"Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street": INFORMACJE O EKIPIE FILMOWEJ

TIM BURTON, reżyser

W 2005 r. Tim Burton wyreżyserował film przygodowy z elementami fantasy Charlie i fabryka czekolady, z Johnnym Deppem i Freddiem Highmore w rolach głównych. Film był ekranizacją uwielbianej przez dzieci powieści Roalda Dahla i osiągnął znaczący sukces kasowy oraz uznanie krytyki i do dziś jest popularny wśród widzów na całym świecie. W tym samym roku Burton wyreżyserował również mroczny film animowany Gnijąca panna młoda, w którym głosu głównym bohaterom użyczyli Johnny Depp i Helena Bonham Carter.

Poprzednim filmem Burtona była Duża ryba, optymistyczna opowieść o związku ojca i syna ubarwiona wątkami baśniowymi. Film uznany został przez krytyków za najbardziej osobisty w dotychczasowym dorobku reżysera, zebrał znakomite recenzje oraz odniósł sukces kasowy. W rolach głównych wystąpili w nim Ewan McGregor, Albert Finney, Jessica Lange oraz Billy Crudup.

Wcześniej Burton wyreżyserował remake klasycznej Planety małp. Przy pracy nad tym filmem po raz pierwszy spotkał się z producentem Richardem D. Zanuckiem, byłym szefem wytwórni 20th Century Fox, który wydał zgodę na produkcję kultowego oryginału filmu w l968 r. W wersji Burtona zagrali Mark Wahlberg, Tim Roth, Helena Bonham Carter, Michael Clarke Duncan i Kris Kristofferson. Film stał się kasowym przebojem lata 2001 r.

Wszystkie filmy Burtona zwracają uwagę widzów oryginalną i przemyślaną koncepcją plastyczną. Strona wizualna staje się pełnoprawnym bohaterem opowiadanej historii. Ten aspekt twórczości Burtona widać między innymi w Wielkiej przygodzie Pee-Wee, Soku z żuka, Batmanie, Edwardzie Nożycorękim, Powrocie Batmana, Miasteczku Halloween, Edzie Woodzie, Marsjanie atakują! oraz Jeźdźcu bez głowy.

Już jako dziecko Burton uwielbiał rysować. Ukończył Cal Arts Institute, gdzie otrzymał stypendium finansowane przez wytwórnię Disneya, i wkrótce zaczął pracować w wytwórni jako animator. Jego debiutem reżyserskim była krótkometrażowa animacja Vincent, w której narratorem był Vincent Price. Film zyskał pochwały krytyków oraz zdobył kilka nagród na festiwalach. Następnym projektem Burtona w ramach wytwórni był krótkometrażowy film fabularny Frankenweenie, pełna energii i fantazji historia inspirowana legendą Frankensteina.

W 1985 r. Burton nakręcił swój pierwszy pełnometrażowy film fabularny, Wielką przygodę Pee-Wee. Film odniósł sukces kasowy, a reżyser doczekał się pochwał krytyki za oryginalność wizji plastycznej. Następnym filmem był Sok z żuka (l988), komedia z elementami fantastyki i horroru, w której wystąpili Michael Keaton, Geena Davis, Alec Baldwin oraz Winona Ryder. Film był kolejnym w karierze Burtona sukcesem artystycznym i kasowym.

W 1989 r. reżyser nakręcił przebojowego Batmana z Jackiem Nicholsonem, Michaelem Keatonem oraz Kim Basinger. Po sukcesie Batmana Amerykańskie Stowarzyszenie Właścicieli Kin (National Association of Theatre Owners, NATO) nagrodziło Burtona tytułem Reżysera Roku. Film zdobył też Oscara za scenografię.

Edward Nożycoręki z Johnnym Deppem, Winoną Ryder oraz Diane Wiest był jednym z przebojów kinowych Bożego Narodzenia 1990 r. Film był powszechnie chwalony za oryginalną wizję plastyczną oraz wzruszającą fabułę inspirowaną baśniową wrażliwością. W 1992 r. Burton po raz kolejny zapuścił się w mroczne zaułki Gotham City, reżyserując Powrót Barmana, najbardziej kasowy film roku, w którego gwiazdorskiej obsadzie znaleźli się Michelle Pfeiffer jako groźna i seksowna Kobieta Kot oraz Danny DeVito jako Pingwin.

W 1994 r. Burton wyprodukował oraz wyreżyserował Eda Wooda, w którym rolę tytułową zagrał Johnny Depp. Film zdobył Oscara za najlepszą męską rolę drugoplanową (Martin Landau jako Bela Lugosi) oraz najlepszą charakteryzację.

Następnie Burton stworzył wizję plastyczną oraz wyprodukował Miasteczko Haloween, kreskówkę wykorzystującą metodę animacji poklatkowej (stop motion). Ten pełen fantazyjnych obrazów film należy do żelaznego repertuaru amerykańskiej telewizji w okresie Świat Bożego Narodzenia. W 1993 r. wyprodukował Chłopca okrętowego, a w 1995 r. kasowy przebój lata, film Batman Forever. W 1996 r. był producentem Jakubka i brzoskwini olbrzymki, adaptacji powieści dla dzieci Roalda Dahla.

Burton wyprodukował również oraz wyreżyserował film Marsjanie atakują!, komedię science-fiction inspirowaną serią kart do kolekcjonowania firmy Topps, w której wystąpiły znane gwiazdy kina amerykańskiego, takie jak Jack Nicholson, Glenn Close, Danny DeVito i Annette Bening.

W 1999 r. wyreżyserował Jeźdźca bez głowy, adaptację klasycznego opowiadania Washingtona Irvinga. W filmie wystąpili Johnny Depp, Christina Ricci, Miranda Richardson oraz Michael Gambon. Jeździec bez głowy nominowany by do Oscara w trzech kategoriach (najlepsze kostiumy, najlepsze zdjęcia, najlepsza scenografia oraz zdobył nagrodę w tej ostatniej kategorii). Wśród wielu innych nagród, film zdobył też nagrody BAFTA za najlepsze kostiumy oraz najlepszą scenografię.

Burton napisał też i zilustrował książeczkę dla dzieci pod tytułem "Tim Burton's The Nightmare Before Christmas", powiązaną z filmem Miasteczko Halloween. Jego następna ilustrowana książeczka poetycka, zatytułowana "The Melancholy Death of Oyster Boy and Other Stories", została pochwalona przez recenzenta New York Times za "interesujący obraz cierpienia i alienacji nastolatka".

JOHN LOGAN, Scenarzysta/Producent

John Logan jest autorem scenariusza do następujących filmów: Aviator, Gladiator, Ostatni Samuraj, Męska gra, Wehikuł czasu, Star Trek: Nemesis oraz Obywatel Welles. Dwukrotnie nominowany był do Oscara w kategorii "Najlepszy scenariusz".

Logan jest także autorem 14 sztuk teatralnych, w tym "Never the Sinner", która była wystawiona na londyńskim West Endzie, w Nowym Jorku, w Chicago, w Australii, Nowej Zelandii, Japonii, Kanadzie, Austrii, Irlandii, RPA i Urugwaju. Jego nowa adaptacja sztuki Ibsena "Budowniczy Solness" jest obecnie wystawiana na West Endzie.

STEPHEN SONDHEIM, Kompozytor i autor tekstów piosenek

Stephen Sondheim należy do najbardziej znanych i szanowanych współczesnych kompozytorów i autorów tekstów piosenek.

W 1979 r. skomponował muzykę oraz napisał piosenki do musicalu Sweeney Todd, do którego libretto napisał Hugh Wheeler. Musical oparty był na motywach sztuki Christophera Bonda. Premiera Sweeneya odbyła się na Broadwayu w 1979 r. Musical zdobył osiem nagród Emmy, w tym nagrodę dla najlepszego musicalu oraz nagrodę Grammy.

Sondheim ma na swoim koncie muzykę i teksty piosenek do musicali "Zabawna historia wydarzyła się w drodze na forum" (1962), "Anyone Can Whistle" (1964), "Company" (1970), Follies" (1971), "A Little Night Music" (1973), "The Frogs" (1974), "Pacific Overtures" (1976), "Sweeney Todd" (1979), "Merrily We Roll Along" (1981), "Sunday in the Park with George" (1984), "Into the Woods" (1987), "Assassins" (1991), "Passion" (1994) oraz "Bounce" (2003), a także teksty piosenek do "West Side Story" (1957), "Gypsy" (1959), "Do I Hear a Waltz?" (1965) oraz część tekstów piosenek do "Kandyda" (1973). Kompozytor wydał także antologie swoich utworów zatytułowane "Side By Side By Sondheim" (1976), "Marry Me a Little" (1981), "You're Gonna Love Tomorrow" (1983), "Putting It Together" (1993/99) oraz "Moving On" (2001).

Sondheim jest również autorem muzyki do filmu Stavisky (1974) oraz współautorem muzyki do filmu Czerwoni (1981), a także piosenek do Dicka Tracy (1990), za którego otrzymał Oscara w kategorii "Najlepsza piosenka". Sondheim skomponował również muzykę do filmu telewizyjnego Evening Primrose (1966), a także był współautorem filmu Ostatnie słowo Sheili (1973) oraz sztuki "Getting Away With Murder" (1996). Napisał również muzykę teatralną do "The Girls of Summer" (1956), "Invitation to a March" (1961), "Twigs" (1971) oraz "The Enclave" (1973). Jego pierwszy musical, "Saturday Night" (1954), doczekał się nowojorskiej premiery w 1999 r.

Poza nagrodą za "Sweeneya Todda", Sondheim zdobył też nagrody Tony za najlepszą muzykę za "Passion," "Into the Woods," "A Little Night Music," "Follies" oraz "Company".

Wszystkie te musicale zdobyły także nagrody New York Drama Critics Circle. Innymi musicalami Sondheima nagrodzonymi tą nagrodą są "Pacific Overtures" oraz "Sunday in the Park with George," przy czym ten ostatni zdobył też nagrodę Pulitzera dla najlepszego dramatu (1985 r.).

Sondheim zasiada w radzie Gildii Dramaturgów, amerykańskiej organizacji branżowej skupiającej dramatopisarzy, kompozytorów i tekściarzy teatralnych a także był przewodniczącym gildii w latach 1973-1981.

WALTER PARKES ORAZ LAURIE MACDONALD, Producenci

Walter Parkes i Laurie MacDonald są parą najbardziej aktywnych producentów filmowych w dzisiejszym Hollywood. Byli producentami lub producentami wykonawczymi następujących filmów: dwóch części Facetów w czerni, dwóch części The Ring, Złap mnie jeśli potrafisz, Gladiatora, Raportu mniejszości, Przebudzenia, Amistad i Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń. Jako producenci współpracowali ze Stevenem Spielbergiem przy czterech filmach: Amistad, Raport mniejszości, Złap mnie jeśli potrafisz i Terminal. W 2007 r. na ekrany trafił wyprodukowany przez nich film The Lookout, będący debiutem reżyserskim scenarzysty Scotta Franka. Ostatnią premierą filmową pary był Chłopiec z latawcem wyreżyserowany przez Marka Forstera, oparty na bestsellerowej powieści Khaleda Hosseiniego. W najbliższym czasie na ekrany wejdzie też ich thriller A Tale of Two Sisters.

Poza pracą producencką, Parkes i MacDonald byli także prezesami wytwórni DreamWorks Pictures od jej utworzenia do połowy 2005 r. Byli odpowiedzialni za rozwój i produkcję wielu filmów wytwórni, które osiągnęły sukces kasowy oraz zbierały liczne pochwały krytyki. Duet Parkes-MacDonald ma na swoim koncie (to dopiero drugie takie osiągnięcie w historii Oscarów!) nadzór nad trzema filmami nagrodzonymi Oscarem dla najlepszego filmu w kolejnych latach: American Beauty, Gladiatorem oraz Pięknym umysłem. Dwa ostatnie filmy zostały wyprodukowane we współpracy z wytwórnią Universal. Inne sukcesy artystyczne i kasowe tej pary to U progu sławy Camerona Crowe'a, Co kryje prawda Roberta Zemeckisa, Legenda telewizji Adama McKaya, Zakładnik Michaela Manna, oraz nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu i Złotym Globem obraz Stevena Spielberga Szeregowiec Ryan, który był najbardziej kasowym filmem na terenie USA w 1998 r.

MacDonald rozpoczęła swoją karierę jako producentka filmów dokumentalnych oraz serwisów informacyjnych w KRON, będącej częścią koncernu medialnego NBC w San Francisco. Następnie przeszła do Columbia Pictures, gdzie pracowała na stanowisku wiceprezesa odpowiedzialnego za produkcję. Po czterech latach wraz z Walterem Parkesem założyła własną firmę producencką. Bezpośrednio przed przejściem do DreamWorks MacDonald pracowała jako szef działu nowych projektów i produkcji w Amblin Entertainment.

Walter Parkes ma na swoim koncie trzy nominacje do Oscara. Pierwszą nominację otrzymał jako scenarzysta i producent dokumentu California Reich (1978), opowiadającego o działaniach neonazistów w Kalifornii. Drugą nominację (wspólnie z Lawrence'em Laskerem, w kategorii "Scenariusz oryginalny") przyniósł mu scenariusz do filmu Gry wojenne, a trzecią praca producenta przy nominowanym do Oscara dla najlepszego filmu obrazie Przebudzenie. Parkes jest również współscenarzystą oraz producentem thrillera Sneakers z Robertem Redfordem i Sidneyem Poitier.

Parkes i MacDonald znani są ze swojej działalności charytatywnej oraz współpracy z organizacjami pozarządowymi. Oboje zajmują stanowiska w radzie szkoły Para Los Ninos Charter School, która kształci dzieci ubogich imigrantów w centrum Los Angeles, w radzie Starbright Foundation, której celem jest projektowanie, produkcja i dystrybucja innowacyjnych produktów dla przewlekle chorych dzieci, oraz w Venice Family Clinic, która jest największym dostarczycielem darmowych usług medycznych w USA. Parkes jest też przewodniczącym Rady Uniwersyteckiej Uniwersytetu Yale.

RICHARD D. ZANUCK, Producent

Kariera Richarda D. Zanucka jest długim pasmem nagród i sukcesów. Zanuck cieszy się zasłużoną reputacją jednego z najbardziej szanowanych i utytułowanych producentów hollywoodzkich.

Zanuck odcisnął swoje piętno na przemyśle filmowym zarówno jako niezależny producent, jak i jako szef wytwórni. W swojej ponad czterdziestoletniej karierze zgromadził imponującą ilość nagród i wyróżnień. Wśród nich poczesne, a być może najważniejsze miejsce zajmuje nagroda imienia Irvinga G. Thalberga przyznawana przez Amerykańską Akademię Filmową. Zanuck odebrał tę nagrodę w 1991 r. z rąk swojego wieloletniego współpracownika Davida Browna. W uzasadnieniu tej prestiżowej nagrody, przyznanej wtedy zaledwie po raz trzydziesty szósty w historii Akademii, czytamy, że Zanuck jest "znanym z kreatywności producentem, którego dorobek charakteryzuje się ciągłą dbałością o wysoką jakość produkcji filmowej". Po raz pierwszy w historii nagrody przyznano ją synowi dawnego laureata - nagrodę im. Thalberga otrzymał wcześniej także Darryl F. Zanuck. Nagroda im. Thalberga jest najważniejszym świadectwem osiągnięć Zanucka jako producenta.

Tylko rok wcześniej, wspólnie ze swoją żoną Lili Fini Zanuck, Richard Zanuck otrzymał jako producent nagrodę dla najlepszego filmu za Wożąc panią Daisy (1989). Film został także wyróżniony Złotym Globem i nagrodą National Board of Review. Jako jego producent Zanuck otrzymał nagrodę dla Producenta Roku przyznawaną przez Gildię Producentów. Wygrana Zanucka ustanowiła jeszcze jeden precedens - po raz pierwszy w historii Akademii Oscara otrzymał syn człowieka, który również otrzymał w przeszłości Oscara dla najlepszego filmu.

Zanuck założył wraz z żoną Lili własną firmę producencką pod nazwą The Zanuck Company. Jego kariera zbudowana jest na solidnych podstawach. Po ukończeniu uniwersytetu Stanforda oraz odbyciu służby wojskowej (dosłużył się stopnia porucznika), Zanuck poszedł w ślady ojca i rozpoczął pracę na stanowisku asystenta scenarzysty i producenta przy dwóch filmach wytwórni 20th Century Fox, Wyspa w słońcu i Słońce też wschodzi. W wieku dwudziestu czterech lat zadebiutował jako samodzielny producent filmem fabularnym Bez emocji, którego obsada składająca się z Orsona Wellesa, Deana Stockwella i Bradforda Dillmana została nagrodzona w Cannes zbiorową nagrodą dla najlepszej obsady. Następnymi jego filmami były Sanktuarium, adaptacja powieści Williama Faulknera, oraz Raport Chapmana w reżyserii George'a Cukora.

W wieku dwudziestu ośmiu lat Zanuck awansował na stanowisko prezesa ds. produkcji w wytwórni 20th Century Fox i stał się tym samym najmłodszym szefem studia w dotychczasowej historii Hollywood. Podczas ośmiu lat jego rządów w wytwórni 20th Century Fox odzyskało swoją dawną pozycję i prestiż oraz wywalczyło niebywałą liczbę 159 nominacji do Oscara. Trzy filmy z tego okresu, Dźwięki muzyki, Patton i Francuski łącznik zdobyły Oscara dla najlepszego filmu. Inne sukcesy wytwórni to seria filmów o Planecie małp, Butch Cassidy i Sundance Kid oraz MASH.

Zanuck następnie przeniósł się z wytwórni Fox na stanowisko pierwszego wiceprezesa do Warner Bros., gdzie wraz ze swoim przyszłym wspólnikiem Davidem Brownem nadzorował produkcję takich hitów jak Egzorcysta czy Płonące siodła.

W 1971 r. obaj utworzyli Zanuck/Brown Co., jedną z najbardziej wpływowych i renomowanych niezależnych film producenckich świata. W ciągu następnych piętnastu lat firma Zanuck/Brown wyprodukowała tak znaczące dla historii kina filmy jak Szczęki (zdobywca trzech Oscarów, nominowany także w kategorii "Najlepszy film"), Szczęki II, Sugarland Express (nagrodzony Złotą Palmą za najlepszy scenariusz w Cannes, będący jednocześnie fabularnym debiutem Stevena Spielberga), Żądło (zdobywcę siedmiu Oscarów, w tym dla najlepszego filmu) oraz Werdykt (nominowany do pięciu Oscarów). Wspólnie z żoną Zanucka, Lili Fini Zanuck, firma Zanuck/Brown wyprodukowała także film Kokon (zdobywcę dwóch Oscarów) oraz jego sequel Kokon:Powrót.

Firma The Zanuck Company założona w 1988 r., odniosła gigantyczny sukces swoim pierwszym filmem Wożąc panią Daisy. Film, będący adaptacją nagrodzonej Pulitzerem sztuki teatralnej, nominowany był do dziewięciu Oscarów i ostatecznie otrzymał cztery statuetki. Jego wpływy kasowe w USA wyniosły powyżej 100 milionów dolarów, podczas gdy budżet filmu nie przekroczył 5 milionów, co czyni z Wożąc panią Daisy jeden z najbardziej zyskownych filmów w historii wytwórni Warner Bros.

Po sukcesie Wożąc panią Daisy Zanuck wyprodukował następny film, który spotkał się z uznaniem krytyków. Był to W matni, thriller z udziałem Jennifer Jason Leigh oraz Jasona Patrica, będący ekranizacją bestsellerowej powieści Kim Wozencraft. Film był zarazem debiutem reżyserskim Lili Fini Zanuck. Muzykę, która stała się jednym z ważniejszych albumów 1992 r. skomponował Eric Clapton (ścieżka dźwiękowa zawierała miedzy innymi przebój "Tears in Heaven").

Na swym koncie jako producentka Lili Fini Zanuck ma także obraz W kręgu miłości, na planie którego Zanuckowie ponownie spotkali się z ekipą twórców odpowiedzialną za sukces Wożąc panią Daisy, w tym z reżyserem Brucem Beresfordem oraz scenarzystą Alfredem Uhry, oraz Dzikiego Billa, wyreżyserowaną przez Waltera Hilla opartą na faktach opowieść o legendarnym człowieku pogranicza Dzikim Billu Hickoku. W filmie wystąpił nominowany do Oscara Jeff Bridges. Film zdobył ogólne uznanie krytyki. Następnym filmem Zanucków byli Nieugięci, kryminał osadzony w latach pięćdziesiątych i opowiadający o losach policjantów , w gra którym gwiazdorska obsada złożona z Nicka Nolte, Melanie Griffith oraz Johna Malkovicha.

Dzień zagłady był następną produkcją Zanucka dla wytwórni DreamWorks SKG oraz Paramount. Film zarobił na całym świecie 350 milionów dolarów, zajmując niekwestionowane pierwsze miejsce w rankingu kasowych przebojów lata 1998 r. Zasady zabijania, wyprodukowane przez Zanucka wspólnie ze Scottem Rudinem zgromadziły gwiazdorską obsadę w osobach Tommy'ego Lee Jonesa, Samuela Jacksona, Guya Pearce'a oraz Bena Kingsleya i również odniosły duży sukces.

W 1999 r. The Zanuck Company połączyła siły z laureatem Oscara Clintem Eastwoodem. Owocem tej współpracy był film Prawdziwa zbrodnia, trzymający w napięciu thriller oparty na bestsellerowej powieści Andrew Klavana, w reżyserii Eastwooda, który zagrał także główną rolę. Film wyprodukowany został dla Warner Bros.

W marcu 2000 r. Richard i Lili Zanuckowie byli producentami 72. Dorocznej gali wręczenia Oscarów. To widowisko telewizyjne zdobyło 9 nagród Emmy oraz uzyskało najlepsze wyniki oglądalności na przestrzeni sześciu lat.

Zanuck był też producentem remake'u Planety małp w reżyserii Tima Burtona, za którego dystrybucję odpowiedzialna była wytwórnia 20th Century Fox. Premiera filmu odbyła się w lipcu 2001 r. i stał się on jednym z najbardziej kasowych filmów roku na terenie USA oraz na całym świecie. Inne nowsze filmy The Zanuck Company to między innymi wyprodukowany przez DreamWorks, chwalony przez krytyków obraz Droga do zatracenia w reżyserii Sama Mendesa, ze znakomitymi rolami Toma Hanksa, Paula Newmana oraz Jude'a Law, oraz wyreżyserowany przez Tima Burtona film Duża ryba, w którego gwiazdorskiej obsadzie znaleźli się Ewan McGregor, Albert Finney, Billy Crudup, Jessica Lange i Alison Lohman.

W 2005 r. Zanuck i Burton po raz trzeci połączyli siły, pracując nad wyprodukowanym dla Warner Bros. Charlie'em i fabryką czekolady, ekranizacją klasycznej powieści dla dzieci Roalda Dahla. W roli głównej wystąpił w filmie Johnny Depp. Charlie zarobił na całym świecie ponad 600 milionów dolarów.

PATRICK MCCORMICK, Producent wykonawczy

Patrick McCormick w swojej karierze pracował nad wieloma znanymi filmami, często współpracując ze sławnymi aktorami i reżyserami.

W 2005 r. był producentem wykonawczym filmu przygodowego z elementami fantasy Charlie i fabryka czekolady w reżyserii Tima Burtona z Johnnym Deppem w roli głównej. Na swoim koncie jako producent i producent wykonawczy ma także pracę przy wyreżyserowanym przez P.J. Hogana Piotrusiem Panem z udziałem Jasona Isaacsa, Jeremy'ego Sumptera, Rachel Hurd-Wood, Lynn Redgrave oraz Richarda Briersa, Mamuśce z Julią Roberts i Susan Sarandon, Donniem Brasco z Alem Pacino, Johnnym Deppem oraz Anne Heche, a także Pod presją z Demi Moore, Alekiem Baldwinem i Jamesem Gandolfini.

Do innych filmów producenta należą Włamanie na śniadanie, komedia sensacyjna Barry'ego Levinsona z udziałem Bruce'a Willisa, Billy'ego Boba Thorntona i Cate Blanchett, Co za tupet, komedia, której akcja rozgrywa się w Belfaście w latach osiemdziesiątych, z udziałem Barry'ego McEvoya, Briana F. O'Byrne'a, Anny Friel i Billy'ego Connolly, Smak wolności, czwarty z serii filmów Levinsona o Baltimore, w którym występują Adrien Brody, Bebe Neuwirth i Joe Mantegna, Chłopaki za bok z udziałem Drew Barrymore, Whoopi Goldberg, Mary-Louise Parker i Matthew McConaugheya, Angie z Geeną Davis, Szok dla systemu z Michaelem Cainem, oraz Ostatnie słowo z Tomem Berengerem.

DARIUSZ WOLSKI, ASC, Reżyser obrazu

Ostatnio Dariusz Wolski pracował przy wszystkich filmach z trylogii awanturniczo-przygodowej Gore'a Verbinskiego Piraci z Karaibów, w której genialną kreację stworzył Johnny Depp. Wolski pracował też wcześniej z Verbinskim na planie Mexican, w którym wystąpili Brad Pitt and Julia Roberts.

Inne filmy fabularne na jego koncie to Kruk i Mroczne miasto w reżyserii Alexa Proyasa, Fan i Karmazynowy przypływ Tony'ego Scotta (za ten ostatni film Wolski nominowany był do nagrody branżowej przyznawanej przez Amerykańskie Stowarzyszenie Operatorów Filmowych [ASC]), Morderstwo doskonałe Andrew Davisa, Siła strachu Johna Polsona, Złe towarzystwo Joela Schumachera, Krwawy Romeo Petera Medaka oraz Land of Little Rain Evelyn Purcell.

Wolski pracuje też jako operator przy produkcji wideoklipów. Do tej pory ma ich na koncie ponad sto. Pracował między innymi z Neilem Youngiem, Keithem Richardsem, Stingiem, Aerosmith, Traveling Wilburys, Eminemem, Dido i Van Halenem.

DANTE FERRETTI, Scenograf

Dante Ferretti należy do światowej czołówki scenografów filmowych. W swojej długiej karierze pracował z wieloma legendarnymi i genialnymi reżyserami, w tym Federico Fellinim, Pierem Paolo Pasolinim, Terrym Gilliamem, Neilem Jordanem oraz Martinem Scorsese.

W 2004 r. wraz ze swoją współpracownicą Francescą Lo Schiavo otrzymał Oscara za scenografię do Aviatora wyreżyserowanego przez Martina Scorsese. Ferretti i Scorsese współpracowali już wcześniej na planie Kasyna, Ciemnej strony miasta, nominowanych do Oscara Gangów Nowego Jorku, Wieku niewinności oraz Kundun - życia Dalaj Lamy.

Ferretti ma też na swoim koncie scenografię do Wzgórza nadziei w reżyserii Anthony'ego Minghelli, filmu będącego adaptacją epickiej powieści Charlesa Frazera, której akcja rozgrywa się w czasach wojny secesyjnej, Tytusa Andronikusa Julie Taymor, Joe Blacka Martina Bresta, Imienia róży Jean-Jacquesa Annaud, Nocy w Varennes Ettore Scoli, Skóry Liliany Cavani, filmu Klasa robotnicza idzie do nieba Elio Petriego oraz Wywiadu z wampirem Neila Jordana, Hamleta Franco Zeffirelliego i Przygód barona Munchausena Terry'ego Gilliama. Każdy z tych ostatnich filmów nominowany był do Oscara.

Ferretti zaprojektował scenografię do pięciu filmów Piera Paola Pasoliniego: Salo, czyli 120 dni z życia Sodomy, Kwiat tysiąca i jednej nocy, Opowieści kanterberyjskie, Dekameron i Medea oraz do pięciu filmów Federico Felliniego: Głos z księżyca, Ginger i Fred, A statek płynie, Miasto kobiet oraz Próba orkiestry.

Scenograf nominowany był do Oscara osiem razy: za Gangi Nowego Jorku, Kundun - życie Dalaj Lamy (za który otrzymał dwie nominacje - za scenografię i za kostiumy), Wywiad z wampirem, Wiek niewinności, Hamleta, Przygody barona Munchausena, oraz za Awiatora, za którego otrzymał w końcu zasłużoną statuetkę. Otrzymał także dwie nagrody BAFTA za Wywiad z wampirem oraz za Przygody barona Munchausena.

CHRIS LEBENZON, A.C.E, Montażysta

Chris Lebenzon wcześniej współpracował z Timem Burtonem przy Charlie'em i fabryce czekolady, Gnijącej pannie młodej, Dużej rybie, Planecie małp, Jeźdźcu bez głowy, Marsjanie atakują!, Edzie Woodzie, Miasteczku Halloween oraz Powrocie Batmana.

Lebenzon współpracował także przy wielu projektach z producentem Jerrym Bruckheimerem. Do ich wspólnego dorobku należą Pearl Harbor, 60 sekund, Wróg publiczny, Armageddon, Con Air - lot skazańców, Karmazynowy przypływ, Szybki jak błyskawica, Gliniarz z Beverly Hills II oraz Top Gun. Współpracował także z reżyserem Michaelem Bayem, a ostatnio z Tonym Scottem przy produkcji Déja Vu.

Lebenzon dwukrotnie nominowany był do Oscara: za Karmazynowy przypływ oraz za Top Gun (jako jeden z montażystów). Ma też na swoim koncie montaż filmów XXX, Radio, Ostatni skaut, Odwet, Ucieczka o północy, dziewczyna z komputera oraz Wilkołaki.

COLLEEN ATWOOD, projektantka kostiumów

Colleen Atwood otrzymała swojego pierwszego Oscara za kostiumy do musicalu Chicago. Wcześniej była nominowana do tej nagrody za Jeźdźca bez głowy, Pokochać oraz Małe kobietki. W 2005 r. otrzymała drugiego Oscara oraz nagrodę BAFTA za Wyznania gejszy. W 2004 r. nominowana była do Oscara za kostiumy do filmu Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń.

Atwood często współpracuje z Burtonem. Ich współpraca rozpoczęła się na planie Edwarda Nożycorękiego. Następnie Atwood pracowała również przy Edzie Woodzie, Jeźdźcu bez głowy, Marsjanie atakują!, Planecie małp oraz Dużej rybie. Za kostiumy do Jeźdźca bez głowy została nagrodzona nagrodą BAFTA.

Coleen Atwood pracuje też regularnie z reżyserem Jonathanem Demme. Początkiem ich współpracy był film Poślubiona mafii. W późniejszych latach Atwood odpowiedzialna była także za kostiumy do Oscarowego Milczenia owiec oraz wielokrotnie nagradzanego dramatu Filadelfia.

Atwood rozpoczęła swoją karierę w 1982 r. jako garderobiana na planie komedii romantycznej A Little Sex. Dwa lata później po raz pierwszy zaprojektowała kostiumy do filmu First Born w reżyserii Michaela Apteda. W 1986 r. zdobyła uznanie projektami kostiumów do chwalonego przez krytyków filmu Łowca w reżyserii Michaela Manna. W następnych latach zaprojektowała kostiumy do Poślubionej mafii oraz do dramatu Apteda Stan krytyczny.

Pozostałe ważniejsze filmy w dorobku Atwood to Mission Impossible III, Mexican, Gattaca - szok przyszłości, Kumple, Szaleństwa młodości, Wyatt Earp, Olej Lorenza oraz Joe kontra wulkan.

Atwood jest także autorką kostiumów do wielu wideoklipów oraz przedstawień i widowisk. Ostatnio zaprojektowała kostiumy cyrkowe dla Ringling Brothers Circus.

KATTERLI FRAUENFELDER, Współproducentka

Katterli Frauenfelder należała do zespołu kierowanego przez reżysera Daniela Petrie, który otrzymał w 1985 r. nagrodę DGA za film Lalkarka.

Frauenfelder pracowała wcześniej z Timem Burtonem przy Charlie'em i fabryce czekolady (jako współproducentka oraz pierwszy asystent reżysera). Zajmowała się też współpracą producencką oraz była pierwszym asystentem reżysera na planie Dużej ryby i Planety małp. Obecnie pracuje jako współproducent następnego filmu reżysera zatytułowanego Yes Man.

Frauenfelder pracowała również jako pierwszy asystent reżysera między innymi na planie Rocky'ego i Łosia Superktosia, Cedrów pod śniegiem, Kuli, Szaleństw młodości, W bagnie Los Angeles, Kongo, Zrozumieć ciszę, Alive - dramatu w Andach oraz Wożąc panią Daisy. Jako drugi asystent reżysera ma na swoim koncie filmy O mały włos, Orły Temidy, Ognie świętego Elma, Pogromcy duchów i Bad boys, aby wymienić tylko kilka.

Frauenfelder rozpoczęła karierę w branży filmowej jako asystentka produkcji przy filmie Blues Brothers.