ndrzej Wajda myślał o sfilmowaniu Zemsty od bardzo dawna, ale zawsze wyłaniał się jakiś inny projekt i odsuwał ekranizację komedii Fredry w czasie. Reżyser zresztą bał się tego przedsięwzięcia, uważał je za bardzo trudne i długo nie miał pewności, czy jest do niego gotowy. Nie ukrywa, że podjął zadanie zachęcony artystycznym i komercyjnym sukcesem Pana Tadeusza. Jednakże poemat Adama Mickiewicza i dramat Stanisława Wyspiańskiego Wesele, od którego trzydzieści lat temu zaczęła się przygoda Wajdy z filmowaniem tekstów mówionych – także na ekranie – wierszem, dawały możliwości przełożenia ich na język kina. Pan Tadeusz zachęcał do tego bogactwem niemal sensacyjnej intrygi, scenami masowymi, opisami krajobrazów. W Weselu wiele miejsca dla wyobraźni i inwencji reżysera pozostawiały zwłaszcza metafizyczne partie sztuki, te ze zjawami, Chochołem itp.
Zemsta Fredry nie daje tych szans. Fabuła nie istnieje tu poza dialogiem, dlatego trudno znaleźć w niej miejsca potencjalnie filmowe – mówi Andrzej Wajda. W przypadku „Zemsty” problemem nie była mnogość konwersacji i monologów, ale to, jak odnajdą się w tym aktorzy, tworząc iluzję rzeczywistości.
Tekst „Zemsty” wydaje się łatwy do zapamiętania i wypowiedzenia – kontynuuje reżyser. Z drugiej strony, jest tak doskonały w swojej konstrukcji, że wystarczy „połknięcie” przez aktora jednej sylaby, a całą scena traci sens. Innymi słowy, wiersz „Zemsty” – najpiękniej w języku polskim napisanego utworu literackiego – trzeba mówić doskonale: ze zrozumieniem i bez wysilania się, czyli tak jak radził swoim aktorom Hamlet. Strofy mają tak idealny rytm, że jeśli uchwycą go aktorzy, widzowie, po kilku minutach projekcji, oswoiwszy się z faktem, że oglądają film mówiony wierszem, uznają ten sposób mówienia z ekranu za całkowicie naturalny. Publiczność, niesiona melodią wiersza Fredry, urzeczona jego humorem, zafascynowana grą aktorów, przestanie zwracać uwagę na teatralność literackiego pierwowzoru.
