Martin ?ulík urodził się 20 października 1962 roku w Zilinie, wychował w pobliskim Martinie. Jego ojciec był aktorem teatralnym, dzięki czemu Martin jako dziecko miał okazję przyjrzeć się artystycznej pracy od kulis. Wkrótce założył z kolegami amatorską grupę teatralną. Jednocześnie bywał w klubie filmowym w Zielinie - chłonął klasykę kina europejskiego i czeskiej szkoły filmowej. W 1981 roku ?ulík, trafił na wydział reżyserii filmowej. Film dyplomowy ?ulíka, „Stacatto", zdobył kilka nagród na międzynarodowych festiwalach (m.in. Karlove Vary).
Na dużym ekranie debiutował w 1991 roku filmem „Czułość" („Neha"), prezentując w nim własny ogląd nastrojów społecznych po transformacjach 1989 roku. Od razu zdobył szereg nagród i uznanie krytyki. W 1992 roku rozpoczął współpracę z niezależnym producentem Rudolfem Biermanem i nakręcił „Wszystko, co kocham" („Vsetko co mam rad"), opowieść o mężczyźnie, który poszcząc przez 40 dni próbuje odnaleźć sens życia. Rok 1995 przyniósł film, który uważany jest za największe osiągnięcie ?ulíka – „Ogród" („Zahrada"). Reżyserowi udało się w nim stworzyć wyidealizowany, pełen wdzięku świat, w którym bohater - nie bez przeszkód - próbuje uporządkować swoje życie. Na „Ogród" spadła zasłużona lawina nagród (m. in. Karlove Vary, Mannheim-Heidelberg, Cottbus, Torino, Rotterdam). „Orbis pictus" z 1997 roku, kolejny film ?ulíka, uważany jest za najsłabszy w jego dorobku. W opowieści o dziewczynce poszukującej matki, reżyser zbyt daleko odszedł od realizmu, przez co rozmył się wydźwięk filmu. W 1998 roku nakręcił „Obrazki z wycieczki" („Obrazky z vyletu"), która weszła w skład nowelowego filmu "Praskie opowieści" („Praha ocima"). W 2000 roku miała miejsce premiera filmu „Pejzaż" („Krajinka"), zbudowanego z luźno powiązanych epizodów i anegdot, spojrzenia na ojczyznę reżysera i słowacki prowincjonalizm.
Gdy w Czechach ukazały się pamiętniki Pavla Juracka, jednego z gigantów czeskiej szkoły filmowej, ?ulík zrealizował ich dokumentalno-fabularną ekranizację, oddając tym samym hołd jednemu ze swych mistrzów. Film nosi tytuł „Klucz od oznaczania karłów, albo ostatnia podróż Lamuela Gullivera" („Klic k urcovani trpasliku aneb posledni cesta Lamuela Gullivera"; 2002). W 2004 roku ?ulík był reprezentantem Słowacji w międzynarodowym projekcie, którego efektem jest nowelowy film „Wizje Europy" („Visions of Europe") składający się z 25 pięciominutowych filmów z krajów zjednoczonej Europy. ?ulík zrealizował „Cud" ("The Miracle"), perełkę krótkiego metrażu, uważaną za jedną z najciekawszych w tym zestawie. W kwietniu 2005 roku odbyła się premiera najnowszego filmu ?ulíka, „Słoneczne miasto" („Sluneční stát"). Od 1994 roku ?ulík jest wysoko cenionym wykładowcą w VSMU, gdzie kieruje katedrą reżyserii filmowej. Większość swoich filmów zrealizował z tym samym zespołem: scenariusz pisze zwykle sam reżyser wespół z Ondrejem Sulajem, Markiem Leąčákiem i Dusanem Duskiem; za zdjęcia odpowiada Martin ?trba; scenografię tworzy Frantiąek Lipták; muzykę komponuje Vladimír Godár, a montażystą jest Dusan Milko. Martin ?ulík jest bohaterem pierwszej książki z serii „Camera obscura", wydawanej przez Słowacki Instytut Filmowy (Slovensky filmovy ustav): „Svet v pohyblivych obrazoch Martina Sulika" („Świat w ruchomych obrazach Martina Sulika"; 2000).
