Dzięki napisanej w 1940 roku książce „Lutas de Família no Brasil” („Spory rodowe w Brazylii”) autorstwa Luiz Aguiar Costa Pinto, twórcy mogli lepiej zrozumieć, na ile brazylijskie konflikty rodowe są podobne do – lub różne od –albańskich wojen, jakie w swej powieści opisuje Kadare. Opierając się na analizie sporu między rodzinami Pires i Camargo w São Paulo, oraz między rodzinami Feitosas i Montes w Ceará, książka dowodzi istnienia tradycji zemsty i przemocy, jakie kultywuje się w Brazylii przy obojętności legalnych władz. Pozwala uwierzyć, że historia Tonia postawionego wobec obowiązku podtrzymania prowadzonej według ściśle ustalonych reguł walki o honor rodowy jest bardzo prawdopodobna.
Te badania okazały się krytyczne dla stworzenia postaci matki i ojca rodziny Breves, których w filmie odtwarzają José Dumont i Rita Assemany. Breves są posiadaczami ziemskimi. Całość ich ziemi pochłania uprawa trzciny cukrowej, która przeżywa postępujący kryzys po zniesieniu niewolnictwa w XIX wieku. Rywalizuje z nimi rodzina Ferreiras, szybko bogacący się hodowcy bydła.
Pod spodem znaleźć można kilka reguł z kodu postępowania, ustalonego przez te dwie rodziny w celu regulacji sporu między nimi. Zostały one wybrane i opracowane przez Sergio Machado na podstawie książki “Spory rodowe w Brazylii”.
Zemsta jest absolutnym i nie kwestionowanym obowiązkiem, od którego nie ma ucieczki, pod karą wygnania. W przypadku nie dopełnienia obowiązku hańba spada nie tylko na jedną osobę, ale na całą rodzinę. Dla rodziny, walka rodowa jest walką o przetrwanie. Unikanie jej byłoby złamaniem zasad, pogwałceniem tradycji, zagrożeniem dla własnego istnienia i społecznej harmonii. Nadmierny rozwój niektórych rodzin i słabość rządu są źródłem prywatnych vendett w Brazylii. Obowiązek zemsty spada na najbliższego krewnego ofiary. Jeśli najbliższy krewny nie wypełni swojego obowiązku wobec ofiary, obraza dla zmarłej osoby obróci się przeciw niemu.
Tradycja przemocy obejmuje nie tylko mężczyzn. Choć rzadko zdarza się, by kobieta dokonywała zemsty za kogoś, jej obowiązkiem jest: “podtrzymywać i podsycać nienawiść, ożywiać ducha zemsty. Jeśli jest to krwawy spór, powinny wystawiać na publiczny widok zakrwawione ubrania zabitych mężczyzn, żyć w ciągłej żałobie, nigdy nie wychodzić z domu, opłakując całymi dniami zmarłych, wspominając i wyolbrzymiając ich dobre cechy, nasilając w ten sposób tęsknotę, wyrzuty sumienia i żądzę zemsty.” Duch rodziny zostaje zatruty, gniew i pragnienie zemsty pochłaniają wszystko.
W przypadku rodowej vendetty, racja nigdy nie należy do obu stron jednocześnie. Wędruje od jednej rodziny do drugiej, idąc szlakiem kolejnych zabójstw. Przechodzi z mężczyzny na mężczyznę, z rodziny na rodzinę, z frakcji na frakcję, z kraju do kraju, w niekończącym się cyklu.
