 na festiwalu w Karlovych Varach zaprezentowano austriacki film Lukasa Stepanika Gebirtig. W kraju podziwiany ostatnio w dwóch filmach Andrzeja Wajdy – Panu Tadeuszu i wznowionej Ziemi obiecanej, zadebiutował na dużym ekranie rolą w wojennym dramacie Janusza Nasfetera Ranny w lesie (1963).
W dwa lata później zagrał Rafała Olbromskiego w Popiołach Wajdy - i to był przełomowy moment w karierze aktora. Rolą tą zapoczątkował wieloletnią, niezwykle owocną współpracę z reżyserem Zemsty i galerię niespokojnych, romantycznych bohaterów. Lista filmów Wajdy, w których zagrał Daniel Olbrychski obejmuje, obok już wymienionych, następujące tytuły: Wszystko na sprzedaż, Polowanie na muchy, Krajobraz po bitwie, Brzezina, Piłat i inni, Wesele, Panny z Wilka, Eine Liebe in Deutschland/Un Amour en Allemange (TVP: Miłość w Niemczech).
Olbrychski wystąpił także w wielu filmach innych polskich reżyserów. Krzysztof Zanussi obsadził go m.in. w telewizyjnym Zaliczeniu, Strukturze kryształu i telewizyjnym Ostatnim kręgu. Jerzy Hoffman powierzył mu role w Panu Wołodyjowskim, Potopie, Ogniem i mieczem. Pod kierunkiem Kazimierza Kutza aktor grał z kolei w Skoku i Soli ziemi czarnej. Z Januszem Morgensternem spotkał się na planie Jowity. Wystąpił też m.in. w Kung fu Janusza Kijowskiego, Siekierezadzie Witolda Leszczyńskiego, Bokserze Juliana Dziedziny, Kolejności uczuć Radosława Piwowarskiego, ...pestce Krystyny Jandy, w filmie Piotra Szulkina Ga-ga, chwała bohaterom, a niedawno w obrazie Jacka Bromskiego To ja, złodziej (dystr.: Vision) oraz w Przedwiośniu Filipa Bajona.
Daniel Olbrychski ma na swym koncie występy w filmach niemieckich (Blaszany bębenek Volkera Schloendorffa, Rosa Luksemburg Margaretty von Trotty), francuskich (La Truite Josepha Loseya, Les uns et les autres Claude’a Leloucha), amerykańskich (Unbearable Lightness of Being Philipa Kaufmnana) oraz węgierskich, rosyjskich, greckich i włoskich.
Daniel Olbrychski, odkryty dla sceny przez Adama Hanuszkiewicza, znany jest ponadto z wybitnych kreacji w teatrach polskich (gł. w Teatrze Narodowym w Warszawie) i francuskich. Stworzył je w takich spektaklach jak Hamlet, Śluby panieńskie, Beniowski, Wacława dzieje, Zemsta, Cyd, Przeminęło z wiatrem. Obecnie przygotowuje własną produkcję teatralną. Będzie to dwuaktowa komedia Charlesa Dyee’a „Klatka schodowa”, w przekładzie Michała Ronikiera. Aktor ma nadzieję, że partnerować mu będzie Jerzy Radziwiłowicz, a reżyserować – Zbigniew Zapasiewicz.
W Teatrze Telewizji Olbrychski grał m.in. w Otellu (reż.: Andrzej Chrzanowski), Księdzu Marku i Makbecie (oba przedstawienia w reż. Krzysztofa Nazara).
Daniel Olbrychski otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta oraz Komandorię Sztuki i Literatury przyznaną mu przez rząd francuski.
KATARZYNA FIGURA (Podstolina)
Jedna z najpopularniejszych polskich aktorek telewizyjnych i kinowych. Nominowana do Orła – Polskiej Nagrody Filmowej – za drugoplanową rolę w romantycznej komedii Piotra Wereśniaka Zakochani. Ostatnio oglądaliśmy ją w Pianiście Romana Polańskiego, gdzie udowodniła, że nawet z krótkiego epizodu (tzw. cameo) potrafi zrobić aktorską perełkę. Katarzyna Figura rozpoczęła karierę filmową jeszcze podczas nauki w PWST w Warszawie. W 1983 roku wcieliła się w rolę młodej dziewczyny Laury będącej natchnieniem Kazimierza Przerwy-Tetmajera w filmie Jacka Kasprowicza Przeznaczenie. Następnie wystąpiła w kostiumowym obrazie Wojciecha Hasa Osobisty pamiętnik grzesznika... przez niego samego spisany. W fantastyczno-naukowej komedii Piotra Szulkina Ga, ga. Chwała bohaterom partnerowała Danielowi Olbrychskiemu. W Pierścieniu i róży Jerzego Gruzy świetnie wyczuła baśniową konwencję tej opowieści dla dzieci. Baśnią dla starszej młodzieży można nazwać inny film z udziałem tej obdarzonej oryginalną urodą aktorki – Kingsajz Juliusza Machulskiego.
Przełomowym filmem w karierze Figury okazała się nostalgiczna komedia Radosława Piwowarskiego Pociąg do Hollywood. Zagrała w niej młodą dziewczynę z prowincjonalnego miasteczka marzącą o karierze gwiazdy filmowej.
Zdobytą w latach 80. sympatię widzów przypieczętowuje w 1988 roku Złota Kaczka dla najpopularniejszej aktorki – nagroda w plebiscycie czytelników czasopisma „Film”, a gruntuje w rok później występ w roli „superblondynki” w erotycznej komedii Marka Koterskiego Porno.
Po tych sukcesach aktorka próbowała swoich sił poza granicami kraju, stając się jedną z niewielu polskich aktorek, które pracują w Hollywood. Pojawiła się w filmach Roberta Altmana Gracz i Pret-a-porter. Wystąpiła w telewizyjnych obrazach Fatal Past i Red Shoes Diary, a także w filmach francuskich i hiszpańskich.
Po powrocie do kraju odniosła duże sukcesu w rodzimych produkcjach. Zagrała w trzech filmach Andrzeja Kondratiuka: Mlecznej drodze, Wrzecionie czasu i Zegarze słonecznym. Radosław Piwowarski obsadził ją w Autoportrecie z kochanką w roli pięknej, ekscentrycznej a zarazem dojrzałej kobiety, która wiąże się z 19-letnim chłopakiem. W Historiach miłosnych Jerzego Stuhra brawurowo zagrała w niewierną, chciwą, a jednak kochaną przez męża żonę. Znalazła się w imponującej obsadzie tragikomedii Janusza Zaorskiego Szczęśliwego Nowego Jorku, u boku Janusza Gajosa, Bogusława Lindy, Cezarego Pazury i Zbigniewa Zamachowskiego. Widzowie oglądali ją w cieszącej się zawrotnym powodzeniem komedii kryminalnej Juliusza Machulskiego Kiler oraz w jej kontynuacji – Kilerów dwóch tego samego reżysera. W 1999 roku otrzymała nagrodę na FPFF w Gdyni za pierwszoplanową rolę kobiecą w filmie Marka Koterskiego Ajlawiu. Wcieliła się w rolę kobiety „po przejściach”, spragnionej uczucia i stałego związku. W tym samym roku zagrała w wojennej komedii Janusza Majewskiego Złoto dezerterów.
Jesienią 2001 roku na ekrany wszedł dramat sensacyjny Piotra Wereśniaka Stacja, w którym Katarzyna Figura zagrała epizodyczną Aktorka pojawia się również w rodzimych telenowelach. Wraz z mężem stworzyła Fundację Artistic Vitamin promującą dzieła Polaków, tworzących poza granicami kraju.
AGATA BUZEK (Klara)
Ostatnio mogliśmy oglądać tę młoda, zdolną aktorkę w fantastyczno-przygodowym filmie Marka Brodzkiego Wiedźmin (2001) w roli Pavetty.
Agata Buzek od dzieciństwa marzyła o tym, żeby zostać aktorką i modelką. Uczęszczała do szkoły baletowej w Gliwicach (świetnie tańczy), a następnie, już jako licealistka, do Studium Aktorskiego w Katowicach, gdzie w arkana zawodu wprowadzała ją Dorota Pomykała. Zgłębianie tajników aktorstwa kontynuowała w Akademii Teatralnej (d. PWST) w Warszawie.
Agata Buzek debiutowała w 1997 roku w Teatrze Telewizji rolą dwórki w spektaklu Piotra Mikuckiego Perła. Pierwszą znaczącą kreację aktorską stworzyła w roli Rudej Czapli, kelnerki zakochanej w młodym muzyku, w kinowej komedii Roberta Glińskiego Kochaj i rób co chcesz. Krzysztof Zanussi powierzył jej jedną z głównych ról w telewizyjnym filmie Skarby ukryte (z cyklu Opowieści weekendowe), a Jerzy Wójcik w również telewizyjnych Wrotach Europy.
Miłym akcentem w karierze Agaty Buzek była projekcja włoskiego filmu z jej udziałem – wyemitowanej niedawno w TVP Ballady o czyścicielach szyb Pietro Del Monte – na 55 Międzynarodowym Festiwalu w Wenecji w 1998 roku. (Film pokazano poza konkursem).
Agata Buzek wystąpiła w kilku spektaklach Teatru Telewizji, m.in. w takich jak Nas troje Marka Koterskiego, Moja córeczce Andrzeja Barańskiego, Gdy tańczy Izadora Magdaleny Łazarkiewicz. W Soplicowie, opartym na Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza, była Zosią. oraz Gdy tańczy Isadora M. Łazarkiewicz.
W 1998 roku Agata Buzek prezentowała kreacje na jedynym pokazie mody Calvina Kleina w Polsce. Większość czasu spędza za granicą, we Francji i w Niemczech. Mówi po niemiecku, angielsku, włosku i francusku. Od dwóch lat współpracuje w Paryżu z agencją Madison, prezentując kolekcje sławnych kreatorów mody.
RAFAŁ KRÓLIKOWSKI (Wacław)
O takim początku kariery marzy każdy młodym aktor. Rafał Królikowski debiutował bowiem – i to główną rolą – w filmie jednego z najwybitniejszych twórców polskiego i światowego kina, Andrzeja Wajdy. Filmem tym był Pierścionek z orłem w koronie z roku 1992. Stworzona w tym polityczno-wojennym dramacie kreacja przyniosła Królikowskiemu Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiemu przyznawaną wyróżniającym się aktorom młodego pokolenia.
Inne filmy kinowe z udziałem Królikowskiego to m.in. Pożegnanie z Marią Filipa Zylbera, Legenda Tatr Wojciecha Solarza i Dzieje mistrza Twardowskiego Krzysztofa Gradowskiego – baśń dla dzieci, której odtwórca roli Wacława w Zemście zawdzięcza nagrodę Jury Dziecięcego na Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Poznaniu. Na duże ekrany trafiła ponadto zabawna komedia Tomasza Koneckiego Pół serio, zmontowana z odcinków telewizyjnych. Rafałowi Królikowskiemu i Edycie Olszówce przyniosła nagrodę dla duetu aktorskiego na FPFF w Gdyni w roku 2000.
W teatrze Rafał Królikowski grał Koadiutora w Awanturze w Chioggi Goldoniego, syna w Pelikanie Strindberga, Gustawa w Ślubach Panieńskich Fredry czy Kirkona w Balladynie Słowackiego. Krytycy bardzo wysoko ocenili grę Rafała Królikowskiego w spektaklu Dwóch panów z Werony Szekspira oraz w Heddzie Gabler Ibsena, którą mogliśmy oglądać w Teatrze Telewizji.
Rafał Królikowski uhonorowany został Feliksem Warszawskim, stołeczną nagrodą teatralną za najlepsza rolę drugoplanową w Kalece z Inishmaana Mc Donagha, wystawianą w Teatrze Powszechnym. W 1999 roku otrzymał Nagrodę im. Jacka Woszczerowicza.
Rafała Królikowskiego często mogliśmy oglądać na ekranach telewizyjnych: w filmach Przystań Jana Hryniaka i 20 lat później Michała Dudziewicza, w widowisku Andrzeja Wajdy Bigda idzie!!!!, w znanych serialach i telenowelach, takich jak Klan, Na dobre i na złe, Miodowe lata czy Palce lizać.
