PEDRO ALMODÓVAR – scenariusz i reżyseria
Urodzony w latach 50. w Calzada de Calatrava w prowincji Ciudad Real, w sercu La Manchy, Pedro Almodóvar w wieku ośmiu lat przeprowadził się wraz z rodziną do Estremadury.
Tam ukończył szkołę podstawową i średnią.
W wieku 17 lat wyjechał z domu i przeprowadził się do Madrytu. Nie miał pieniędzy ani pracy, miał za to bardzo ściśle sprecyzowany cel: studiować kino i reżyserować filmy. Podjęcie nauki w oficjalnej Szkole Filmowej było niemożliwe, gdyż generał Franco dopiero co kazał ją zamknąć.
Nie mogąc nauczyć się języka filmu postanowił nauczyć się jego treści, to jest: życia.
Pomimo dławiącej kraj dyktatury, w oczach nastolatka z prowincji Madryt reprezentował kulturę, niezależność i wolność. Almodóvar imał się wielu przejściowych zajęć, lecz pierwszą kamerę Super-8 kupił dopiero po zdobyciu „poważnej” pracy w Państwowym Przedsiębiorstwie Telekomunikacyjnym, w którym przepracował 12 lat. Czas ten poświęcił także innym zajęciom, które zapewniły mu doświadczenie w roli filmowca. Co rano w firmie telefonicznej zdobywał wiedzę o hiszpańskiej klasie średniej u progu epoki postfrankistowskiej. Jej dramaty i nieszczęścia były istną kopalnią pomysłów dla przyszłego scenarzysty. Wieczorami i w nocy pisał, kochał, występował z legendarną niezależną trupą teatralną Los Goliardos i kręcił filmy Super-8 (które były jedynym treningiem w dziedzinie kinematografii). Współpracował z różnymi podziemnymi czasopismami i pisał opowiadania, z których część została opublikowana. Był członkiem pastiszowej grupy punk-rockowej Almodóvar and McNamara.
Miał to szczęście, że kinowa premiera jego pierwszego filmu zbiegła się z początkiem hiszpańskiej demokracji. Po 18 miesiącach zdjęć na taśmie 16 mm, w 1980 roku światło ujrzał Pepi, Luci, Bom i inne dziewczyny z dzielnicy – film za grosze, sfinansowany z funduszy całej obsady i ekipy filmowej, spośród której nikt, z wyjątkiem Carmen Maury, nie miał doświadczenia w branży.
W 1986 roku Almodóvar założył wraz z bratem Agustinem studio filmowe El Deseo. Ich pierwszy projekt nosił tytuł Prawo pożądania. Od tego czasu wyprodukowali wszystkie filmy napisane i wyreżyserowane przez Pedro oraz dzieła kilku młodych reżyserów.
Dwa lata później Kobiety na skraju załamania nerwowego przyniosły mu międzynarodowy rozgłos. Od tego czasu jego filmy są pokazywane na całym świecie. Za obraz Wszystko o mojej matce zdobył pierwszego Oscara za najlepszy film obcojęzyczny, a także Złoty Glob, Cezara, trzy Europejskie Nagrody Filmowe, nagrodę David de Donatello, dwie BAFTY, siedem nagród Goya i 45 innych trofeów. W trzy lata później Porozmawiaj z nią odniosło podobny, jeśli nie większy, sukces, otrzymując Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny, pięć Europejskich Nagród Filmowych, dwie BAFTY, nagrodę Nastro de Argento, Cezara i wiele innych trofeów na całym świecie (choć nie w Hiszpanii).
Almodóvar wyprodukował trzy wyjątkowe filmy, które zdobyły międzynarodowe uznanie za swą odwagę i subtelność (Moje nowe życie, Święta dziewczyna, Życie ukryte w słowach).
W 2004 roku Złe wychowanie otworzyło festiwal w Cannes. Zebrało na całym świecie fantastyczne recenzje i zostało nominowane do wielu nagród (Independent Spirit Awards, BAFTA, Cezar, Europejskie Nagrody Filmowe), zdobyło też prestiżową nagrodę dla najlepszego filmu obcojęzycznego przyznawaną przez Stowarzyszenie Nowojorskich Krytyków Filmowych, oraz nagrodę włoskich krytyków filmowych – Nastro de Argento.
Almodóvar cieszy się najprawdopodobniej największą swobodą i niezależnością spośród wszystkich pracujących współcześnie reżyserów.
PENÉLOPE CRUZ - Raimunda
Penélope Cruz raz jeszcze podjęła współpracę z Pedro Almodóvarem - zagrała uprzednio w jego dwóch filmach: Drżącym ciele i Wszystko o mojej matce.
Uczyła się aktorstwa w szkole Cristiny Roty i pracowała z z najważniejszymi hiszpańskimi reżyserami: Bigasem Luną w Szynka, szynka i Volaverunt, Fernando Truebą w Belle Epoque, oraz Dziewczynie marzeń (za którą dostała nagrodę Goya dla najlepszej aktorki), Alejandro Amenábarem w Otwórz oczy, oraz Agustinem Diazem Yanesem w Boskie jak diabli. Ponadto odniosła znaczące sukcesy międzynarodowe, grając w filmach takich jak Kraina Hi-Lo (reż. Stephen Frears), Rącze konie (reż. Billy Bob Thornton), Blow (reż. Jonathane Demme), Kapitan Corelli (reż. John Madden) i Vanilla Sky (reż. Cameron Crowe).
Za Non ti muovere Sergio Castellitto zdobyła nagrodę Davida di Donatello, oraz nagrodę dla najlepszej aktorki według Akademii Europejskiego Kina (nagroda publiczności). New York Times uznał jej występ w tym filmie za jedną z najlepszych kobiecych ról roku 2004.
Po Volver zagrała w The Good Night (reż. Jake Paltrow) a wkrótce rozpocznie zdjęcia do Manolete (reż. Meno Mevies).
Jej wyrafinowana, śródziemnomorska uroda sprawiła, że Penélope Cruz od lat jest twarzą Ralpha Laurena.
CARMEN MAURA - Irena
Carmen Maura rozpoczęła karierę w jednej z najbardziej bezlitosnych, a jednocześnie dających największe doświadczenie dziedzin: w teatrze kawiarnianym. Jej rola Marilyn Monroe była w latach 70. jednym z kamieni milowych tego gatunku.
Pod koniec lat 70. i na początku 80. została królową tego, co określano wtedy mianem „madryckiej komedii”. Pracowała z Colombo, Truebą i Almodóvarem.
W latach 80. dzieliła z Pedro Almodóvarem najważniejsze momenty swojej (i jego) kariery (Pepi, Luci, Bom i inne dziewczyny z dzielnicy, Pośród ciemności, Czym sobie na to zasłużyłam, Matador, Prawo pożądania, a wreszcie międzynarodowy sukces Kobiet na skraju załamania nerwowego, za które zdobyła między innymi nagrody Goya, Ciak, Fotogramas de Plata i Europejską Nagrodę Filmową dla najlepszej aktorki).
Jej kariera rozciąga się na ponad trzy dekady, więc nie sposób wymienić wszystkich hiszpańskich i międzynarodowych filmów, przedstawień teatralnych i produkcji telewizyjnych, w których zagrała czy też zdobytych przez nią nagród.
Należy jednak wspomnieć o Aj, Carmena (reż. Carlos Saura), za który otrzymała nagrodę Goya i nagrodę Europejskiej Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki, oraz Kamienicę w Madrycie (reż. Alex de la Iglesia), za którą zdobyła między innymi Srebrną Muszlę na MFF w San Sebastian, oraz nagrodę Goya dla najlepszej aktorki.
Ostatnio ukończyła we Francji zdjęcia do Nos chères têtes blondes (reż. Charlotte Silvera).
LOLA DUEÑAS - Sola
To ponowne spotkanie Loli Dueñas z Pedro Almodóvarem po ich współpracy przy Porozmawiaj z nią.
Lola studiowała z Juanem Carlosem Corazzi, by następnie rozpocząć karierę w Mensaka Salvadora Garcii Ruiza, za który to film otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu filmowym w Tuluzie, oraz nagrodę dla najbardziej obiecującej aktorki Hiszpańskiego Związku Aktorów. Wystąpiła w Marta y alrededores (reż. Nacho Pérez de la Paz i Jesus Ruiz), Moi przyjaciele (reż. Gerardo Herrero), Kamieniach oraz Veinte centímetros (oba w reżyserii Ramóna Salazara), a ostatnio w W stronę morza (reż. Alejandro Amenábar). Za rolę w tym filmie otrzymała nagrodę Goya dla najlepszej aktorki, oraz nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej zarówno Związku Aktorskiego jak i Stowarzyszenia Krytyków Filmowych.
Niedawno ukończyła zdjęcia do filmu Lo que sé de Lola Javiera Rebelio, pojawiła się też w jego wcześniejszych nagradzanych filmach krótkometrażowych En medio de ninguna parte, El equipaje abierto oraz En camas separadas.
BLANCA PORTILLO - Agustina
Urodzona w Madrycie w 1963 roku, Blanca Portillo pobierała nauki w hiszpańskiej Królewskiej Akademii Dramatycznej, gdzie rozpoczęła udaną karierę teatralną. Za rolę w sztuce „Madre, El drama padle” otrzymała nagrody Celestina i Max, za „Family Resemblances” nagrodę Max, nagrodę Związku Aktorów oraz nagrodę Teatro de Rojas, zaś za „La hija del aire”, wyreżyserowane przez słynnego Jorge Lavelli, nagrodę Miguela Mitury oraz nagrodę Związku Aktorskiego. Znana hiszpańskiej publiczności ze swej telewizyjnej roli w serialu „Sieje Midas”, Blanca wystąpiła także w kilku filmach i została nominowana do nagrody Goya dla najbardziej obiecującej aktorki za El color
de las nubes (reż. Mario Camus). Wkrótce będzie można ją zobaczyć w Alatriste (reż. Agustin Diaz Yanes), oraz Goya’s Ghosts (reż. Miloą Forman).
YOHANA COBO - Paula
Obdarzona surową urodą, wywodząca się z Madrytu młoda Yohana Cobo wystąpiła w kilku serialach telewizyjnych, lecz jej talent został naprawdę zauważony dopiero wraz z filmem Znaki życia (reż. Enrique Urbiszu). Jej pozycję umocniła główna rola w Siódmym dniu (reż. Carlos Saura), za którą otrzymała nominację do nagrody dla najbardziej obiecującej aktorki, przyznawanej przez Hiszpańskie Stowarzyszenie Krytyków Filmowych.
ESTRELLA MORENTE
Słynna hiszpańska pieśniarka znów zabłysła w świetle jupiterów, tym razem za sprawą Pedro Almodóvara, który właśnie ją wybrał do wykonania głównego tematu muzycznego ze ścieżki dźwiękowej do Volver. Almodóvar kładzie olbrzymi nacisk na muzykę, która towarzyszy jego filmom. Chciał, by to właśnie Estrella Morente (uznawana za jeden z największych hiszpańskich głosów kobiecych) wykonała hiszpańskie tango, które stało się sławne dzięki głośnemu argentyńskiemu śpiewakowi – Carlosowi Gardeli. Reżyser wyjaśnia: W moich filmach piosenki są żywą częścią scenariusza, są częścią dialogów i bardzo wiele mówią o postaciach. Nie są śpiewane tylko dlatego, że są piękne. Wybieram je prosto z serca. Pojawiają się dlatego, że mi się podobają, a równocześnie wprawiają w zadumę i opowiadają o postaciach.
ALBERTO IGLESIAS
Alberto Iglesias to kompozytor, z którym Almodóvar współpracuje już od dawna, od nakręcenia filmu Kwiat mego sekretu. Do innych znanych kompozycji filmowych, jakie stworzył Iglesias należą: Wszystko o mojej matce i Porozmawiaj z nią Pedro Almodóvara oraz Kochankowie z kręgu polarnego Julio Medema. Kompozytor został nagrodzony w swej karierze sześcioma nagrodami Goya, między innymi za muzykę do filmów: Ruda wiewiórka, Lucia i seks (obydwa wyreżyserowane przez Julio Medema).
Alberto Iglesias został także niedawno nominowany do Oscara za skomponowanie muzyki do filmu Wierny ogrodnik.
