NATALIE PORTMAN (Evey)
Aktorką, która do filmu wnosi urodę, wdzięk i rozbrajającą postawę wobec każdego ze swych zadań aktorskich. Oprócz V jak Vendetta Portman pojawi się w izraelskim filmie fabularnym Free Zone, w reżyserii Amosa Gitai. Kręcony w Izraelu i Jordanii Free Zone to rzecz o niecodziennej relacji dwóch kobiet, która zawiązuje się, gdy jedna z kobiet (grana przez Portman) wskakuje do taksówki prowadzonej przez tę drugą. Obie kobiety udają się w podróż, w której na ich drodze pojawiają się bandyci i polityczna intryga. Film po raz pierwszy pokazano na Festiwalu Filmowym w Cannes w roku 2005.
Portman zakończyła też ostatnio pracę przy produkcji Goya’s Ghosts Milosa Formana z Javierem Bardemem. Akcja filmu, wyprodukowanego przez Saula Zaentza, toczy się w roku 1792, kiedy Francisco Goya był najbardziej znanym malarzem Hiszpanii. Jego nastoletnia muza zostaje oskarżona o herezję za sprawą zakonnika, stanowiącego jedną z najważniejszych sił Inkwizycji, gotowego manipulować ludźmi, aby osiągnąć swoje cele. Bardem gra zakonnika, a Portman muzę i jej nastoletnią córkę Alicię, której narodziny mogły być owocem tajemnego związku jej matki z zakonnikiem.
Po zakończeniu tej pracy z początkiem 2006 r. Portman natychmiast przystąpi do realizacji obrazu Mr. Magorium’s Wonder Emporium. Autorem scenariusza jest Zach Helm (Stranger Than Fiction), jest to także jego reżyserski debiut. Komedia science-fiction przedstawia Portman jako kierowniczkę sklepu z zabawkami, który zdaje się ożywać pod wpływem jego ekscentrycznego właściciela, granego przez Dustina Hoffmana. Kiedy ten podupada na zdrowiu, chce przekazać jej sklep, ale z powodu jej depresji sklep, kiedyś pełen życia, zamienił się norę. Producentami filmu są Richard Gladstein i Jim Garavante.
Portman grała też niedawno w ostatniej części drugiej trylogii Gwiezdnych wojen George’a Lucasa zatytułowanej Gwiezdne wojny: część II – Zemsta Sithów, u boku Haydena Christensena i Ewana McGregora. W 2002 r. Portman grała senator Amidalę w Gwiezdnych wojnach: część II - Atak klonów, nakręconej po wielkim sukcesie obrazu Gwiezdne wojny: Część I – Mroczne widmo, w którym po raz pierwszy pojawiła się jej bohaterka. Obydwa filmy, prequele szalenie popularnej trylogii Lucasa z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, biją rekordy również pod względem zysków producentów filmów.
Portman jest laureatką Złotego Globu za najlepszą drugoplanową rolę żeńską, była też nominowana do Oscara w tej samej kategorii za rolę w filmie Mike’a Nicholsa Bliżej, który jest ekranową adaptacją wystawianego na Broadwayu hitu Patricka Marbera. W filmie grają także Jude Law, Julia Roberts i Clive Owen, a jego akcja dzieje się Londynie. Obraz jest intrygującą opowieścią o namiętności, miłości, opuszczeniu i dramacie dwóch par, a jego wątki komplikują się, gdy jeden mężczyzn poznaje kobietę, będącą partnerką drugiego. Portman gra tajemniczą Amerykankę, która podobnie jak inne postaci z filmu, poznaje ciemną stronę swojej seksualności i emocji. Inne osiągnięcia filmowe Portman to nominacja londyńskich krytyków filmowych w kategorii najlepszej aktorki oraz nominacja dla najlepszej aktorki do nagród Online Film Critics i Critics’ Choice Awards. Za najlepszą aktorkę drugoplanową uznali ją także krytycy filmowi z San Diego.
Portman zdobyła także uznanie za swą rolę w filmie Zacha Braffa Powrót do Garden State. Obraz według scenariusza Braffa, w jego reżyserii i z jego udziałem, opowiada dzieje młodego człowieka, który wraca do domu na pogrzeb matki po niemal dziesięciu latach nieobecności w rodzinie. Portman gra Sam, dziewczynę uosabiającą jego całkowite przeciwieństwo. Sam, postać barwna, pełna nadziei i własnych pomysłów na życie, staje się jego przyjaciółką, choć nie chce z nim jeździć samochodem. Jej ciepło i odwaga dają postaci kreowanej przez Braffa odwagę, dzięki której otwiera duszę na radość i ból, które niesie ze sobą nieskończona tajemnica życia. W filmie gra także Peter Sarsgaard.
Portman zdobyła międzynarodowe uznanie za debiut w filmie fabularnym w obrazie Luca Bessona Leon Zawodowiec. U boku Jeana Reno i Gary’ego Oldmana Portman zagrała Mathilde, dziewczynkę uciekającą przed płatnym zabójcą po śmierci rodziców zamordowanych przez skorumpowanego oficera urzędu ds. walki z narkotykami (DEA). Kolejną rolą Portman była doskonała kreacja w filmie Piękne dziewczęta, słodko-gorzkiej komedii w reżyserii Teda Demme’a, w której pojawiły się także takie gwiazdy jak Timothy Hutton, Uma Thurman, Rosie O’Donnell i Matt Dillon.
Wśród innych filmów fabularnych z udziałem Portman jest także ceniona przez krytyków i nominowana do Oscara adaptacja bestsellerowej powieści Wzgórze nadziei z udziałem Jude’a Law, Nicole Kidman i Renée Zellweger w reżyserii Anthony’ego Minghelli; Gdzie serce twoje Matta Williama z udziałem Ashley Judd; Wszędzie byle nie tu Wayne Wanga, gdzie jej partnerką była Susan Sarandon (za rolę w tym filmie była nominowana do Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa); musical Woody’ego Allena Wszyscy mówią kocham cię, w którym grali także Julia Roberts, Goldie Hawn, Alan Alda i Drew Barrymore; krótki film Toma Tykwera Prawda, będący częścią kompilacji filmu fabularnego Paris je t’aime; czarna komedia Tima Burtona Mars atakuje! Z Jackiem Nicholsonem i Glenn Close; a także Gorączka Michaela Manna z udziałem Ala Pacino, Roberta De Niro i Vala Kilmera.
Portman po raz pierwszy pracowała z Mike’iem Nicholsem grając rolę Niny w produkcji Mewy u boku Meryl Streep, Kevina Kline’a i Philipa Seymoura Hoffmana podczas nowojorskiego Festiwalu Szekspirowskiego. Adaptacja klasycznej sztuki Antoniego Czechowa autorstwa Toma Stopparda stawia współcześnie brzmiące pytania o seks, miłość, rodzinę i sławę. Podczas sezonów 1997-1998 na Broadwayu Portman grała tytułową rolę w Dzienniku Anny Frank, którą USA Today określił jako „przełomową”. Przedstawienie w reżyserii Jamesa Lapine’a proponuje nowe spojrzenie na tę sztukę, między innymi dzięki uwzględnieniu nowych partii tekstu, które znalazły się w pełnym wydaniu Dzienników z roku 1995.
Australijski aktor HUGO WEAVING („V”) może poszczycić się rolami w największych trylogiach w historii kina – kreacją przywódcy elfów Elronda we Władcy pierścieni oraz rolą agenta Smitha w filmach Matrix.
Weaving jest laureatem trzech nagród AFI (Australian Film Institute) dla najlepszego aktora, z których pierwszą przyznano mu w roku 1991 za rolę niewidomego fotografa w przełomowym filmie fabularnym Jocelyn Moorhouse Dowód. W 1994 r. otrzymał nominację w tej samej kategorii za rolę drag queen Mitzi Del Bra w obrazie Stephana Elliotta Priscilla, królowa pustyni. Weaving został laureatem nagrody AFI po raz drugi w roku 1998 za rolę w Przesłuchaniu, w reżyserii Craiga Monahana, który był także autorem scenariusza do tego filmu. Za tę rolę w 1998 r. Weaving dostał także nagrodę dla najlepszego aktora na World Film Festival w Montrealu. Jego najnowszym osiągnięciem jest rola w chwalonym przez krytyków obrazie Little Fish u boku Cate Blanchett i Sama Neilla, za którą dostał swą trzecią nagrodę AFI dla najlepszego aktora (2005) oraz nagrodę IF (Inside Film) (2005), także dla najlepszego aktora.
Wśród innych filmów z udziałem Weavinga są także obrazy australijskie Peaches, Żona do wzięcia, Magiczna wyprawa, Dziwna planeta, Babe – świnka w mieście, True Love and Chaos, Babe – świnka z klasą oraz Exile. Do jego zagranicznych filmów należą między innymi The Old Man Who Read Love Stories Rolfa de Heer oraz brytyjska komedia Sypialnie i przedsionki.
Weaving ma także bogate doświadczenie w pracy na scenie. W 2006 r. pojawi się obok Cate Blanchett w produkcji Heddy Gabler Sydney Theatre Company w Brooklyn Academy of Music
STEPHEN REA (Nadinspektor Finch)
Zdobył międzynarodowe uznanie dzięki nominacji do Oscara i Złotego Globu za rolę w Grze pozorów Neila Jordana. Rea i Jordan pracowali wcześniej nad Aniołem (znanym także pod tytułem Danny Boy), fabularnym debiutem aktora, oraz nad Towarzystwem wilków, a od tamtej pory współpracowali także nad takimi filmami jak Wywiad z wampirem, Michael Collins, Chłopak rzeźnika, Senny koszmar, Koniec koszmaru oraz Breakfast on Pluto.
Wśród innych ról aktora są kreacje w filmach takich jak Życie jest słodkie Mike’a Leigh, Prêt à Porter Roberta Altmana, Szalona kapela, Ginewra, Evelyn Bruce’a Beresforda, Ulysses i w niedawnym obrazie Tara Road.
Rea zdobywał szlify w irlandzkiej Abbey Theatre School. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych grywał w teatrach niezależnych, dużych produkcjach teatralnych, w telewizji i filmach. Uczestniczył też – jako aktor lub reżyser - we wszystkich produkcjach Field Day Theatre, grupie, którą założył w roku 1980 wraz z Brianem Frielem.
W roku 1993 Rea został nominowany do broadwayowskiej nagrody Tony w kategorii najlepszy aktor za rolę w spektaklu Franka McGuinessa Someone Who’ll Watch Over Me. Uczestniczył w licznych produkcjach teatralnych w Dublinie oraz londyńskim West Endzie, grał także w produkcjach telewizyjnych BBC, Channel 4 i HBO.
JOHN HURT (Kanclerz Sutler)
Syn anglikańskiego pastora i niezawodowej aktorki urodził się w 1940 r. Zdobywał wykształcenie w Kent i Lincoln. Był asystentem w Lincoln Repertory i studiował sztukę w St. Martin’s School w Londynie zanim zdobył stypendium w prestiżowej Royal Academy of Dramatic Art (RADA).
Hurt jest jednym z najbardziej znanych, cenionych i wszechstronnych aktorów brytyjskich. Debiutował w 1962 r. na West Endzie, a już w roku 1963 otrzymał Nagrodę Krytyków dla Najbardziej Obiecującego Aktora za rolę w The Dwarfs Harolda Pintera. Na scenie można było oglądać Hurta w The Caretaker tego samego autora, Shadow of a Gunman O’Caseya, Travesties Stopparda dla RSC, Miesiąc na wsi Turgieniewa oraz Ostatniej taśmie Samuela Becketta na londyńskim West Endzie.
Hurt rozpoczął swoją imponującą karierę telewizyjną w 1961 r. Jego najważniejsze role to kreacja Kaliguli w Ja, Klaudiusz, Raskolnikowa w Zbrodni i karze oraz rola Quentina Crispa w autobiograficznej produkcji The Naked Civil Servant (za którą otrzymał nagrodę Emmy dla najlepszego aktora oraz nagrodę BAFTA).
Przełomowymi rolami filmowymi Hurta okazały się role Maxa w Midnight Express oraz Johna Merricka w filmie Czlowiek-słoń, które przyniosły mu międzynarodową sławę, w tym także nominacje do Oscara w kategorii dla najlepszego aktora i najlepszego aktora drugoplanowego. Wśród innych ról filmowych Hurta są także trzy kreacje z 1984 r., za które otrzymał nagrodę Evening Standard Award dla najlepszego aktora za 1984, Wykonać wyrok i Champions. Inne jego filmy to na przykład Oto jest głowa zdrajcy, Pole, Skandal, Rob Roy oraz Two Nudes Bathing Johna Boormana, za którą w 1995 r. otrzymał nagrodę CableAce Award. Na uwagę zasługuje doskonała rola w filmie Miłość i śmierć na Long Island Richarda Kwietniowskiego. Hurt grał także dr. Iannisa w Kapitanie Corelli w reżyserii Johna Maddena.
W 1999 r. Hurt zagrał w Ostatniej taśmie Becketta w reżyserii Atoma Egoyana oraz rok później w filmie Tabloid TV Davida Blaira. W następnym roku pracował nad takimi filmami jak Miranda, Harry Potter i kamień filozoficzny oraz Hazardzista.
W 2002 r. Hurt zdobył nagrodę Variety Club Award for Outstanding Performance in a Stage Play (za wybitną kreację sceniczną) wraz z Penelope Wilton za role w Afterplay w reżyserii Briana Friela. Wziął także udział w filmie Hellboy i The Alan Clark Diaries dla BBC. W ciągu ostatnich lat Hurt nakręcił Klucz do koszmaru w reżyserii Iaina Softleya; Shooting Dogs, w reżyserii Michaela Caton-Jonesa; oraz The Proposition, który wyreżyserował John Hillcoat. Niedawno można było go podziwiać na scenie londyńskiego Wyndham’s Theater w sztuce Heroes, w reżyserii Thei Sharrock.
