Po raz pierwszy o dramacie Magdalenek świat usłyszał w 1992 r. za sprawą sztuki „Eklipsa” Patricii Burke Borgan, która pracowała w takim przytułku w latach sześćdziesiątych. Zdeterminowana postanowiła przełamać zmowę milczenia.
Prawda o Magdalenkach brzmi następująco: „były niewinnymi ofiarami purytańskiego społeczeństwa irlandzkiego. Zamykało się je na całe życie, skazywało na zapomnienie, były anonimowe nawet w chwili śmierci”. Później, w 1997 roku piosenkarka i autorka tekstów Joni Mitchell napisała wstrząsającą piosenkę „Pralnie Magdalenek”. Piosenka ta stała się nieoficjalnym protest songiem tych, które przetrwały.
Film „Siostry Magdalenki” powstał w oparciu o scenariusz zainspirowany telewizyjnym filmem dokumentalnym filmem dokumentalnym „Sex In A Cold Climate” („Seks w zimnym klimacie”). Temat ten zainteresował Mullena z kilku powodów. Był zszokowany straszliwymi cierpieniami, jakie stały się udziałem Magdalenek. Głęboko poruszony dokumentem, postanowił ukazać prawdziwą historię przytułków i niesprawiedliwość, która dotykała przebywające tam kobiety. Podstawą scenariusza stały się historie czterech kobiet, które opowiedziały o swoim losie. Wykorzystano także nagrania video oraz filmy dokumentalne. Mullan uważnie wysłuchał tego, co kobiety miały do powiedzenia, i na kanwie ich historii napisał dramat - scenariusz pełnometrażowego filmu.
Głęboki sprzeciw Mullena budziła absolutna władza, jaką kościół sprawował nad społeczeństwem irlandzkim. Pewna Irlandka, zapytana, jak żyły młode kobiety w Irlandii w latach sześćdziesiątych, odpowiedziała, że ich sytuację w tych czasach można porównać z czasami wszechwładzy KGB w ZSRR. Księża w Irlandii, podobnie jak funkcjonariusze KGB mogli np. zażądać wydania dziecka lub innego członka rodziny i nikt nie tylko nie ośmielił się im sprzeciwić - ale nawet zapytać dlaczego.
Mullana zastanowił fakt, jak mogły przytułki Magdalenek funkcjonować w Irlandii przez tyle lat. Skomentował to tak: „Państwo, kościół i rodzina zawarły przymierze i wypowiedziały wojnę młodym kobietom, uznały je za nieodpowiedzialne. Teokratyczny Kościół katolicki uznał się za moralnego opiekuna młodych kobiet”.
