Akcja umiejscowiona jest w odległej przeszłości, której realia, w naszym pojmowaniu dziejów, najbliższe są okresowi wczesnego średniowiecza tj. V - IX wieku n.e. jednak takie umiejscowienie jest nieistotne a wręcz mylące jak zwykle w literaturze fantasy. Są tu wykorzystane elementy różnych kultur i obyczajów, wątków zaczerpniętych z mitologii, baśni i legend; celtyckich, anglosaskich, normańskich, słowiańskich i starogreckich.
Rzecz dzieje się na pograniczu dwóch światów etnicznych. Jeden z nich to świat już o wykształconych cechach narodowych w postaci małych prężnych państw. Łączą je typowe cechy wczesnofeudalnych formacji państwowych, między innymi drapieżność i ekspansywność. Świat drugi to świat tzw. "starszego ludu" albo "ludzi starszej krwi" lub też nieludzi w obiegowym, pogardliwym nazewnictwie. Są to w historycznej kolejności zasiedlania tych ziem: gnomy, krasnoludy, elfy, driady oraz wiele innych mniejszości lub grup powstałych z ich wymieszania. Część z nich asymiluje się pełniąc funkcje służebne wobec ludzi, część żyje w związkach plemiennych lub w rezerwatach, pozostając w różnym stopniu zależności i podległości wobec ludzi. Mniejszości te są stale spychane w odległe i nieurodzajne okolice, gdzie grozi im wegetacja i wyginięcie. Konflikt między ludźmi a przedstawicielami ludzi starszej krwi nabiera z czasem charakteru rasowego i ideologicznego, uzasadniającego terytorialną ekspansję i etniczną eksterminację. Elfy, bo one są przede wszystkim uosobieniem niezależności i woli przetrwania przeciwstawiają się najsilniej ludziom, jednak ich los jest przesądzony; są zbyt dumni, nieżyciowi - odrzucając możliwość koegzystencji. Fizycznie są tacy sami jak ludzie, bo pochodzą z przedostatniej migracji, jednak wyróżniają ich pewne cechy fizyczne, psychiczne i genetyczne. Krasnoludy - jeszcze wcześniejsi mieszkańcy tych ziem to lud niski, krępy, brodaty; rasa wojowników i najemnych żołnierzy. Cieszą się niejakim uznaniem w oczach ludzi i pełnią funkcje porządkowe i wojskowe.
Pogranicze - to pas ziemi niczyjej, gdzie toczą się walki zwaśnionych grup i rodzą się różne potwory. Nie ma już ich tak dużo jak niegdyś, bo zostały silnie przetrzebione. W istocie te krwiożercze i dzikie stwory są przedstawicielami bądź ginących gatunków, które wypełniały istniejący niegdyś system ekologiczny, bądź też są to zmutowane, przerażające istoty, ogarnięte żądzą zabijania. Walcząc z nimi zaciekle, na przestrzeni setek lat, ludzie stworzyli specjalny cech rycerzy spod znaku wilka, zwany "Wiedźminami". Są oni znakomicie przygotowani do walki i zabijania. Te specjalne właściwości okupione są utratą wielu cech ludzkich. Właściwie są to mutanty - nibyludzie, którzy w dzieciństwie przeszli etap drastycznych przemian. Bezwzględni, niewrażliwi, pozbawieni uczuć, mają swój kodeks honorowy, podporządkowany naczelnemu zadaniu: bronić ludzi i nigdy nie występować przeciwko nim. Jeden z rycerzy lub może wybitny ich przedstawiciel jest bohaterem cyklu.
