O odpowiednie przedstawienie na planie realizmu scen policyjnych dbał doradca do spraw policyjnych, Chick Daniel, współpracujący blisko z reżyserem filmu, Tomem Dey'em. Daniel przypomina sobie, jak wyglądała typowa sytuacja na planie - Tom pytał mnie, jak prawdziwi policjanci zachowaliby się w danej sytuacji, gdzie trzymaliby broń, jak by ją trzymali. Ja odpowiadałem na pytania i pytałem o to, gdzie ustawią kamery i wymyślałem, jak pogodzić ze sobą potrzeby ekipy i realizm całej sceny. Skoro mowa o realizmie, Daniel doskonale zdaje sobie sprawę, że uwarunkowania praktycznie uniemożliwiają przedstawienie pracy policjanta w sposób atrakcyjny dla przeciętnego widza - temat, który na początku filmu porusza Mitch, mówiąc do uczniów podczas zajęć przygotowujących ich do wyboru zawodu: - Można próbować być możliwie najbardziej realistycznym, wiadomo jednak, że widownia nie chce oglądać policjanta spędzającego 10 godzin na papierkami - mówi. - Widzowie chcą pościgów i strzelanin.
- Mówiąc ogólnie - kontynuuje weteran policji z Los Angeles - policjanci na ulicy wiedzą, że mogą być filmowani czy śledzeni przez dziennikarzy, i że zainteresowani są oni bardziej fabułą, niż rzeczywistością. W filmie pokazujemy, że na miejsce akcji rozmaite ekipy dziennikarskie przybywają razem z policją, a czasami nawet wcześniej niż ona. Wszystko dlatego, że prowadzą nasłuch częstotliwości policyjnych. Oficer, dowodzący na miejscu, musi utrzymać równowagę pomiędzy prawem dziennikarzy do informowania ludzi, a sprawami wynikającymi z procedury policyjnej, konieczności ochrony miejsca przestępstwa. Kto narusza czyje prawa i obowiązki? To sprawy, o których dużo mówi się w policji i wydaje mi się, że film porusza także i ten temat. Gdy zapytano go, jak czuł się, gdy Mitch strzelił do kamery, Daniel z uśmiechem potwierdził to, czego filmowcy domyślali się już wcześniej - Sądzę, że wszyscy, pracujący w policji, bardzo by chcieli czasami zrobić tak samo. Pozostawiamy to jednak Robertowi De Niro.
