Urodzony w Buffalo w stanie Nowy Jork w 1962 roku. Vincent Gallo w 1978 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zaczął grać w zespole muzycznym Gray z artystą Jean-Michelem Basquiatem. W latach 1978-1981 zasłynął swymi niecodziennymi performensami ulicznymi, wykonywanymi w miejscach publicznych, lecz w obecności zaproszonych znajomych. Znalazł się pośród nich "Jednoręki mężczyzna", "Mężczyzna bez twarzy", "Chłopiec potrącony przez samochód" i "Chłopiec płaczący w witrynie restauracji". Te radykalne występy denerwowały i niepokoiły przechodniów, równocześnie bawiąc znajomych Gallo.
Jeden z nich, undergroundowy filmowiec Eric Mitchell obsadził Gallo w głównej roli w swoim filmie The Way It Is u boku początkującego Steve'a Buscemi'ego. The Way It Is było pierwszym pełnometrażowym filmem, w którym wystąpił Gallo. On sam obsadził się za to wcześniej w kilku filmach krótkometrażowych: If You Feel Froggy, Jump, The Gun Lover, Vincent Gallo as Jesus Christ oraz Rocky 10. Gallo zagrał w 33 filmach pełnometrażowych, w tym w Pogrzebie Abela Ferrary, Arizona Dream Emira Kusturicy, Głodzie miłości Claire Denis, oraz w wyreżyserowanych i wyprodukowanych przez siebie Oko w oko z życiem (pokazanym w ramach konkursu na festiwalu Sundance w 1998 roku), Brązowym króliku (pokazanym w ramach głównego konkursu podczas festiwalu w Cannes w 2003) i Promises Written In Water (premiera planowana na 2010 rok).
Gallo prezentował swoją sztukę podczas 25 wystaw - w tym kilku zaaranżowanych przez słynną nowojorską handlarkę dziełami sztuki Anninę Nosei, oraz w ramach 3 wystaw muzealnych, m.in. w Hara Museum w Tokio. Wydał też kilka albumów muzycznych, w tym 2 - When oraz Recordings of Music for Film - pod egidą prestiżowej wytwórni Warp Records. Ponadto napisał, skomponował i wykonał oprawę muzyczną do swojego filmu Oko w oko z życiem.
ALDEN EHRENREICH
Bennie
Tetro jest pełnometrażowym debiutem 18-letniego Aldena Ehrenreicha. Zaczął grać w młodym wieku, biorąc udział w licznych przedstawieniach szkolnych i udzielając się w miejscowych grupach teatralnych dla dzieci. W szkole średniej wraz ze swoimi kolegami pisał, reżyserował i występował w etiudach filmowych. Jedno z jego energicznych, komediowych nagrań wyświetlono na bar micwie jego koleżanki. Alden nie był na niej obecny osobiście, lecz wkrótce otrzymał telefon od jednego z gości - Stevena Spielberga. To doprowadziło do gościnnych ról w Kryminalnych zagadkach Las Vegas i Nie z tego świata, oraz licznych castingów do filmów. Od samego początku Alden miał określoną wizję tego, co chce robić - i udało mu się ją zrealizować, gdy Francis Ford Coppola zaproponował mu jedną z głównych ról w Tetro. Obecnie Alden jest na pierwszym roku Tisch School of Drama Uniwersytetu Nowojorskiego, a krytycy widzą w nim następcę Leonarda di Caprio.
MARIBEL VERDÚ
Miranda
Maria Isabel Verdú Rollán urodziła się w Madrycie w październiku 1970 roku. W wieku 13 lat zaczęła występować w reklamach i brać udział w sesjach zdjęciowych dla czasopism o modzie. Dwa lata później rzuciła szkołę, by skupić się na aktorstwie. Wystąpiła w ponad sześćdziesięciu filmach, a także licznych serialach i spektaklach teatralnych.
Verdú zdobyła poklask krytyków za rolę młodej narkomanki w filmie 27 godzin (1986) Montxo Armendáriza. Wzięła udział w znaczących produkcjach pokroju Roku przebudzenia Fernando Trueby, lecz dopiero rola w Kochankach Vincente Arando dowiodła jej dojrzałości aktorskiej i na zawsze zmieniła jej kinową karierę. W latach 90-tych pracowała z kilkoma prestiżowymi hiszpańskimi reżyserami - z Bigasem Luną przy Złotych jajach (1993), ponownie z Fernando Truebą przy Belle époque (1994, zdobywca Oscara za najlepszy film obcojęzyczny), oraz Carlosem Saurą przy Goya en Burdeos (1999).
Zdobyła międzynarodowy rozgłos rolą w hicie Alfonso Cuaróna I twoją matkę też, który stał się jednym z ikonicznych obrazów nowego meksykańskiego kina. Kolejnym jej sukcesem było zdobycie w 2007 roku meksykańskiej nagrody Ariel dla najlepszej aktorki za Labirynt fauna Guillermo del Toro. Po kilku nominacjach do prestiżowej hiszpańskiej nagrody Goya, w 2008 roku zdobyła wreszcie statuetkę dla najlepszej aktorki za rolę w Siedmiu stołach bilardowych hiszpańskiego reżysera Garcii Querejety. W 2009 otrzymała kolejną nominację do Goyi za rolę w Los girasoles ciegos Jose Luisa Cuerdy.
KLAUS MARIA BRANDAUER
Carlo Tetrocini
Klaus Georg Steng - znany pod pseudonimem Klaus Maria Brandauer - urodził się w 1943 roku w austriackim mieście Bad Aussee. Pierwsze lata życia spędził z dziadkami, następnie zaś mieszkał z rodzicami w Szwajcarii i Niemczech. W wieku dwudziestu lat rzucił studia na stuttgarckiej Akademii Muzyki i Dramatu i zadebiutował w roli Claudia w sztuce Wiele hałasu o nic. Po kilku latach spędzonych w Salzburgu i Dusseldorfie, w 1972 roku został członkiem trupy poważanego Wiener Burgtheater i zadebiutował na wielkim ekranie.
Ze względu na swą karierę teatralną, Brandauer przyjmował tylko drugoplanowe role w filmach - jak choćby w The Salzburg Connection z 1972 roku. Zmieniło się to, gdy węgierski reżyser Istvan Szabo zaproponował mu główną rolę w Mefisto - zdobywcy Oscara dla najlepszego filmu obcojęzycznego w 1982 roku. Film przyniósł Brandauerowi międzynarodowy rozgłos i role w wielkich produkcjach. Zagrał u boku Seana Connery'ego przeciwnika Jamesa Bonda w Nigdy nie mów nigdy (1983) i zdobył nominację do Złotego Globa i Oscara za rolę barona Blixena w Pożegnaniu z Afryką (1985). Grał w filmach w czterech językach: niemieckim, węgierskim, francuskim i angielskim.
Pierwszym wyreżyserowanym przez niego filmem był George Elser - Einer aus Deutschland (1989), w którym zagrał też główną rolę. Zafascynował i podzielił berlińską publiczność swą interpretacją Opery za trzy grosze Bertolda Brechta. W 2006 roku zadebiutował jako reżyser opery Lohengrinem Richarda Wagnera. W kolejnym roku powrócił na deski teatru w dziesięciogodzinnej, berlińskiej inscenizacji Wallensteina Friedricha Schillera, wyreżyserowanej przez Petera Steina.
CARMEN MAURA
Alone
Cioteczna wnuczka hiszpańskiego polityka Antonio Maury, urodzona w 1945 roku w Madrycie w prominentnej, konserwatywnej rodzinie. Początkowo podążała ścieżką wyznaczoną przez jej status społeczny - studiując filozofię i literaturę na paryskim Ecole de Beaux-Arts. Pracowała też w uniwersyteckim teatrze oraz w galerii sztuki, aż wreszcie rzuciła studia by zostać aktorką teatralną. W latach 70-tych dołączyła do prestiżowej madryckiej trupy aktorskiej "Los Goliardos" i zaproponowano jej kilka drobnych ról filmowych. W ramach pracy z "Los Goliardos" poznała Pedro Almodovara, z którym współpracowała przy kilku filmach krótkometrażowych, aż w końcu udało mu się zdobyć pieniądze na pełnometrażowy debiut: Pepi, Luci, Bom i inne dziewczyny z dzielnicy (1980). Film odniósł natychmiastowy sukces i stał się jednym z filarów hiszpańskich ruchów społecznych lat 80-tych.
W latach 80-tych Carmen Maura była znana jako "dziewczyna Almodovara" - a to dzięki jej rolom w Pośród ciemności (1983), Czym sobie na to wszystko zasłużyłam? (1984), Matadorze (1986) z Antonio Banderasem, transgresyjnym Prawie pożądania (1987) - filmie będącym pierwszym obiektywnym obrazem homoseksualizmu, w którym Maura zagrała transseksualistę - oraz komedii Kobiety na skraju załamania nerwowego (1988). Za udział w tym ostatnim zdobyła swą pierwszą statuetkę Goya, a także nagrodę Felix dla najlepszej europejskiej aktorki.
Następne statuetki Goya i Felix zdobyła za film Carlosa Saury Aj, Carmela (1990), a kolejnym jej triumfem była rola w Kamienicy w Madrycie (2000) Alexa de la Iglesiasa, za którą zdobyła trzecią w swej karierze nagrodę Goya. W 2006 roku ponownie zagrała u Almodovara w jego Volver - co przyniosło jej nagrodę Goya dla najlepszej aktorki drugoplanowej i zbiorowe aktorskie trofeum dla całej obsady na festiwalu w Cannes.
RODRIGO DE LA SERNA
José
Urodzony w 1976 roku, zainteresował się teatrem już jako mały chłopiec. Brał udział w aktorskich warsztatach w szkole, a kończąc liceum był już zawodowym aktorem. Poczynając od 1995 zagrał w wielu serialach i filmach telewizyjnych.
W 2004 roku zdobył międzynarodowy rozgłos wspaniałą rolą w Dziennikach motocyklowych wyreżyserowanych przez Waltera Sallesa z meksykańskim aktorem Gaelem Garcią Bernalem w roli słynnego rewolucjonisty Ernesto Che Guevary. Za kreację Alberta Granado de la Serna otrzymał nagrodę Condor de Plata dla najlepszego aktora oraz Independent Spirit Award za najlepszy debiut. Film miał premierę na festiwalu filmowym Sundance, a następnie zdobył liczne nagrody i cztery nominacje na festiwalu filmowym w Cannes w 2004 roku.
Poza grą aktorską De la Serna także śpiewa i gra na gitarze tradycyjną argentyńską muzykę (tango i candombe) w zespole El Yotivenco - po hiszpańsku "kamienica" pisana wspak.
