TONINO BENACQUISTA (pisarz, scenarzysta)
Pierwsza książka Tonino Benacquisty Nailed Like a Pin-up In a Gi’s Locker została opublikowana w 1985 roku. Cztery lata później wydano Sleeping-car Madonna. W 1991 Loser’s Comedia zdobyła trzy nagrody we Francji. Inne książki Benacquisty, takie jak Dawn Bites, Three Red Sqares On a Black Background, Saga, Someone Else, i niedawno wydana Malavita, zdobywały kolejne nagrody.
To drugi scenariusz Benacquisty, po pierwszym napisanym we współpracy z Jacquesem Audiardem Na moich ustach (Na moich ustach) zdobywcą francuskiego Cezara dla najlepszego scenariusza.
Fingers
Nie widziałem filmu Fingers, kiedy Jacques poprosił mnie o jego adaptację. Prawdziwi fani kina pamiętają go, jako niezapomniane przeżycie. Wspominają Harvey’a Keitela rozdartego między mafią, a fortepianem. Niektórzy zapamiętali nawet sceny, których wcale nie ma w filmie. Kiedy go zobaczyłem, nie bardzo mi się spodobał. Był zbyt swobodny, zbyt w stylu „patrzcie, to film kultowy”. Nie byłem także przekonany do opowiedzianej tam historii. Uważałem, że problemem będzie przeniesienie opowieści do Francji i we współczesne czasy. Ale składając entuzjazm Jacquesa i moje zastrzeżenia wiedzieliśmy, że jakoś to wykorzystamy.
Film noir
To nie jest czarny film, mimo, że jest tam przemoc, broń, mafia i tego typu rzeczy. Jacques i ja czytaliśmy wiele thrillerów, ale nie w taki sposób wyobrażaliśmy sobie ten film. To miała być historia dojrzewania mężczyzny. W rytmie serca nie jest filmem przynależącym do konkretnego gatunku. Filmy Jacquesa Audiarda nigdy takimi nie są.
Adaptacja
Zachowaliśmy podstawową historię z filmu Tobacka, ale zmieniliśmy wszystko inne. Dodaliśmy postacie żeńskie, usunęliśmy postać matki, która u nas pojawia się jedynie w wyobraźni syna. Chyba najbliższa oryginałowi jest postać ojca, grana przez Nielsa Arestrupa.
Metamorfozy
Chcieliśmy pokazać postać, która doświadcza rozkwitania, po raz pierwszy w życiu. Zaczyna sobie zadawać pytania i jednocześnie stawiać sobie samemu wymagania. Od kiedy zostaje zaproszony na przesłuchanie, proces metamorfozy rozpoczyna się. Nawet pomimo tego, że nadal pracuje w nieruchomościach, tempo jego życia ulega zmianie. Od tej pory zaczyna istnieć w dwóch oddzielnych światach. Nadal silnie tkwi w jednym, ale możliwość przejścia do drugiego staje się realna. Naprawdę ma szansę zostać pianistą. Wydaje mi się, że większość ludzi może się identyfikować z tą potrzebą bycia lepszym, niż się w rzeczywistości jest. Z potrzebą emancypacji.
Miao-Lin
Kiedy Pan Fox proponuje Tomowi przesłuchanie, ten nie wie, gdzie się udać, by nauczyć się gry. Jego umiejętności wymagają dopracowania. Uznaliśmy, że nie byłoby dobrze skonfrontować tej postaci z kimś bardzo wyedukowanym, profesjonalnym. Z punktu widzenia narracji, szczegóły muzycznego kształcenia były zbyteczne, wręcz przeszkadzające. Dlatego wpadliśmy na pomysł stworzenia postaci młodej Azjatki, zdolnej pianistki, która szuka pracy. Podobało nam się w niej jeszcze coś innego – jej potencjał miłosny. Jej gesty, pauzy, spojrzenia, mogły wskazywać oburzenie, zdenerwowanie i złość. Całą gamę emocji.
Kobiety
Jednym ze sposobów przedstawienia zmian zachodzących w Tomie, jest pokazanie, jak zaczyna akceptować kobiety w swoim życiu. Jak zaczyna je obserwować i ich słuchać. Osiąga dzięki temu jakąś dojrzałość. Między innymi, nawiązuje romans z żoną przyjaciela, co oznacza zatrzaśnięcie drzwi na ich twardy, męski kodeks honorowy. To droga, z której nie może zawrócić. Przeprasza Chris za to, że potraktował ją lekceważąco. Potem spotyka młodą kobietę w przebieralni i próbuje umocnić w niej wiarę w siebie. Szepcze magiczne słowa : „Bądź, kimkolwiek masz ochotę być”. To mogłoby się równie dobrze odnosić do niego samego. W rytmie serca, podobnie jak inne filmy opowiadające o zdobywaniu wiedzy i doświadczenia życiowego, pokazuje, jak w Tomie zachodzą rewolucyjne zmiany pozwalające mu na odkrycie swojego miejsca na ziemi – miejsca u boku kobiety, która jest jednocześnie doskonałą pianistką.
Tom i jego ojciec
Jacques pokazuje szczególnie dobrze brutalność relacji ojciec – syn, mimo głębokiego uczucia pomiędzy tymi mężczyznami. Ojciec jest autorytatywny, kontroluje syna i wymaga od niego uległości. Aż pewnego razu dzwoni do niego z prośbą o pomoc. Tom dba o ojca. Sekwencja wstępna pokazuje, jak mogą odmienić się relacje ojca z synem. Ojciec może stać się słabszy, delikatny i potrzebować pomocy. To nie jest tylko historia życia Toma, mogłaby być opowieścią o każdym z nas.
Minskov
Ludzie często pamiętają końcową scenę walki z filmu Fingers. Był ona bardzo brutalna. Mnie i Jacquesowi zależało na tym, żeby Tom dotarł tak daleko, jak się da. Miał pomścić ojca. Ale kiedy skończyliśmy scenariusz, zdaliśmy sobie sprawę, że nie może zabić Minskova. Kiedy spotyka go przypadkowo koło windy, wzmaga w nim chęć przemocy. To dla niego wspaniała możliwość raz na zawsze załatwienia sprawy. Ale gdyby Tom miał go zabić, cała struktura by się załamała. To zabójstwo strywializowałoby całą fabułę i podsumowało czymś w stylu „lampart nigdy nie zgubi swych kropek”. Dziwne było uświadomić sobie, że podczas pisania scenariusza nasz bohater uległ takiej zmianie, że nie będzie umiał zabić.
Twoje motywy
Na pewno są jakieś powiązania między filmem, a moimi powieściami. Ale trudno by mi było je samemu wskazać. Mam problem z analizą tych motywów. Może coś o bezkarności, albo o drugich szansach, które możemy sobie dać.
