MONIA CHOKRI (Marie Camille)
Gdy na moment opada jej neurotyczna maska - co zdarza się niezmiernie rzadko - widzimy Marie Camille taką, jaka jest naprawdę: młodą kobietę porzuconą w dużej mierze z własnej winy, która, podobnie jak inne dwudziestolatki, poszukuje miłości - choć z większą niż zwykle dozą desperacji i agresji.
W tym przełomowym momencie swojego życia, Marie nadal tkwi w okowach naiwnego i dziewiczego romantyzmu, który całkowicie oparł się naporowi rzeczywistości. Pomimo wrodzonego narcyzmu, nadal wierzy w swoje niemożliwe marzenie i ślepo próbuje je zrealizować - ubrana w starą sukienkę, kopcąc 60 papierosów dziennie i nie zwracając uwagi na nikogo innego.
Marie jest zarazem średniowieczna i współczesna. Uosabia podupadłą elegancję minionej ery, żyjąc w iście neurotycznym tempie XXI wieku.
Zwykle wielkie historie miłosne oddzielają od siebie tysiące lat; upływ czasu nie uszlachetnia jednak ani ludzi, ani ich losów. Im bardziej wszystko się zmienia, tym bardziej pozostaje takie samo.
Monia Chokri
Po zakończeniu w 2005r. studiów na Conservatoire d'art dramatique de Montréal, Monia Chorki oddała się pracy nad kilkoma projektami teatralnymi, m.in.: L'évangile selon Salomé Alexandre'a Marine'a, Ailleurs Serge'a Mandeville'a, Chroniques Emmanuela Schwartza, oraz Les mauvaises herbes Benoîta Vermeulena. W 2006r. zagrała w Le songe de l'oncle Igora Ovadisa, zaś w 2007r. wystąpiła w Le Diable en partage Fabrice'a Melquiota. Oba przedstawienia zostały wystawione przez Du Bunker Company, której była współzałożycielką.
Monię Chokri można zobaczyć także w krótkometrażowym filmie Anne Emond pt. Frédérique au centre, oraz Hier, demain, hier Xaviera Rondeau-Beauchesne'a. Zagrała także w L'Âge des tén?bres Denysa Arcanda.
NIELS SCHNEIDER (Nicolas M.)
Czego szukamy w obiekcie pożądania? Przede wszystkim PIĘKNA... Pierwsza strzała miłości uderza bowiem zwykle w ciszy, gdy wzrok kochanki przemierzając przestrzeń oddzielającą dwa ciała spoczywa na twarzy swego przyszłego oprawcy. Kolejnym wymogiem jest TAJEMNICZOŚĆ. Szczere dyskusje i bezpardonowe deklaracje zamiarów nie wytwarzają tej odurzającej atmosfery ryzyka: a bez ryzyka nie ma adrenaliny... Jedynie wątłe bicie samotnego serca.
Ręka w rękę z tajemniczością kroczy zaś NIEJEDNOZNACZNOŚĆ, spowijająca gęstą mgłą prawdziwe zamiary drugiej osoby i zachęcająca do prób ich odgadnięcia. Obiekt pożądania nigdy nie zdradza swoich kart - podsyca tylko u swej zwierzyny jej pierwotną ciekawość. Co więcej, musi być DOTYKALNY, bowiem jego potencjalnej kochance w niestrudzonym poszukiwaniu oznak zainteresowania największą satysfakcję sprawi kontakt fizyczny. A niezależnie od jego potencjalnej przypadkowości, fizyczny kontakt reprezentuje miłość w jej najbardziej przekonującej formie, zdaje się bowiem dawać - jakkolwiek ulotną - odpowiedź na palące pytanie: "Czy on czuje to samo, co ja?"
Nie można wykluczyć, że Nicolas M. posiada wszystkie wyżej wymienione cechy. Czynią go one idealnym kandydatem do tytułu księcia wśród łamaczy serc.
Niels Schneider
Niels Schneider zaczynał karierę zarazem w kinie i telewizji. Wystąpił na małym ekranie w 15/LOVE, Canadian Case Files, III, S.O.S. a ostatnio w Virginie.
Jego dorobek filmowy to m.in. krótkie metraże: La Dame de Pique (C. Khoury); La neige cache l'ombre des figuiers (S. Najari); oraz Les chroniques de l'autre (S. Farkas Bolla).
W 2007 roku Niels Schneider zagrał Sachę w wyrazistym Tout est parfait Yves-Christiana Fourniera. Od tego czasu wystąpił w Do biegu gotowi, impreza! 2 (F. D'Amours); 2 Frogs (D. Papineau); oraz Zabiłem swoją matkę (X. Dolan). Tego lata zobaczymy go w debiutanckim filmie Michaëla Youna pt. Fatal.
XAVIER DOLAN (Francis Riverëkim)
W przyjaźni, podobnie jak w miłości, zawsze toczy się walka o dominację - równie subtelna i ulotna, co kontekst, w którym się rozgrywa. Równowaga jest nieosiągalna, jedna ze stron zawsze osiąga przewagę. A w momencie, gdy to się dzieje - druga automatycznie staje się uległa.
Uległość jest nieodrodną cechą Francisa Riverëkima. Dyskretny, skromny, mówiący niewiele, lecz zawsze wyrażający się z dużą precyzją - wszystkie te cechy wskazują na niemal namacalną wrażliwość człowieka skąpanego w cieniach i słodyczy.
Mimo to, łagodny wspólnik Marie Camille nie jest bynajmniej bezzębnym tresowanym pieskiem. Nawet, jeśli jedną ręką delikatnie pieści ją, wycofując się z zaproszenia do teatru i tym samym dając jej wolne pole do popisu, to następnie zadaje cios drugą: "Gdzie się do cholery podziewaliście?" pyta wprost, gdy Nicolas i Marie wchodzą do kawiarni, w której je kolację ze znajomymi. "Dopiero, co wyszliśmy z teatru", tłumaczy Nicolas, nieświadom zasad tej rozgrywki. "A, z teatru... Zupełnie zapomniałem", odpowiada Francis.
Ta dwójka adwersarzy, choć tak od siebie różnych, jest siebie warta. Prosto w twarz, poniżej pasa... kochają walczyć, czy walczą o miłość?
Xavier Dolan
Xavier Dolan zadebiutował w wieku czterech lat w serii telewizyjnych reklam dużego koncernu farmaceutycznego. Od tego czasu wystąpił w wielu filmach (J'en suis, La forteresse suspendue; Miroir d'été) i serialach telewizyjnych (Omert?, L'or). Ostatnio zagrał w kontrowersyjnym Martyrs. Skazani na strach Pascala Langiera.
W maju 2009 roku jego reżyserski debiut, Zabiłem swoją matkę, został wybrany do sekcji Directors' Fortnight 41-ego festiwalu w Cannes, na którym zdobył Prix Regard Jeune, Art Cinema Award, oraz Prix SACD. Film nadal pokazywany jest na festiwalach na całym świecie i zdobył już ponad 31 różnych nagród. Był też kanadyjskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film obcojęzyczny i dostał nominację do Cesara. Wyśnione miłości to drugi pełnometrażowy film fabularny Dolana.
