JAROMIR NOHAVICA
Kompozytor, autor tekstów i piosenkarz folkowy Jaromir Nohavica urodził się 1953 w Ostrawie, w Czechach. Gra na gitarze od 13. roku życia. Rozpoczął studia na wydziale górniczym, ale ich nie ukończył; imał się różnych zajęć, obecnie żyje z muzyki - jest pieśniarzem i kompozytorem. Zdobył sławę swoją pierwszą piosenką dla Marie Rottrovej "You smell of Rain, My Love". Mieszka w Czeskim Cieszynie z żoną i dwójką dzieci.
W 1982 roku Nohavica zaczął występować publicznie. Ta przełomowa decyzja pozwoliła kilku jego piosenkom zdobyć szeroką popularność. Nakład pierwszego albumu "Aimless", wydanego w 1988 roku sprzedał się w bardzo krótkim czasie. Wokół Nohavicy narosła aura mitu, kiedy udało mu się wyleczyć z alkoholizmu. Następny album pieśniarza - "Mickey Mousoleum" - lekko pesymistyczny i melancholijny potwierdził, że Nohavica wrócił do pełni sił artystycznych.
Drugi album twórcy nie zdobył szczytów list przebojów, ale w 1996 roku Nohavica wydał kolejny - "Strange Century". Na tej płycie artysta wzbogacił aranżacje utworów o nowe instrumenty, zaprosił też do współpracy czołowych czeskich pieśniarzy. Przyniosło to płycie artystyczny i komercyjny sukces. Dwa lata później Grupa Jaromira Nohavicy nagrała "Koncert"- płytę stworzoną po raz pierwszy z zespołem. Fakt ten znacząco zmienił muzykę Nohavicy - mimo że w dużej mierze zawierał stary materiał, album uzyskał zupełnie nowe brzmienie. Ostatni studyjny album pieśniarza - "My Sad Heart" zawiera głównie nostalgiczne piosenki o miłości.
CZECHOMOR
"Musisz być dobrze znany, żeby grać w Royal Albert Hall - chyba że grasz tylko w foyer..." Tam właśnie zagrało w 1993 roku na Tygodniu Kultury Czeskiej w Londynie Czesko-Morawskie Towarzystwo Muzyczne (Czechomor).
Historia zespołu z Pragi-Świtawy (Morawy) od jego założenia w 1988 roku układała się rozmaicie. Grupa grała na rozdaniu nagród muzycznych w Bratysławie i w praskich pubach, a popularny piosenkarz Vlasta Redl pożyczył ich piosenkę "Rehradice" z debiutanckiego albumu "Dovecnosti" (1991). Czechomor koncertował w Austrii, Niemczech, Szwajcarii, Rumunii, Francji i na Węgrzech; pojechał do Walii z Janem Hruby i pojawił się na żywo w BBC, ale grupa zdobyła popularność, na którą od dawna zasługiwała, dopiero niedawno.
"Rok diabła" na pewno miał wpływ na sukces Czechomora, ale prawdziwy zwrot w karierze grupy nastąpił w roku 2001 wraz z ukazaniem się albumu "Przemiany" ("Promeny"). Od tej chwili nawet komercyjne stacje radiowe grają ich piosenki bardzo często.
Grupa uformowała się, kiedy jej członkowie pracowali jako akompaniatorzy na praskich targach rzemiosła artystycznego. Gra, śpiew i talenty Jiriego Brenka i Frantiska Cerny’ego przerosły oczekiwania wszystkich, a nowatorski nurt muzyki folkowej ukształtował się wokół tych dwóch Switawskich osobowości (Cerny wydał także solową płytę "Sto cukrów"/Sto cukru").
Ich koncepcja czesko-morawskiej muzyki folkowej nie mieści się w tradycyjnych ramach. Oryginalne aranżacje inspirowane są folklorem innych regionów, ale także muzyką celtycką, rockiem i współczesnym folkiem. Zespół szuka nowoczesnej interpretacji dla tradycyjnych dźwięków i dodaje do niej charakterystyczne brzmienie.
Grupa pracowała z braćmi Formanami nad "La Baraque" - projektem teatralnym docenionym na całym świecie. W Pradze Czechomor pracował także z Formanami nad operą Smetany "The Bartered Bride", a ich współpraca nagrodzona została znakomitymi recenzjami zarówno widzów, jak i krytyków. Także w Pradze muzycy występują w "Sztukmistrzu z Lublina".
JAZ COLEMAN
Jaz Coleman brał udział w wielu przedsięwzięciach muzycznych - od muzyki post-punkowej do klasycznej. Londyńczyk mieszkający w Nowej Zelandii został zauważony przez szerszą publiczność, gdy śpiewał i grał na klawiszach w zespole Killing Joke w 1978 roku. Kiedy kariera zespołu zakończyła się u progu lat 90, Coleman zaczął współpracę z członkinią grupy "Art of Noise" Anne Dudley nad albumem zatytułowanym "Songs from the Victorious City". Coleman do spółki z basistą zespołu Killing Joke - Youth’em współtworzył także dwa albumy muzyki symfonicznej: w 1994 - "Symfoniczna Muzyka The Rolling Stones" i w 1995 - "Us and Them: Symfoniczna Muzyka Pink Floyd". W 2000 roku Coleman zaaranżował swój trzeci symfoniczny album "Riders on the Storm: koncerty zespołu The Doors", z udziałem wirtuoza skrzypiec Nigela Kennedy’ego zastępującego grą głos Jima Morrisona. W 2001 roku Coleman zaaranżował piosenki Czechomora, a rezultaty tej współpracy możemy usłyszeć na albumie "Przemiany".
KAREL PLIHAL
Karel Plihal jest autorem niezapomnianych, poetyckich tekstów, pełnych niezwykłych rymów i niecodziennych zabaw słownych. Do tekstów tworzy muzykę pełną delikatnych, subtelnych melodii, mających kojący wpływ na słuchaczy. Jego albumy studyjne wyraźnie zmierzają w stronę prostoty i oszczędności środków. Pierwsza płyta Plihala, nagrana z użyciem rozmaitych instrumentów, przeszła wiele aranżacyjnych prób. Drugi album, nagrany z mniejszą liczbą instrumentów i muzyków, brzmi raczej ascetycznie. Ta płyta wprowadziła wiele aranżacyjnych ciekawostek, a umiarkowanie stało się już kluczowym pojęciem muzyki Plihala. Koncertowa atmosfera następnego albumu "Takhle nejak to bylo...", podkreśliła delikatność piosenek. Płyta zawierała także wiersze Plihala recytowane przez samego autora. Następny album "Króliki, ptaki i gwiazdy" (Kralici, ptaci a hvezdy) jest bez wątpienia jego najlepszym. Użycie słownych gier i instrumentalnych niespodzianek dodało jeszcze magii jego piosenkom. Dobór instrumentów okazał się doskonały, tak jak duety z synem Matejem, Jarkiem Nohavicą i Petrem Fialą. Ostatni album "Ślizgawka" ("Kluziste") zawiera nowe piosenki i stare kawałki w nowych aranżacjach. Karel Plihal pracuje nad nowym albumem "Niebo poczeka" (Nebe pocka) z piosenkami czeskiego poety i bluesmana Josefa Kainara.
JAN PRENT (Jan Holman)
Urodził się w 1948 roku w Amsterdamie. Jako dziecko występował w reklamach i reżyserowanych przez siebie amatorskich filmach dokumentalnych. W 1968 roku po tajemniczej śmierci ojca, przeprowadził się do Hiszpanii, gdzie zrealizował dokument o walkach byków. Tradycja corridy zafascynowała go tak bardzo, że swoje oszczędności i spadek przeznaczył na kurs szkolenia matadorów i pracował w tym zawodzie od 1970 do 1975 w Hiszpanii i Meksyku, ale nie osiągnął znaczących sukcesów. Czas spędzony w Meksyku okazał się ważny przede wszystkim z jednego powodu: w 1973 Prent był świadkiem zjawiska samozapłonu człowieka. Na własne oczy zobaczył meksykańską kobietę, która zmieniła się w proch, bez udziału żadnych sił zewnętrznych. To doświadczenie głęboko na niego wpłynęło. Próby nagrania tego wydarzenia spotkały się z niechęcią i oporem przesądnej wieśniaczki. W Meksyku po raz pierwszy Prent jadł pędy kaktusa zawierające meskalinę (peyote) i zaczął regularnie palić marihuanę. Uzależniony od narkotyku, nie wrócił do Hiszpanii przez następne 3 lata.
Po powrocie do Amsterdamu Prent założył Towarzystwo Przyjaciół Walk Byków Jana Prenta, pierwsze i jedyne takie stowarzyszenie w Holandii, gdzie walki byków są zabronione. Jedyna próba zorganizowania takiej walki na polu nieopodal Hagi latem 1982 skończyła się starciami z policją. Jan Prent został aresztowany i skazany na 2 lata więzienia, potem zwolniony za kaucją. Po wyjściu z więzienia zaczął nadużywać alkoholu. W 1985 dołączył do grupy Anonimowych Alkoholików. Leczenie okazało się skuteczne, a Prent zainspirowany swoimi doświadczeniami rozpoczął pracę dla WHO (Światowej Organizacji Zdrowia), dla której w ciągu kilku następnych lat zrobił serię krótkich filmów dokumentalnych o metodach leczenia alkoholizmu w różnych krajach. Częścią tego projektu był przyjazd do Czech w lecie 1992. W zakładzie leczenia alkoholizmu w Moście Prent poznał Jaromira Nohavicę i Karla Plihala.
