Jej twórcą jest Norman Garwood, który wprawdzie projektował dekoracje do filmu Terry'ego Gilliama "Brazil" i był za nie nawet nominowany do Oscara, ale z najbardziej rozpowszechnioną, "kosmiczną" odmianą fantastyki naukowej spotkał się w swej pracy po raz pierwszy na planie "Zagubionych w kosmosie". Garwood w samych superlatywach mówi o reżyserze filmu - Stephenie Hopkinsie: "Stephen jest obdarzony wielkim zmysłem wizualnym. Będąc w przeszłości ilustratorem i realizatorem wideo wyrobił sobie oko. To człowiek pełen pomysłów. Sypie obrazami jak z rękawa i potrafi docenić wizję, którą stara się wykreować scenograf". W myśl założeń Garwooda i Hopkinsa, dekoracje w "Zagubionych w kosmosie" miały odbiegać od scenograficznego szablonu filmów science-fiction. "Wykreowanie czegoś nowego, nie wywołującego żadnych skojarzeń z czymkolwiek, co widziało się wcześniej, jest niewdzięcznym zadaniem. Lecz jednocześnie pozwala ono wspaniale wyszaleć się wyobraźni", mówi Garwood. Za chwilę zdradzi szczegóły scenograficznej koncepcji "Zagubionych w kosmosie": "W kilku przypadkach sceneria została bardzo wyraźnie zarysowana, gdyż właśnie te miejsca nadawały charakter całemu filmowi. Pojazd kosmiczny Jupiter 1 posiadał kluczowe znaczenie jako statek-matka, z którego startuje w przestrzeń kosmiczną znacznie ładniejszy Jupiter 2, ukazując się nam po raz pierwszy. Sądzę, że ta scena usatysfakcjonuje zarówno fanów dawnego serialu, jak i nową publiczność". W jedenastu halach zdjęciowych Shepperton Studios ekipa kierowana przez Garwooda zbudowała ponad piętnaście dekoracji, z których każda miała wielkość katedry. Najważniejsze dekoracje przedstawiały ośrodek kontroli lotów kosmicznych, pokład Jupitera 2, pozaziemski pojazd kosmiczny Proteus oraz powierzchnię nieznanej planety. Wszystkie dekoracje w filmie Hopkinsa mają wspólną cechę: nie znajdziemy w nich ani jednej linii prostej. Opierają się na krzywiznach i zaokrągleniach. Takie było życzenie reżysera, a rezultat daje widzowi poczucie nie kończącej się przestrzeni.
Reklama
