BARBET SCHROEDER (reżyser/producent), urodził się w Teheranie, w roku 1941. Od ponad 30 lat realizuje prowokujące filmy. Rozpoczynał w czasie, gdy tryumfy świeciła francuska Nowa Fala. W tym czasie Schroeder jeździł po całym świecie realizując trudne, często kontrowersyjne filmy, a także produkował tytuły innych znanych reżyserów (Wenders, Rohmer, Godard, Rivette, Fassbinder).
Po nakręceniu filmu Apelacja, z 1990 roku, w którym wystąpili Jeremy Irons i Glenn Close, Schroeder został nominowany do Oskara i nagrody Złotego Globu w kategorii najlepszego reżysera. Widzowie w USA znają go także z filmów Ćma barowa, według scenariusza Charlesa Łukowskiego, z udziałem Mickey’a Rourke’a i Faye Dunaway; Lokatorka, w którym wystąpiły Jennifer Jason Leigh i Bridget Fonda; Kiss of Death, z udziałem Davida Caruso, Nicholasa Cage’a i Samuela L. Jacksona; Wczoraj i dziś, w którym zagrali Meryl Streep i Liam Neeson; a także W akcie desperacji, z udziałem Andy’ego Garcii i Michaela Keatona.
Schroeder, mając 22 lata, założył w 1963 roku, w Paryżu, własną firmę produkcyjną Les Films du Losange. Firma początkowo wyprodukowała pierwsze dwa filmy z cyklu Moral Tales znanego reżysera Erica Rohmera. Schroeder był później producentem całej serii. Inne dzieła jego firmy to, między innymi, An American Friend Wima Wendera, The Mother and The Whore Jeana Eustache’a, Celine and Julie Go Boating w reżyserii Jacquesa Rivette’a, i dokonania Marguerite Dumas, Rainera Werne’a Fassbindera i Jeana-Luca Godarda.
W roku 1968 Schroeder zadebiutował jako reżyser filmu fabularnego, nakręcił More. Wraz z aktorką Bulle Ogier, zrealizował The Valley Obscured by Clouds, Maitresse, i Tricheurs. Sensacją okazał się jego film dokumentalny o dyktatorze Idi Aminie. Dzieło z roku 1978, Koko the Talking Gorilla, stał się znany dzięki poruszeniu tematu języka, który –być może – jak się okazuje jest cechą nie tylko ludzką.
Barbet Schroeder wystąpił jako aktor w filmach Celine and Julie Go Boating, Królowa Margot i Marsjanie atakują Tima Burtona. W roku 2001 Schroeder wyprodukował i wyreżyserował film Our Lady of the Assassins, który Kolumbia zgłosiła do rywalizacji oskarowej.
SUSAN HOFFMAN (producentka) rozpoczęła swoją karierę w przemyśle muzycznym, pracowała dla legendarnego managera Alberta Grossmana. Z czasem stała się dyrektorem firmy nagraniowej Grossmana, Bearsville Records. Hoffman posiada tytuł licencjata psychologii, zdobyty na uniwersytecie miasta Los Angeles. Pracę w przemyśle filmowym rozpoczęła od firmy Cannon Films.
Pracując tam Hoffman była związana z produkcją ponad 20 filmów, w tym Runaway Train, Tough Guys Don’t Dance i 52 Pick-Up. Po raz pierwszy spotkała się z Barbetem Schroederem nadzorując produkcję jego Ćmy barowej. Był to początek współpracy tej dwójki. Hoffman przeniosła się następnie do firmy Carolco Pictures, gdzie nawiązała współpracę swe wieloma znanymi scenarzystami, reżyserami i aktorami.
W roku 1991 wraz z Barbetem Schroederem wyprodukowała film Single White Female. Następnie wyprodukowała (a Schroeder wyreżyserował): Kiss of Death, Wczoraj i dziś i W akcie desperacji. Oboje wyprodukowali film Shattered Image, wyreżyserowany przez Raula Ruiza.
W roku 1999, kiedy Barbet Schroeder znajdował się w Kolumbii, kręcąc hiszpańskojęzyczny film Our Lady of the Assassins, Hoffman połączyła siły ze scenarzystą Henrym Beanem. Wyprodukowała reżyserski debiut tego ostatniego, Fanatyka, który zdobył nagrodę jury na festiwalu Sundance Film Festival w roku 2001.
RICHARD CRYSTAL (producent) urodził się w rodzinie związanej z przemysłem rozrywkowym. Jego ojciec zajmował się organizacja koncertów jazzowych, był agentem legendarnego Commodore Music Shop na Manhattanie, natomiast jego matka była aktorką. To ona zachęcała swych trzech synów do występowania w szkolnych przedstawieniach.
Crystal otrzymał tytuł licencjata sztuk teatralnych w Brooklyn College, kształcił się także w Banff School of Fine Arts. Studiował aktorstwo w Herbert Berghof Studio, natomiast emisję głosu pod kierunkiem Alberta Malvera. Wystąpił w licznych przedstawieniach teatralnych. The Fantasticks, Jacques Brel, Finian’s Rainbow, czy Nash at Nine, to jedynie kilka spośród najbardziej znanych. Przybył do Hollywood, by kontynuować swą karierę aktorską, jednak sukces odniósł jako scenarzysta i producent.
Crystal napisał i wyprodukował Reflections from Inside, biografię Kareema Abdula- Jabbara dla telewizji CBS i National Basketball Association, za którą otrzymał prestiżową nagrodę na międzynarodowym Festiwalu Filmowo-Telewizyjnym w Nowym Jorku, w roku 1989. W telewizji HBO wyświetlono następnie komediową nowelę Bobby Silverman: An Actor Prepared, opartą na jego krótkiej karierze aktorskiej. Crystal był jej autorem, producentem i reżyserem, zagrali w niej Dudley Moore, Richard Lewis i Rob Reiner. Crystal wyprodukował (wspólnie z Robem Reinerem jako producentem wykonawczym), dokument But Seriously. Film został nadany w telewizji Showtime, a jego premiera odbyła się na festiwalu filmowym w Santa Barbara. Dokument ten zdobył nagrodę People’s Choice Award na festiwalu Vermont Film Festival.
Crystal stworzył i wyprodukował przebojową komedię reality show Life’s Most Embarrassing Moments, był też producentem Wild & Crazy Kids, Family Challenge, America Talks Back, Funny Flubs & Screw Ups, The Planet’s Funniest Animals. Na zamówieni telewizji Fox był producentem wykonawczym telewizyjnej komedii Ghost Mom.
Crystal zajmuje się obecnie licznymi projektami, wśród których znajduje się produkcja filmu opartego na scenariuszu powieściopisarza Andrewa Neidermana, zatytułowanego Blood; nadzoruje produkcję filmów Another Lifetime; Deadly Intrusion (opartego na powieści Waltera Dillona); Affirmation z udziałem Luciana Truscotta, opartego na życiu Henry’ego Flippera, pierwszego czarnego absolwenta akademii West Point; Betrayed – opartej na faktach opowieści o życiu Manuela Penabaza, kubańskiego patrioty. Napisał też scenariusz filmu Beat not the Bones, opartego na powieści Charlotte Jay; zajmuje się też pisaniem scenariusza i współprodukcją filmu Goddess, którego współproducentem jest Peter Newman. Autorem powieści, na której oparty jest scenariusz, jest Marc Brandel.
JEFFREY STOTT (producent wykonawczy)
współpracował z Robem Reinerem przy okazji realizacji wszystkich filmów tego reżysera, począwszy od This is Spinal Tap, poprzez The Sure Thing, aż do Stand by Me. Był producentem pomocniczym podczas realizacji filmów The Princess Bride, Kiedy Harry poznał Sally ..., Misery i A Few Good Men. W czasie realizacji The Story of Us, North, The American President i Ghosts of Mississippi zajmował stanowisko producenta wykonawczego.
W firmie Carte Rock Entertainment Stott zajmuje stanowisko wiceprezesa do spraw produkcji telewizyjnej. Posiada tytuł magistra sztuk pięknych Brigham Young University, a także tytuł doktora historii University of California w Santa Barbara.
Przed rozpoczęciem pracy w Castle Rock Entertainment, był kierownikiem do spraw produkcji filmowej w firmie Embassy Pictures.
TONY GAYTON (scenariusz) jest absolwentem szkoły filmowej Uniwersytetu Południowokalifornijskiego, na którym zdobył stypendium Jacka Nicholsona. Po ukończeniu szkoły pracował jako asystent produkcji dla Johna Miliusa. Gayton zajmuje się zawodowym pisaniem scenariuszy już od ponad 10 lat. Pracuje sam lub wraz z bratem, Joe Gaytonem (Uncommon Valor, Shout).
Gayton wyreżyserował dokument Athens Georgia: Inside/Out, opowiadający o grupach R.E.M. i B-52’s, jak również o ekscentrycznym artyście folkowym, ojcu Howardzie Finsterze.
Gayton napisał dla wytwórni Castle Rock Entertainment scenariusz filmu The Salton Sea, w którym wystąpili Val Kilmer, Peter Sarsgaard i Vincent D’Onofrio. Film, który niedługo wejdzie na ekrany, wyreżyserował D. J. Caruso.
LUCIANO TOVOLI (zdjęcia) jest znany jako jeden z najlepszych operatorów na świecie. Tovoli współpracował z większością najważniejszych filmowców po obu stronach Atlantyku. Jego dokonania datują się od początku lat siedemdziesiątych, gdy po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę publiczności amerykańskiej, robiąc zdjęcia do filmów We Won’t Grow Old Together z 1972 Maurica Pialata, jak również nagrodzonego licznymi nagrodami Bread and Chocolate Franca Brusati’ego (1973).
W roku 1975 Tovoli nawiązał współpracę z legendarnym Michelangelo Antonionim, realizując wspólnie z nim Pasażera, w którym wystąpił Jack Nicholson. Zdobył międzynarodowe uznanie i miejsce w historii filmu trwającą siedem minut sceną finałową, podczas której zamontowana na wysięgniku żyroskopowym kamera śledziła poczynania bohaterów przenikając przez ściany i okna budynków. Ujęcie to jest jednym z dwóch lub trzech, które przeszły do historii kina.
Tovoli pracował także z reżyserami takimi jak Marco Ferreri (The Last Woman, Bye, Bye Monkey), Dario Argento (Suspiria, Tenebrae), Liliana Cavani (Behind the Door) i Ettore Scola (Splendor, What Time Is It?, Capitan Fracasse). Nakręcił także kolejny film z Maurice Pialatem (Police) i drugi z Antonionim (eksperymentalny The Mystery of Oberwald).
Tovoli równie pewnie czuje się w dramacie, jak i w komedii,. Jest autorem zdjęć do sequela La Cage Aux Folles - pracował według scenariusza Francisa Vebera przy realizacji La Cage Aux Folles III. Jego współpraca z tym scenarzystą zaowocowała filmami Les Fugitifs, Jaguar, i przebojem francuskich kin The Dinner Game (1997), jak również Le Placard z roku 2000. Tovoli znany jest w USA z serii filmów, jakie nakręcił wraz z Barbetem Schroederem – wspólnie zrealizowali oskarową Apelację, jak również Single White Female, Kiss of Death, Wczoraj i dziś i W akcie desperacji. Tovoli jest autorem zdjęć do wysoko ocenianego filmu Tytus Andronikus, adaptowanego i wyreżyserowanego przez Julie Taymor, z udziałem Anthony’ego Hopkinsa i Jessiki Lange.
Dokonania Tovoli zostały niedawno uhonorowane w programie Conversations Between Shadows and Light: Italian Cinematography, zrealizowanym przez nowojorskie Muzeum Guggenheima. W programie przedstawiono dzieła 16 wpływowych włoskich filmowców, wśród nich właśnie i jego.
STUART WURTZEL (kierownik produkcji) otrzymał nominację do Oskara za pracę nad filmem Woody’ego Allena Hanna i jej siostry. Był też kierownikiem produkcji Purpurowej róży z Kairu Allena, jak również trzech filmów Petera Yatesa: Podejrzany, The House on Carroll Street i An Innocent Man. Ostatnio był kierownikiem produkcji filmu telewizyjnego Wi, który dla telewizji HBO wyreżyserował Mike Nichols. W filmie wystąpiła Emma Thompson.
Wurtzel pracował także nad filmami Wczoraj i dziś, w reżyserii Barbeta Schroedera, Mamuśka, Hair, Used People, Mermaids, Krwawiący Romeo, Three Men and a Little Lady, Old Gringo, Brighton Beach Memoirs, The Mambo Kings, Kiedy mężczyzna kocha kobietę, I.Q. i Duch i mrok. Pierwszym filmem fabularnym, którego produkcją kierował Wurtzel, był Hester Street Joan Micklin Silver. Na planie współpracował ze swoją żoną, Patrizią von Brandenstein. Wurtzel wraz z Silver pracował jeszcze nad Bernice Bobs Her Hair, a także nad Between the Lines. Wurtzel urodził się w Hillside, w New Jersey. Studiował projektowanie sceniczne w Carnegie Mellon University, gdzie zdobył tytuł magistra. Następnie rozpoczął pracę jako kierownik produkcji teatralnych, przez cztery sezony był projektantem-rezydentem American Conservatory Theater w San Francisco, a przez kolejne trzy w Playhouse in the Park w Cinncinnati.
Po przeprowadzce do Nowego Jorku, Wurtzel kierował wieloma przedstawieniami na Broadway’u, w tym Unexpected Guests, Tiny Alice, A Flea in Her Ear, Sizwe Banze is Dead, The Island i Wally’s Café. Ma na swoim koncie również prace poza Broadway’em, na przykład nad Trumpets and Drums i Romersholm w Roundabout Theater, Gimme Shelter w BAM, i Sorrows of Stephen (za którą to sztukę zdobył nagrodę Joseph Maharam Award) i Henry IV, Part I dla potrzeb New York Shakespeare Festival. Otrzymał nominację do nagrody Emmy za kierownictwo artystyczne filmu telewizyjnego Little Gloria…Happy at Last.
LEE PERCY (montażysta) współpracował z reżyserem Barbetem Schroederem przy realizacji filmów Our Lady of the Assassins, W akcie desperacji, Wczoraj i dziś, Kiss of Death, Single White Female i Apelacja. Percy uczył się zwodu aktorskiego w Juilliard School. Wielokrotnie podczas swojej pracy montażysty stwierdził, że jego doświadczenie aktorskie jest nieocenioną pomocą w interpretacji gry aktorskiej, dzięki czemu może do niej dostosować tempo i strukturę montażu. Uważa, że miał szczęście mogąc pracować z tak doskonałymi aktorami, a także montując trzy nagrodzone Oskarami dla aktorów filmy: Pocałunek kobiety-pająka Williama Hurta, Apelację Schroedera (Oskar dla Jeremy’ego Ironsa), a także Nie czas na łzy Hilary Swank.
Ostatnio zmontował film Fanatyk Henry’ego Beana, który zwyciężył na festiwalu w Sundance w ubiegłym roku, jak również Lift (który na tym samym festiwalu znalazł się w gronie nominowanych do nagrody głównej). Był także montażystą filmu Centrum świata, drugiego tytułu, jaki montował dla reżysera Wayne’a Wanga.
Percy doczekał się uznania ze strony kolegów i koleżanek po fachu, otrzymując nagrodę American Cinema Editors Eddie Award za montaż telewizyjnego filmu Against the Wall, wyreżyserowanego przez Johna Frankenheimera.
FRANK CAPRA III (producent pomocniczy) był ostatnio producentem wykonawczym filmów Tylko miłość, wyreżyserowanego przez Roba Reinera, Głębia oceanu, z udziałem Michelle Pfeiffer. Przy produkcji filmu Senator Bulworth Warrena Beatty’ego zajmował stanowisko producenta pomocniczego i pierwszego asystenta reżysera. Capra od dawna współpracuje za Robem Reinerem, był producentem pomocniczym i asystentem reżysera podczas realizacji Ghosts of Mississippi. Stanowisko asystenta reżysera zajmował także podczas kręcenia filmów The American President, North i A Few Good Men tego samego twórcy.
Capra piastował tę samą funkcję podczas realizacji filmów Egzekutor, I.Q., The Distinguished Gentleman, Mój kuzyn Vinny, Honey, I Blew Up the Kids, i Oskar.
Capra był także producentem pomocniczym podczas realizacji filmu Pluto Nash, w którym wystąpili Eddie Murphy i Randy Quaid, reżyserem tego tytułu jest Ron Underwood.
CAROL ODITZ (projektantka kostiumów) pracuje dla potrzeb filmu i teatru. Jest jedną z pięciu projektantek amerykańskich, których prace pokazywano na Biennale delia moda di Firenze we Florencji. Jej kostiumy dla Jennifer Jason Leigh w Georgii, magazyn Vogue nazwał jednymi z najpiękniejszych kostiumów dekady. Rok później ten sam magazyn uznał, że kostiumy do filmu Burza lodowa, które wyszły spod jej ręki, zasługują na tytuł najpiękniejszych kostiumów filmowych roku 1997. Jej projekty są inspiracją dla projektantów mody ze Stanów i z Europy.
Kostiumy zaprojektowane przez Oditz na potrzeby filmu Tin Cup dały początek jednemu z największych trendów, jakie świat filmu wywarł na świat mody. Naszyjnik, znany teraz szeroko pod nazwą „perły Tin Cup” zmienił los przemysłu związanego z tymi kosztownościami. Carol Oditz pracowała także przy filmach Studenci Johna Singletona, Ethan Frome z udziałem Liama Neesona, Moll, w którym wystąpiła Elisabeth Sue, Staying Together, No Place Like Home i Nobody’s Child – wszystkie w reżyserii Lee Granta; Zebrahead, Smooth Talk, Last Exit to Brooklyn i Jesień w Nowym Jorku z udziałem Richarda Gere’a i Winony Ryder. Projektantka zajmowała się ostatnio kostiumami do historycznego filmu Glitter, w którym zagrała Mariah Carey.
Oditz początkowo zajmowała się rzeźbiarstwem, dopiero po jakimś czasie zainteresowała się projektowaniem dla potrzeb teatru, a następnie filmu. Pracowała nad przygotowaniem przedstawień w Nowym Jorku i w licznych teatrach na terenie Stanów Zjednoczonych. Na samym początku pracy w Nowym Jorku współpracowała z Herbert Berghofem i Utą Hage w należącym do nich Bank Street Studio, a także z Jean Erdman, żoną Josepha Campbella. Z tą ostatnią pracowała w należącym do niej Theatre for The Open Eye. Brała udział w realizacji wielu offbroadway’owych przedstawień, za sztukę The Crazy Locomotive zdobyła nawet nagrodę Obie. Stowarzyszenie krytyków teatralnych San Francisco przyznało jej także nagrodę za przedstawienie The Good Person of Sechuan. Rezultaty jej pracy podziwialiśmy na scenach teatrów i w przedstawieniach grup Lincoln Center, The Kennedy Center, New York Shakespeare Festival/Joseph Papp, John Houseman’s Acting Company, Ford’s Theatre, Arena Stage i licznych innych. Oditz jest członkinią stowarzyszenia New York Women in Film, The Academy of Motion Picture Arts & Sciences, The League of Professional Theatre Women/NY i Mensy.
CLINT MANSELL (kompozytor) był frontmanem i założycielem pionierskiej, angielskiej grupy rockowo/hiphopowej Pop Will Eat Itself. Mansell grał na gitarze i instrumentach klawiszowych, wraz z zespołem opublikował pięć albumów, które ukazały się w latach 1986-1996 nakładem wytwórni RCA/BMG Records i Trent Reznor’s Nothing Records. Mansell współpracował z Darrenem Aronofskym, gdy ten ostatni komponował muzykę do filmów Pi i Requiem dla snu.
Mansell pracował przy realizacji filmów World Traveler, z udziałem Julianne Moore i Billy’ego Crudupa (niedługo na ekranach), Abandoned, dla Paramount Pictures, z udziałem Benjamina Bratta i Katie Holmes, Bunkier, w którym zagrała Thora Birch i Knockaround Guys, z udziałem Johna Malkovicha, Dennisa Hoppera i Vin Diesel.
Mansell pracuje obecnie nad swym debiutanckim albumem solowym.
HOWARD FEUER (reżyser castingu) jest dumny z otrzymania pięciu nagród stowarzyszenia CSA, przyznanych mu za castingi do filmów Moonstruck, Stowarzyszenie umarłych poetów, Mississippi w ogniu, The Fisher King i Szaleństwa młodości. Nominowano go także do kilku nagród ARTOS za prace przy filmach Milczenie owiec, Apelacja i Za wszelką cenę. Współpracował z wieloma utalentowanymi reżyserami, scenarzystami i producentami, brał udział w powstawaniu ponad 80 filmów fabularnych, jest dumny z tego, że uczestniczy w procesie, dzięki któremu aktorzy mają szansę pokazać swój talent.
