ROMAIN DURIS - Tom
Urodzony w artystycznej rodzinie, Romain Duris, był studentem uczelni plastycznej, kiedy na ulicy wypatrzył go szef castingu, szukający nowej twarzy do „Le peril jeune”, filmu telewizyjnego w reżyserii Cedrica Klapischa, tworzonego w ramach serii „Les annes lycee” („Lata licalne”) w 1993 roku. Sukces tego grupowego portretu, w którym grali także Vincent Elbaz i Helene De Fougerolles, był tak wielki, że dwa lata później film pojawił się w wersji kinowej. W międzyczasie Duris wystąpił w „Freres” („Bracia”), filmie telewizyjnym innego obiecującego reżysera – Olivera Dahana.
Z doskonałym wyglądem, uroczym uśmiechem i mnóstwem energii, Romain Duris wkrótce został jednym z najpopularniejszych aktorów swojego pokolenia. Ponownie pracował u Dahana w filmie „Deja mort” i stał się ulubionym aktorem Cedricka Klapischa, który obsadził go w „Chacun cherche son chat” (1996) i „Maybe”(1999). Duris pracował także z Tonym Gatlifem, który zawiózł go do Rumunii, gdzie wprowadził go w świat Cyganów w filmie „Gadjo dilo”. Duris otrzymał za ten film nominację do Cezara dla najbardziej obiecującego młodego aktora 1999 roku.
W roku 2002 ogromny sukces „Smaku życia” („L’auberge espagnole”), komedii Klapischa opowiadającej o codziennym życiu grupy studentów w Barcelonie, był ważnym punktem w jego karierze. Grając nadal w bardziej niszowych projektach (od „Osmose” po eksperymentalny „Schimkent Hotel”), wystąpił również w filmach głównego nurtu – u boku Isabelle Adjani w filmie „Adolphe” i w roli tajemniczego dżentelmena-włamywacza w filmie „Arsene Lupin” obok Kristen Scott Thomas.
NIELS ARESTRUP – Robert, ojciec Toma
Urodzony w średniozamożnej rodzinie o korzeniach duńskich, Niels Arestrup dorastał pod Paryżem i studiował aktorstwo u Tani Balachovej. Karierę teatralną rozpoczął jeszcze zanim pojawił się jego pierwszy film „Miss O’Gynie et les hommes fleurs” w reżyserii Sama Pavela w 1973 roku. Potem, w 1974 roku, wystąpił w obrazie „Stavisky” Alaina Resnaisa.
Nigdy nie porzucił teatru. Budował swoją karierę na rolach drugoplanowych i grając nietypowe, tajemnicze postacie („La derobade” Daniela Duvala, „La femme flic” Yvesa Boisseta). Grał też w filmach szwedzkich i nigdy nie obawiał się odtwarzać ról czarnych charakterów („La Rumba” 1986, „Les Loups Entre Eux” 1985).
W połowie lat osiemdziesiątych, Arestrup zaczął grywać role pierwszoplanowe – kochanka w „Il futuro e donna” Marco Ferrariego (1984), węgierskiego dyrygenta w Operze Paryskiej w „La Tenation De Venus” Istvana Szabo (1991), sławnego i nieszczęśliwego skrzypka w filmie „Piquenique de Lulu Kreutz” z 2000 roku i starzejącego się męża, który odchodzi od żony, w „Parlez moi d’amour” w reżyserii Sophie Marceau z 2002 roku.
AURE ATIKA - Aline
Aure Atika po raz pierwszy pojawiła się na ekranie w wieku 9 lat w filmie „L’Adolescente” Jeanne Moreau. Kontynuując edukację (prawo w Ecole du Luvre) i pracując dorywczo, została zauważona dzięki zdjęciu zrobionemu polaroidem przez agencję castingową, która wysłała ją na przesłuchania. Dzięki temu w 1992 roku otrzymała główną rolę w filmie „Sam suffit” Virginie Thevenet. Po zapisaniu się do szkoły aktorskiej, stworzyła magazyn „Au hasard du courier”. Zaczęła także prowadzić popularny program „Nova” w telewizji Paris Premiere.
W 1997 roku kariera aktorska Atiki nabrała tempa dzięki niesamowitemu sukcesowi „La verite si je mens!” w którym zagrała żonę Vincenta Elbaza. Chociaż wystąpiła w tym samym roku w dramacie „Viva la republique” Erica Rochanta, to częściej pojawiała się w rolach komediowych, na przykład „Greve party” czy „Bimboland”. W 2001 roku rola pełnej ciepła Nassera w „La faute a Voltaire”, pierwszym filmie Abdellatifa Kechiche, umożliwiła jej pokazanie innych zalet swojego talentu. Chociaż pojawiła się w „La verite si je mens! 2” i po raz pierwszy wystąpiła w filmie akcji „Le convoyeur”, Atika, która debiutowała za kamerą robiąc w 2003 roku krótkometrażowy film „Quoi ca sert de voter ecolo?”, nadal woli kino autorskie. Pojechała do Maroka, kraju jej przodków, żeby nakręcić film „Ten’ja”. Jacques Audiard wybrał ją, by zagrała u boku Romaina Durisa w jego filmie „W rytmie serca”.
