Tytuł filmu Tony’ego Giglio odwołuje się do teorii chaosu, jednej z trzech najbardziej rewolucyjnych teorii XX wieku.
W potocznym rozumieniu chaos to coś niedobrego; coś, na co raczej nie czekamy – więcej. Chaos społeczny, czy w elektrowni atomowej - przeraża. Chaos to katastrofa. Chcemy, potrzebujemy postrzegać świat jako uporządkowany, stały i niezmienny.
Niektórym się to mimo wszystko udaje. Ich świat jest możliwy do opanowania, i to bez poszukiwania nowych środków i narzędzi. Dla innych - wręcz przeciwnie – świat to kłębowisko sił i energii, których potęga zdaje się przerastać nasze możliwości. Jednocześnie stanowi wyzwanie dla umysłu człowieka.
Teoria Chaosu opiera się na założeniu, iż możliwe jest dokonywanie pomiarów, kontrolowanie lub odtwarzanie matematycznie nieprzewidywalnego zachowania się układów lub przebiegu zjawisk. Procesy chaotyczne obserwujemy np.: w przebiegu zjawisk atmosferycznych, czy w turbulencjach ruchliwych cieczy. Mało dostrzegalne zakłócenia warunków początkowych powodują znaczące zmiany w końcowych stadiach ruchu.
Poetycznym jej przykładem jest wizja motylego skrzydła, które wprawione w ruch w Afryce wpływa na przebieg globalnych zjawisk klimatycznych.
Teoria chaosu dezaktualizuje większość poglądów, przekonań i tradycyjnych wiar zbudowanych na starych paradygmatach, nieprzystawalnych jako narzędzia do dzisiejszych problemów, potrzeb, pytań i odkryć.
Teoria chaosu stała się, podobnie jak Teorie Względności i Mechaniki Kwantowej, największą rewolucją w nauce XX wieku. Jednakże, w odróżnieniu nich, dotyczy ona wszystkich dziedzin nie tylko fizyki, chemii czy biologii.
Rewolucja ta polegała na odkryciu że bardzo proste formuły matematyczne prowadzą do chaosu. Wcześniej uważano że układy są skomplikowane ponieważ opisują je skomplikowane formuły matematyczne.
