"Rzadko mam okazję kręcić czarnobiałe filmy," twierdzi Coppola. "Wymagają zupełnie innej filozofii oświetleniowej, bo nie możesz oddzielić kolorem poszczególnych warstw kadru. Pracowałem już z Mihaiem Malaimare przy filmie kolorowym i uznałem, że będzie to dla nas ciekawe wyzwanie".
Coppola nakręcił zaledwie jeden inny czarnobiały film - Rumble Fish (1983). Oparty na powieści Susie Hinton, opowiada historię dwóch braci: Rusty James (Matt Dillon) jest nastolatkiem, cieszącym się na ulicy dużym szacunkiem dzięki legendarnej reputacji jego brata, enigmatycznego i charyzmatycznego "chłopaka na motocyklu" (Mickey Rourke). Rusty James marzy o byciu takim, jak jego brat i powrocie do czasów wszechwładności gangów. Po ujawnieniu rodzinnych tajemnic dotyczących ich matki bracia postanawiają na zawsze zmienić swoje życie. "Podoba mi się fakt, że Rumble Fish jest w pewnym sensie duchowym kuzynem Tetro. Pomyślałem więc, że byłoby idealnie, gdyby oba filmy były czarnobiałe".
Coppola postanowił oprzeć wizualną stylistykę swego filmu na arcydziełach, które podziwiał na studiach. "Często oglądamy wspólnie z Mihaiem piękne filmy, analizujemy styl Nocy (1961) Michelangelo Antonioniego, Baby Doll (1956) i Na nabrzeżach (1954) Elii Kazana. Wyznaczając je sobie za punkty odniesienia, zdecydowaliśmy się na bardzo wyrazistą, kontrastową estetykę".
Elia Kazan przeszedł do historii jako jeden z najbardziej wpływowych reżyserów lat 50-tych i 60-tych. Jego pierwsze filmy były mistrzowsko zainscenizowanymi przedstawieniami, czerpiącymi pełnymi garściami z teatralnego doświadczenia Kazana. Poczynając od Paniki na ulicach (1950) i Na nabrzeżach (1954), Kazan obrał nową stylistykę, opartą na realizmie i charakteryzującą się drobiazgowo zaaranżowanymi kompozycjami, oraz wykorzystaniem proporcji, kątów, oraz światłocienia.
Podobnie jak Rumble Fish, Tetro zawiera elementy kolorowe. Retrospekcje sfilmowano w "wypranych barwach podobnych do tych spotykanych w domowych nagraniach wideo", wyjaśniał Coppola. "Dochodzi do tego fakt, że filmowaliśmy kamerą szerokokątną. Kurosawa też wykorzystywał kamery szerokokątne oraz czerń i biel. Wszyscy wielcy, twórczy filmowcy uwielbiali czerń i biel. Ponadto postanowiliśmy z Mihaiem pociągnąć dalej pomysł kamery niemalże nieruchomej, z którym eksperymentowaliśmy w Młodości stulatka. Przez dziewięćdziesiąt procent Tetro kamera stoi w miejscu. Wydaje mi się, że połączenie szerokiego ekranu i czarnobiałego obrazu o silnym kontraście, przetykanego eksplozjami koloru, daje temu filmowi dodatkowego kopa".
