TOM TYKWER w wieku 14 lat zaczął pracować w kinie, aby móc nocami bez ograniczeń oglądać ulubione filmy. W 1984 roku przenosi się do Berlina, gdzie prawie przez 10 lat prowadzi jedno z najbardziej znanych kin studyjnych: Moviemento. Dodatkowo kręci dla telewizji portrety swoich ulubionych reżyserów: Akiego Kaurismäki, Wima Wendersa, Petera Geenawaya i Larsa von Triera. W 1991 roku powstaje Because, jego krótkometrażowy debiut filmowy, pokazany na festiwalu w Hof. W dwa lata później kręci pierwszy film pełnometrażowy, bardzo dobrze przyjęty przez krytyków Die tödliche Maria. Wspólnie z dawnymi współpracownikami w 1984 roku zakłada agencję produkcji i dystrybucji filmowej
X-Filme Creative Pool. Obok Tykwera pracują w niej tacy reżyserzy jak: Wolfgang Becker
i Dani Levy. W 1996 roku wspólnie z Wolfgangiem Beckerem pisze scenariusz filmu Das Leben ist eine Baustelle, a rok później do kin wchodzi drugi film Tykwera - Winterschläfer. Kolejny rok przynosi kolejny film Biegnij, Lola, biegnij (Lola rennt), który staje się ogromnym sukcesem zarówno artystycznym (osiem nagród i wyróżnień przyznanych podczas rozdania Niemieckiej Nagrody Filmowej) jak i komercyjnym. Następnym filmem jest Księżniczka i wojownik (Der Krieger und die Kaiserin) (2000), a po nim powstaje nakręcony na podstawie scenariusza Krzysztofa Kieślowskiego i Krzysztofa Piesiewicza film Niebo (Heaven).
GERARD DEPARDIEU. Słynny aktor francuski, który rozpoczął karierę w teatrze objazdowym z Patrickiem Dewaere i Miou-Miou. Wystąpił w ponad stu filmach. Za rolę w Ostatnim metrze (1980) Truffauta nagrodzony Cezarem dla najlepszego aktora. Po sukcesach w rodzinnym kraju przyszła kolej na rozgłos międzynarodowy, który artysta zyskał dzięki udziałowi w filmie Cyrano de Bergerac Jean-Paula Rappeneau. Kreował tam główną rolę, za którą uhonorowano go kolejnym Cezarem, Złotą Palma w Cannes oraz nominacją do Oscara. W 1990 roku wystąpił w Zielonej karcie (The Green Card) Petera Weira, za co nagrodzono go Złotym Globem. Sporym osiągnięciem artystycznym była tez rola pisarza w dramacie Czysta formalność (Una Pura Formalita) Tornatore. Depardieu ma na swoim koncie sporo ról w adaptacjach klasycznych dzieł literackich oraz filmach kostiumowych, jak Wszystkie poranki świata (Tous les maties du monde) Alaina Corneau, Camille Claudel, Germinal Claude'a Berri, Człowiek w żelaznej masce (The Man In the Iron Mask), czy Vatel (2000) Rolanda Joffe.
JOEL I ETHAN COEN – bracia stanowią jeden z najciekawszych duetów twórczych naszych czasów. Od dzieciństwa byli zainteresowani kinem. Pierwsze scenariusze zaczęli pisać po ukończeniu szkoły średniej. Na początku lat 80. Joel rozpoczął współpracę z reżyserem Samem Raimi, z którym zrobił głośny horror Martwe zło (The Evil Dead) a następnie wraz z Ethanem pracował nad scenariuszem kolejnego obrazu artysty "Crimewave". W 1984 r. bracia Coen nakręcili swój pierwszy film Blood Simple. Obraz ten bardzo spodobał się krytykom i przyniósł twórcom pochlebne recenzje. W tym miejscu należałoby wyjaśnić, iż jakkolwiek w każdym filmie zrobionym przez braci Coen Joel występuje jako reżyser a Ethan jako producent, to faktycznie praca nad dziełem jest wspólna. W 1987 r. ich nazwisko stało się znane na całym świecie dzięki doskonałej komedii Raising Arizona. Obraz ten otworzył braciom drogę do prawdziwej sławy. Cztery lata później otrzymali oni swoją pierwszą Złotą Palmę na festiwalu w Cannes za film Barton Fink. W 1997 r. bracia odnieśli swój największy do tej pory sukces. Za obraz Fargo otrzymali Złotą Palmę i nagrodę za reżyserię na festiwalu w Cannes a także statuetkę Oscara, nie licząc nagród, które wręczono twórcom na mniej liczących się konkursach.
GUS VAN SANT zdobył uznanie publiczności i krytyków już pierwszym swoim filmem fabularnym Mala Noche, który nagrodzony został Nagrodą Krytyków Los Angeles dla najlepszego niezależnego filmu eksperymentalnego 1987 roku. Kolejny film - Drugstore Cowboy, wyreżyserowany przez Van Santa, który był również współautorem scenariusza (z Danielem Yostem), z udziałem Matta Dillona i Kelly Lynch wyróżniony był wieloma nagrodami, w tym: 1989 National Society of Film Critics Award dla najlepszego filmu, scenariusza i za najlepszą reżyserię. Jego następny film fabularny Moje własne Idaho (My Own Private Idaho) był poetyckim obrazem o poszukiwaniu rodziny. Zagrali w nim River Phoenix i Keanu Reeves. Film wielokrotnie nagradzano; otrzymał między innymi Independent Spirit Award za najlepszy scenariusz, muzykę i za najlepszą rolę pierwszoplanową, jak również nagrodę krytyków dla najlepszego aktora na Festiwalu w Wenecji. Kolejny obraz I kowbojki mogą marzyć (Even Cowgirls Get the Blues), nowofalowy film drogi, eksplorujący zagadnienia tożsamości seksualnej i zmian społecznych. Jego scenariusz oparty został na uwielbianej przez czytelników, magicznej powieści Toma Robbina. W filmie zagrali Uma Thurman, Lorraine Bracco, Rain Phoenix i John Hurt. Inne jego filmy to Gerry i nagrodzony Złotą Palmą w 2003 roku Słoń (Elephant) oraz Last days.
WES CRAVEN to jeden z najpopularniejszych twórców horrorów. Reżyser, scenarzysta, producent i aktor. Były nauczyciel przedmiotów humanistycznych, który w latach 70. porzucił karierę naukową dla filmu. Zaczynał jako asystent producenta i reżysera, Seana Curninghama, w kilku niskobudżetowych komediach. W 1972 roku wyreżyserował swój pierwszy film, Last House on the Left - mroczną, realistyczną opowieść o gwałcie i przemocy. Po pięcioletniej przerwie Craven nakręcił swój kolejny horror, The Hills Have Eyes, który został uznany za klasyka gatunku lat 70-tych.
Największą sławę przyniósł mu Koszmar z ulicy Wiązów (A Nightmare on Elm Street) - historia Freddy'ego Krugera, potwora, prześladującego w snach nastolatków z małego amerykańskiego miasteczka. Ten sugestywny horror okazał się tak ogromnym sukcesem frekwencyjnym, że w ciągu kilkunastu lat powstał cały cykl filmów o Freddym. Wielkim hitem kinowym stał się też przewrotny Krzyk (Scream). W 1997 r. powstał Krzyk 2 (Scream 2), zaś w roku 2000, na ekrany weszła trzecia część popularnego thrillera.
NATALIE PORTMAN od dzieciństwa interesowała się aktorstwem. Na dużym ekranie zadebiutowała w 1994 r. rolą w głośnym obrazie Luca Bessona Leon zawodowiec (Leon). Stworzyła tam, partnerując Jean Reno doskonałą kreację Matyldy, za którą zebrała rewelacyjne recenzje. Od tamtej pory jej kariera rozwija się w bardzo szybkim tempie.
Wcieliła się w postać pasierbicy Ala Pacino w Gorączce (The Heat), córki prezydenta USA w filmie Marsjanie atakują (Mars Attacks!) Tima Burtona, a z Woodym Allenem spotkała się na planie Wszyscy mówią: Kocham Cię! (Everyone Sais I Love You). Zagrała rolę królowej Amidali w trzech częściach Gwiezdnych Wojen (Star Wars); swoją odwagę i kunszt aktorski zademonstrowała w filmie Mike'a Nicholsa Bliżej (Closer), w którym wciela się w postać strtiptizerki Alice. Ta rola przyniosła jej pierwszą naprawdę poważną nagrodę, Złoty Glob w kategorii najlepszej aktorki drugoplanowej.
Portman, absolwentka prestiżowego uniwersytetu Harvarda, poza aktorstwem znana jest także ze swojego zaangażowania w życie polityczne oraz działalność charytatywną.
FANNY ARDANT zadebiutowała w wieku 25 lat. Początki jej kariery nie były łatwe, ale już w 1979 roku wystąpiła w serialu TV Les Dammes de la Cote. Chociaż serial odniósł umiarkowany sukces, dla Fanny był on przełomowy. Dzięki niemu młodą aktorkę zauważył Francois Truffaut. Ardant zagrała w jego dwóch filmach: Kobieta z sąsiedztwa (The Woman Next Door)
i Nareszcie niedziela (Virement dimanche!). Dzięki pierwszemu z nich zdobyła międzynarodową sławę i nominację do Cezara. Kolejne role w Pułkowniku Chabercie (Le Colonel Chabert)
i Melo umocniły jej pozycję gwiazdy. Fanny Ardant grywała także w produkcjach włoskich (Kolacja [La cena]) i hollywoodzkich (Sabrina, Elizabeth). Francuska aktorka znana jest ze swojego trudnego charakteru. Sama twierdzi, że chociaż ma duże poczucie humoru, jest pesymistką. W 2001 roku zagrała w Boskie jak diabli (No News from God), a rok później w 8 kobietach (8 femmes) obok takich gwiazd jak Catherine Deneuve czy Isabelle Huppert. Oba filmy przysporzyły Fanny Ardant wielkiej popularności wśród widowni na całym świecie.
JULIETTE BINOCHE zyskała uznanie rolą powściągliwej Terezy w Nieznośnej lekkości bytu (The Unbearable Lightness of Being). Zadebiutowała w wieku dwudziestu lat we francuskiej produkcji Les Nanas. W filmach wybitnych francuskich reżyserów w pełni zaprezentowała swój talent. Pojawiła się w dziele Jean-Luca Godarda Je vous salue, Marie, gdzie zagrała zazdrosną byłą kochankę Josepha, oraz w Złej krwi (Mauvais sang).
Po świetnej roli w Nieznośnej lekkości bytu Binoche wróciła do rodzinnej Francji i jedynie od czasu do czasu podróżowała do Stanów, by zagrać tam w filmach. Pojawiła się jako polska prostytutka, zaprzyjaźniona ze Scottem Glennem (zawoalowana postać Henry'ego Millera) w odcinku serialu HBO Women & Men II, nakręconego przez Mike'a Figgisa. Binoche dalej umacniała swoją pozycję w Skazie (Fatale) Louisa Malles i Niebieskim, pierwszej części trylogii Krzysztofa Kieślowskiego, gdzie zagrała kobietę zmagającą się z teraźniejszością po przeżytej tragedii. Zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Wenecji.
WILLEM DAFOE zajmuje w kinie światowym wyjątkową pozycję. Jednak zanim zagrał w 1985 w Żyć i umrzeć w Los Angeles (To Live and Die i L.A.) Williama Friedkina, grywał zazwyczaj mroczne role sadystycznych szaleńców w mniej znanych obrazach. Rola w filmie Friedkina przyniosła mu zainteresowanie największych sław Hollywood. Druga połowa lat 90-tych to wielkie role Dafoe w Plutonie (Platoon) Oliviera Stone'a [nominacja do Oscara] oraz Ostatnim kuszeniu Chrystusa (The Last Temtation of Christ) Martina Scorsese. Od tego momentu grywał głownie role heroicznych bohaterów, takich jak agent FBI w Mississippi w ogniu (Mississippi Burning) czy uwięziony przez nazistów bokser w Triumfie ducha (Triumph of the Spilit). Do swego mroczniejszego wcielenia wrócił na początku lat 90-tych w Beksie (Cry Baby) i Dzikości serca (Wild At Hart) gdzie zagrał lubieżnego bandytę. Można go było zobaczyć w nagrodzonym 9 Oscarami Angielskim pacjencie (The English Patent), Speed 2: Wyścig z czasem (Speed 2: Cruise Control), Lulu na moście (Lulu on the Bridge). Zadebiutował w The Loveless, następnie wystąpił m.in. w filmach: Zagadka nieśmiertelności (The Hunger), Żyć i umrzeć w Los Angeles (To Live and Die In L.A.), Sidła miłości (Body of Evidence), Mississippi w ogniu (Mississippi Burning) Alana Parkera, White Sands, Urodzonym 4 lipca (Born of the Fourth of July) Olivera Stone'a, Light Sleeper, Stan zagrożenia (Clear and Present Danger), Tom and Viv oraz zrealizowanym w Polsce Triumph of the Spirit.
STEVE BUSCEMI to aktor, którego charakterystycznych, wyrazistych kreacji ekranowych nie sposób zapomnieć. Zanim trafił do filmu, występował w teatrze. Już na początku swej kariery kinowej wykazał się dużym kunsztem aktorskim. Stworzył przejmujący wizerunek chorego na AIDS, w niezależnej produkcji Billa Sherwooda, Parting Glances, opowiadającej o środowisku gejów. Kolejne filmy z jego udziałem to m.in. thriller Call Me (1988), Slaves of New York Jamesa Ivory'ego, Mystery Train Jima Jarmusha, Książę Nowego Jorku (Prince of New York) Abla Ferrary oraz debiut reżyserski Quentina Tarantino Wściekłe psy (Reservoir Dogs). Swoją pierwszą główną rolę zagrał w komedii Alexandre Rockwella In the Soup. Choć zwykło się go kojarzyć głównie z kinem niezależnym, brał także udział w realizacji wysokobudżetowych widowisk, jak Armageddon. W 1992 roku zadebiutował jako reżyser filmem What Happened to Pete.
GENA ROWLANDS zadebiutowała w 1955 roku, w telewizyjnym serialu Top Secret. Większa część jej aktorskiej kariery związana jest z filmami męża - znakomitego reżysera Johna Cassavetesa (byli małżeństwem przez 35 lat, aż do jego śmierci w 1989 roku). Zagrała w takich jego filmach, jak Dziecko czeka (A Child is Waiting), Twarze (Faces), Minnie i Moskowitz, Kobieta pod presją (A Woman Dunder the Influence), Premiera (Opening Night) czy Gloria. Wystąpiła również w filmach Gra w serca (Playing By Hart) i Jak jej nie kochać (She’s So Lovely) w reżyserii swojego syna Nicka Cassavetesa. Ostatnio często bierze udział w prestiżowych produkcjach telewizyjnych np.: Kolor miłości (Color of Love). Wielokrotnie nagradzana na festiwalach filmowych i dwukrotnie nominowana do Oscara. W 1978 roku otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia na MFF w Berlinie za Premierę.
NICK NOLTE przyciągnął uwagę publiczności rolą zbuntowanego młodszego brata w miniserialu telewizyjnym Bogacz, biedak. Na dużym ekranie pojawił się u schyłku lat siedemdziesiątych.
Widownia przyzwyczaiła się oglądać Nolte'ego w rolach twardych, nieustępliwych facetów; zagrał między innymi u boku Eddiego Murphy'ego w Czterdziestu ośmiu godzinach; odtwarzał ekscentrycznego obiboka w Down and out in Beverly Hills; rasistowskiego policjanta w Q & A Sidney'a Lumeta; prawnika, którego prześladuje przeszłość w Przylądku strachu i rodzica starającego się znaleźć lekarstwo na śmiertelną chorobę w Oleju Lorenza (Lorenzo’s Oil).
W roku 1994 Nolte wystąpił w trzech filmach: I'll Do Anything była komedią, w której grał nowojorskiego aktora w Hollywood. W Blue Chips zagrał trenera w koledżu, zaś w Kocham kłopoty (I Love Trouble) reportera zakochanego w Julii Roberts.
