Giovanna Mezzogiorno
Giovanna Mezzogiorno urodziła się 9 listopada 1974 w Rzymie. Jest córką pary aktorskiej - Vittoria Mezzogiorno i Cecilii Sacchi. Aktorstwo studiowała w Paryżu, w Międzynarodowym Ośrodku Twórczości Teatralnej Petera Brooka. Zadebiutowała na scenie w 1995 roku w paryskim teatrze Bouffes du Nord jako Ofelia w swobodnej adaptacji Hamleta "Qui est l?" w reżyserii Petera Brooka. Przedstawienie odbyło światowe tournee. Za tę rolę w 1996 aktorka otrzymała cenioną włoską nagrodę teatralną - Coppola-Prati. Pierwszym filmem, w jakim wystąpiła, był obraz Sergia Rubiniego z 1997 roku Il viaggio della sposa. Jej kreacja zdobyła cztery włoskie nagrody filmowe w latach 1997/98, w tym Globo d'Oro oraz Premio Flaiano dla najlepszej aktorki w roli pierwszoplanowej. W 1998 roku zagrała w Del perduto amore w reżyserii Michele Placido i otrzymała nagrody Nastro d'Argento, Ciak d'Oro i Premio Pasinetti dla najlepszej aktorki. Giovanna Mezzogiorno jest dobrze znana włoskim widzom jako gwiazda różnorodnych filmów: komedii, dramatów, filmów historycznych i thrillerów science fiction. Wśród międzynarodowych produkcji telewizyjnych na jej koncie znajdziemy m.in. rolę w wysokobudżetowej adaptacji "Nędzników" Victora Hugo u boku Gérarda Depardieu, Johna Malkovicha i Charlotte Gainsbourg oraz występ u boku Klausa Marii Brandauera w filmie telewizyjnym "Thomas' Secret" Giacoma Battiato na podstawie bestsellerowej powieści Loupa Duranda. Wystąpiła także w filmie "Ostatni pocałunek" w reżyserii Gabriele Muccino zdobywając kolejną nagrodę Premio Flaiano. Ponadto otrzymała nagrodę Davida di Donatello dla najlepszej aktorki 2003 roku, a także Nastro d'Argento, Globo d'Oro zagranicznej prasy (włoski Złoty Glob) oraz nagrodę na festiwalu w Karlowych Warach za "Okna" w reżyserii Ferzana Ozpetka. Za rolę Sabiny, młodej kobiety próbującej zgłębić swą zagadkową przeszłość, w filmie Cristiny Comencini "Bestia w sercu" nagrodzoną ją Coppa Volpi na Festiwalu Filmowym w Wenecji 2005. Obraz został też w 2006 roku nominowany do Oscara w kategorii "Najlepszy film nieanglojęzyczny". W 2006 roku zagrała główną rolę w filmie Franceski Archibugi "Lezioni di volo", a pod koniec 2007 wystąpiła w filmowej adaptacji "Miłości w czasach zarazy" Gabriela Garcíi Márqueza zrealizowanej przez Mike'a Newella, w której Mezzogiorno, obok Javiera Bardema, gra jedną z pierwszoplanowych postaci.
Dennis Hopper
Dennis Hopper urodził się 17 maja 1936 roku w Dodge City, w Kansas. Na jego imponującą filmografię składa się ponad 200 filmów i ról telewizyjnych. Zadebiutował w 1955 roku w "Buntowniku bez powodu". Do jego najznamienitszych i najlepiej pamiętanych ról należy kreacja Billy'ego w "Swobodnym jeźdźcu" (1969), jednym z najważniejszych filmów XX wieku, który wyznaczył nowy, antyestablishmentowy nurt w Hollywood. Hopper - także współreżyser i współscenarzysta legendarnego obrazu - zasłynął nonkonformistyczną postawą, wkrótce jednak spotkało go pasmo niepowodzeń. Komercyjna porażka jego następnego filmu "The Last Movie" (1971) i problemy osobiste sprawiły, że aktor znikł z ekranów na większą część lat 70. Na przełomie lat 70. i 80. powrócił jednak rolami w dziele Francisa Forda Coppoli "Czas apokalipsy", w "Amerykańskim przyjacielu" Wima Wendersa, a potem w "Rumble Fish"- także Coppoli. Wystąpił także w filmach "Blue Velvet" Davida Lyncha (1986), "Speed: Niebezpieczna prędkość" Jana de Bonta (1994), "Wodny świat" Kevina Costnera (1995) oraz w kultowym serialu "24 godziny". Aktor otrzymał do tej pory tylko jedną nominację do Oscara (za najlepszą rolę drugoplanową): w 1987 wyróżniono jego kreację w dramacie sportowym "Mistrzowski rzut". Przy "Spotkaniu w Palermo" po raz drugi, 30 lat po "Amerykańskim przyjacielu", ma okazję współpracować z Wimem Wendersem. Dennis Hopper jest także uznanym fotografem i malarzem; jego prace wystawiane są na wielu wystawach indywidualnych w USA i innych krajach.
Campino
Campino, wokalista niemieckiego zespołu Die Toten Hosen, jest gwiazdą w wielu krajach. Jego popularność wykracza daleko poza scenę punkową, z której wywodzi się zespół. Kapela jest jedną z najpopularniejszych niemieckich grup wszechczasów: jej płyty sprzedały się w ponad 10 milionach egzemplarzy. Podczas tournee 2004/2005 koncerty przyciągnęły w sumie ponad 700 tysięcy widzów, bijąc niemieckie rekordy frekwencji. Ostatnie 8 albumów Die Toten Hosen zawędrowało na szczyt listy bestsellerów po drodze zdobywając złote lub platynowe płyty. Zespół otrzymał 5 nagród Echo (najważniejszych niemieckich nagród muzycznych) i stanowi istotną część niemieckiej sceny muzycznej od 25 lat. Campino, który naprawdę nazywa się Andreas Frege, urodził się 22 czerwca 1962 roku w Düsseldorfie. Jego matka była Angielką, a ojciec Niemcem. W 1982 roku założył Die Toten Hosen wraz z Andreasem von Holstem (Kuddel), Trini Trimpop i Andreasem Meurerem (Andi). Niedługo potem dołączył do nich Michael Breitkopf (Breiti).
Kolejne płyty i niekończące się trasy koncertowe pozwoliły Die Toten Hosen zdobyć status najważniejszego niemieckiego zespołu punkowego lat 80. W roku 1988 zyskali ogromną popularność płytą "Ein kleines bisschen Horrorschau". Oprócz działalności muzycznej zespół dużą wagę przywiązuje do polityki, od początku stawiając się w opozycji wobec prawicowego ekstremizmu. Od wielu lat kapela wspiera Pro Asyl i współpracuje z wieloma innymi organizacjami, m.in. z Oxfamem przy programie na rzecz kasacji długów Trzeciego Świata. W 2005 kapela wystąpiła także na koncercie Live 8 w Berlinie i dołączyła się do protestu wobec szczytu G8 w Heiligendamm podczas występu "Deine Stimme gegen Armut" w Rostocku. Ponadto Die Toten Hosen od dawna mają bliskie stosunki z teatrem: już w 1988 współpracowali przy musicalu na podstawie "Mechanicznej pomarańczy". Campino zagrał do tej pory kilka ról w filmach kinowych i telewizyjnych. W 1986 wystąpił w filmie "Verlierer" Bernda Schadewalda i serialu "Der Fahnder". W 1992 zagrał w komedii Hannsa Christiana Müllera "Langer Samstag". Potem zrobił sobie przerwę od aktorstwa, która trwała aż do 2006 roku. Wtedy po raz pierwszy wystąpił w teatrze wcielając się w Mackiego Majchra w brechtowskiej "Operze za trzy grosze" wyreżyserowanej przez Klausa Marię Brandauera. Wystawiona w berlińskim Admiralspalast sztuka była najpopularniejszym przedstawieniem teatralnym roku (ponad 70 tysięcy widzów). W 1999 roku Wim Wenders nakręcił dla Die Toten Hosen teledysk do piosenki "Warum werde ich nicht satt" i wtedy zaprzyjaźnił się z Campino. W 2004 zażyłość artystów się pogłębiła, gdy zespół nagrał piosenkę "Stand Up" do filmu Wendersa "Kraina obfitości". Obecnie Campino mieszka w Düsseldorfie i Berlinie, ma syna i jest zagorzałym kibicem piłki nożnej.
Wim Wenders
Wim Wenders urodził się 14 sierpnia 1945 roku w Düsseldorfie. Dorastał w rodzinnym mieście, w Koblencji oraz w Zagłębiu Ruhry, gdzie skończył Gimnazjum Humanistyczne w Oberhausen. Po dwóch latach studiów na medycynie i filozofii oraz rocznym pobycie w Paryżu, gdzie zajmował się malarstwem, Wenders w 1967 roku rozpoczął trwającą trzy lata naukę w monachijskiej Akademii Filmu i Telewizji. W latach 1968-72 pracował jako krytyk filmowy m.in. w magazynie "Filmkritik" i gazecie "Süddeutsche Zeitung". W 1971 założył z innymi twórcami stowarzyszenie producencko-dystrybucyjne Filmverlag der Autoren, które dało początek nurtowi nowego niemieckiego kina. W 1975 Wenders założył w Berlinie własną spółkę producencką Road Movies. W 1984 został członkiem Akademie der Kunste w Berlinie. Jest również doktorem honoris causa paryskiej Sorbony oraz wydziału teologicznego Uniwersytetu we Fryburgu. W latach 1991-96 sprawował funkcję przewodniczącego Europejskiej Akademii Filmowej, w której od tego czasu piastuje stanowisko prezydenta. Wykłada kinematografię cyfrową w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Hamburgu. W 2001 duży zbiór zdjęć autorstwa Wendersa zatytułowany "Zdjęcia z powierzchni Ziemi" objechał muzea i galerie całego świata. Reżyser opublikował także liczne zbiory esejów oraz albumy fotograficzne. Mieszka w Los Angeles i w Berlinie z żoną, fotografką Donatą Wenders. Jest kawalerem orderu Pour le Mérite.
